Jezioro Zmian

Elena

- Jestem twoją matką. - odparła zaskoczona. Czyżby jej synek jej nie pamiętał? To straszne! Elena była w szoku. Jak to możliwe by jej dziecko nie wiedziało kim ona jest - Nie pamiętasz mnie? - zapytała oniemiała.

Ventus

- Pani jest moją mamą? - Nadal był bardzo zdziwiony. Nic nie pamiętał...
- J-ja pani nie pamiętam... nie znam pani..- Powiedział, przedawkowując słowo "pani". Po wpadnięciu do jeziora zmian, zapomniał o wszystkim, ledwo udało mu się przypomnieć swe imię.

Elena

- Mam na imię Elena i jestem twoją matką a twój ojciec to Veli-Matti Onni. Masz też siostrę Stellę. - powiedziała. Może teraz przypomni sobie coś kiedy usłyszał imiona. Jeśli nie... to nie wie... zaraz, przecież ona zna Kaji Meyit! Może ona coś poradzi jeśli nic mu się nie przypomni?

Stille

Shinq znowu zaciągnęły tu łapy. Zerknęła na wilki, które ze sobą rozmawiały. Ech, matka z dzieckiem. Podeszła do tafli jeziora i napiła się. Zaraz skoczy... by zmienić sierść i mieć skrzydła.

Feuer

Feuer od razu truchtem przybiegła tu. Ściągnęła z grzbietu Xaert'a i wskoczyła do jeziora. Po jakimś czasie wyszła z niego, gdyż powoli brakło jej tlenu. Wyglądała... Nie najgorzej. Znalazła niedaleko dziwny pasek, więc założyła go na szyję. Kolczyka przebiła przez. Ucho trochę bólu, ale udało się. No i? Chyba najgorzej nie wyglądała... Była biała. Spojrzała na syna. Czekała, aż coś zrobi.

Xaert

Widząc waderę, odskoczył nieznacznie do tyłu. Zjeżył się i warknął ostrzegawczo.
- Kim jesteś i co zlobiłaś z moją mamą? - mały nie rozumiał jeszcze, co też zaszło w wodach owego jeziora. Był zbyt młodym, by zrozumieć jego nazwę, znaczenie czy właściwości. Sterczał zatem, dumnie prężąc mięśnie, choć tak naprawdę najchętniej by zwiał, gdzie raki zimują. Z trudem pokonywał drżenie łapek, z trudem powstrzymywał płacz. Tak piekielnie się bał... I martwił. Musi obronić matkę! Doskoczył więc sprawnie do białej wilczycy i rzucił się na jej łapę, wgryzając się. A szczeniak, jak to szczeniak, szpilki w pyszczku, choć niewiele siły - z pewnością dały się we znaki.

Feuer

Feuer złapała małego, stawiając go na ziemi. - Xaertcie, synku, przecież to ja. Tylko wyszłam do Jeziora zmian. TO*Mówiąc ,,TO'' wskazała na taflę jeziora* jest jezioro zmian. Gdy wejdziesz do niego, zmienisz kolor futra, bądź nawet płeć. Jednak pamiętaj, że zapachu nigdy nie zmienisz. Tak jak ja. - Pocałowała go, gdy skończyła przemawiać doń spokojnym głosem, choć młody zrobił jej szramę na dolnej powiece długą. Z westchnieniem przetarła łapą krew.

Tod

Sandsea przykuśtykał tu ostrożnie, bezszelestnie. Zanurzył się powoli w jeziorze. Otwarte rany dawały się we znaki. W końcu wypłynął niemalże bez trudu na brzeg. Wyglądał inaczej... Zupełnie jak lis. Zastanawiał się, czy zmienić imię. Jeśli postanowi już, nazwie siebie Tod. Wilk usiadł. Rany nie znikły. Czekał on tylko na Shinq, która powinna niedługo się zjawić. Nagle jednak wilk wypatrzył se zająca. Wstał i uczuł, że coś kuje go w żołądku. Skradał się. Był tak uważny, że zachowywał się prawie bezszelestnie. Niestety, królik się zaniepokoił. Dobrze, że Sand był już blisko. Naskoczył na ofiarę i jednym kłapnięciem kłów przeciął zębami tętnicę schowaną w szyi zwierzęcia. Złapał go w pysk i wrócił na miejsce.

Xaert

Xaert początkowo stał niczym osłupiały, nie wiedząc, czy też powinien ufać w słowa wadery, która to właśnie przedstawiła się jako jego matka. Dla pewności rozejrzał się dookoła... Nie było tu nikogo innego, oprócz jakiegoś basiora, który właśnie znikał z zającem w pysku.
- Mama? Ale na pewno? - zapytał, przekrzywiając łebek. W końcu jednak uwierzył, iż stoi przed nim matka. Wtulił się w jej futro, cicho pochlipując.
- Pseplasam, nie chciałem Cię skzywdzić... Chciałem Cię oblonić! - wyseplenił, łkając żałośnie.

Tod

/Tod stąd nie wyszedł stąd nie wyszedł. x]/

Wilk wpatrywał się z westchnieniem w młodziaka i jego matkę. Ach, ten to ma dobrze. Tod jakoś ostatnio nie miał okazji widzieć swojej matki. Z westchnieniem przeniósł wzrok na ścieżkę, którą przyszedł. Nie mógł się doczekać, kiedy siostra przyjdzie. Przeciągnął się, ziewnął i znów usiadł.

[Brak weny]

Stille

Shinq od samego początku już wariowała. Skakała jak szczeniak, to w lewo, to w prawo, aż z nieuwagi wpadła wprost na Tod'a. Zaśmiała się i polizała go.
- Czooołem. - powiedziała i rozejrzała się. Ona też chciała upolować zająca! Poczęła się skradać w stronę krzaków. Zauważyła ofiarę, namierzyła cel i wymierzyła czas, w którym skoczy na nią.
- Teraz. - mruknęła pod nosem i trafiła w gardło zwierzęcia. Udusiła je. Wróciła do braciszka i usiadła, nie mając zamiary zjeść zająca.

/Nie mam weny. A propos: Będę jutro wieczorem bo jestem u dziadka ^.^/

Tod

ilk tylko spojrzał na rozbrykaną niby szczenię siostrę. - Shinq, co Ci się stało? - Zapytał z miną taką, jakby zobaczył upiora, albo człowieka ze strzelbą mierzącą prosto w jego łeb. Usiadł, gdy ta się nieco uspokoiła. Z westchnieniem spojrzał po raz kolejny na nią. - Ale nie powiesz mamie, co? - Spytał się, uważając na swe słowa.

Yotto

Yotto nie zwracał uwagi kompletnie na nic. Kroczył przed siebie tylko, co jakiś czas odsuwając z drogi jakiś kamień, albo go popychając. Nie pchał się tu za bardzo. Po prostu z czystej przyjemności przyszedł usiąść tu i porozglądać się. Zamruczał coś pod nosem i usiadł z dala od wilków, choć miał wielką ochotę na zapoznanie się z kimś.

Tod

Tod kątem oka zauważył czarnego wilka, nader ciekawego. Stłumił warkot, który niósł się od jakiegoś czasu. Wymruczał coś dziwnego, nie zrozumiałego i podszedł do obcego. - Witaj, przybyszu. - To wypowiadając sapnął cicho i rozejrzał się. A może obcy nie ma ochoty na takie pogawędki? Cóż, trudno to było Todowi określić.

Yotto

Yotto uśmiechnął się, choć bardzo delikatnie, do wilka. Miał ochotę dziś wielką na pogawędkę z kimś, zapoznanie się z nową osobą. Skłonił się lekko dziwacznemu czarnuchowi. - Witaj, drogi. Zwą mnie Yotto, a Ciebie? - Przywitał się jak należy. Przy tym cały czas miał lekko pochylony ku niemu łeb. Teraz ustawił się tak jak wcześniej.

Tod

Tod również uśmiechnął się z lekka do wilka. Zastanawiał się, co powiedzieć. Skłamać? Nie, nie jest już przecież Młodszym Szpiegiem, jak kiedyś. - Na imię mi Tod, drogi Panie Yotto. - Przedstawił się również poprawnie, z czym teraz nie miał problemu. Ciekawa osoba, z tego dziwaka. Warto było zacząć rozmowę. Może coś się rozkręci? A może nie? Zobaczy się. Wystarczy gadać dalej. - Ciekawe imię. Yotto. - Mruknął.

Yotto

Wilk skinął mu łbem na znak "Nawzajem". Dziś był wyjątkowo miły i rozmowny, toteż nie przesparzał nikomu problemów. Coraz bardziej się zmieniał. Jenakże to nie znaczy, że wymiękał i słabł. Był silny i masywny oraz twardy, mimo wszystko niższy od szarego.

[brak weny]

Tod

Tod rozejrzał się. - Amm... Masz jakiś temat do rozmowy, Yotto? Bo ja takowego nie mam. - Powiedział do wilka, przestając się co jakiś czas rozglądać i wbijając swe spojrzenie w Yotto'a. Ach, jak był czarny ten wilk. Aż zadziwiał szarego Toda, który naprawdę, seryjnie był wyższy od "Czarniejszego niż smoła". Nie dziwiło go to. Sam pamiętał demona, którego spotkał jako nastolatek, wtedy był niemalże wyższy od niego.

Ahira Kerine

po brzegu jeziora zaczęła przesuwać się mała postać... Była to Ahira... przechadzała się koło brzegu delikatnie mocząc łapki w wodzie... Cały czas wpatrywała się w dwoje wilków na przeciwko jednakże bała się do nich zagadać gdyż była nieśmiała

Yotto

Wilk zajrzał w głąb swych myśli. W końcu coś znalazł. - Przeprowadzę z Tobą wywiad, co ty na to? Mam masę pytań i jestem Ciebie ciekaw. A potem ty ze mną przeprowadzisz go. Świetny pomysł? - Niemalże wykrzyczał te słowa tonem takim, jakby odkrył Amerykę. Czekał już tylko na potwierdzenie tej zabawy i wymyślał pytania.