Kamienne Jeziorko

Anexia

Wprawdzie nadal była lekko zdziwiona i przestraszona, ale też dziwnie szczęśliwa i zadowolona. Duże, kocie oczy zamknęły się a ona oddała się pocałunkom. Kiedyś, to potrzebowałaby lat, by się na takie coś odważyć, dziś wystarczyło zaledwie kilka dni. Ależ to dziwne, zwłaszcza, że nieśmiałość Is wcale nie zniknęła, po prostu przy Sammym czuła się... inaczej. Tak, to dobre słowo.
Te dziwne, odmienne uczucie, które w sumie trudno pojąć czy opisać kilkoma słowami.
Ah, wena userki wyparowała, stąd posty tak krótkie. Teraz trza ponownie jej szukać, yh.

Samuerian

Samuel zaś prawą łapą objął sylwetkę wadery, i nie przerywając pocałunków przyciągnął ją do siebie. Dawno się tak nie czuł, przykryty obowiązkami, sprawami watahy, testami, sojuszami, wojnami, czort wie jeszcze czym. Teraz wreszcie poczuł tę młodość, która wciąż była w nim, bo przepraszam bardzo, ale Samuel nigdy się nie zestarzał! No, właśnie.

Anexia

Ona nie protestowała, chociaż przez krótką chwilę chciała to zrobić. Jakoś dawno nie znalazła się w takiej sytuacji i trochę dziwnie się czuła, ale wraz z kolejnym pocałunkiem wszelkie myśli odpłynęły i znikły gdzieś w czeluściach głowy Is. Wszystko inne, prócz tej chwili, zaczęło się powoli zmazywać, tak, jak gdyby niewiarygodnie trudno było teraz o tym myśleć. W rzeczywistości właśnie tak było.
I mimo iż nie znała Samuela postanowiła porwać się chwili, w końcu każdy w swoim życiu może zrobić coś szalonego, da?
Odwzajemniła pocałunek, bardziej zachłannie i bardziej namiętnie niż wcześniej.

Samuerian

Samuel czując taką zmianę w dotychczasowym zachowaniu Ishett począł łapą, którą dotychczas obejmował waderę, lekko błądzić po jej kręgosłupie. Były to ruchy delikatne, jakby pytające, bowiem nawet jeżeli władzę nad ciałem wilka już dawno przejęło pragnienie i własne chęci, to Samuel wciąż był Samuelem i nie zrobi nic bez wyraźnej zgody wilczycy.

Anexia

Z bolącym zębem w ogóle myśleć się nie da, bo całą uwagę przykuwasz do owego kła, zamiast do postu i wychodzi masło maślane. Mimo to, userka nie będzie się tym przejmować, posta porządnego trzeba napisać! Albo chociaż takiego w miarę dobrego, to też wystarczy.
Is zawahała się przez krótką, trwającą wręcz sekundę chwilkę, czy nie zaprzestać tego działania. W końcu trzeba patrzeć trzeźwo na sytuacje, prawie nie zna Samuela, więc jako w miarę szanująca kobieta nie powinna tego robić, niwecząc tym samym zdanie o sobie samej.
Mimo wszystko postanowiła, że martwić się będzie później, tym samym wyłączając funkcję racjonalnego myślenia. Wszystkie inne myśli stały się już zbyt zamazane i niejasne, by można było teraz o nich myśleć. Liczyła się tylko ta chwila, ten moment. I nic więcej.
W końcu mogła uwolnić tą namiastkę dzikości w sobie, która od lat skryta była pod grubą osłoną jej nieśmiałości. W końcu wychowały ją wilki! Sama z resztą jest wilkiem!
Mruknęła zadowolona, jeszcze bardziej wpijając się w jego usta.

Samuerian

Samuelowi więcej nie było trzeba, aby już do reszty stracił zdolność myślenia, która to zwykle nie opuszczała go ani na krok przez całe jego dziwaczne życie. Teraz jednak opuściła i nie zapowiadało się, aby wróciła doń dość szybko. Składając coraz to zachłanniejsze pocałunki na ustach i szyi wilczycy, przyciągnął ją do siebie i pewnym, acz delikatnym ruchem złączył ich dwa ciała w jedność. Gdy zaś jedną łapą nadal błądził po kręgosłupie Ishett, drugą podtrzymywał wilczycę, aby ta nie upadła, albowiem by to wyglądało co najmniej żałośnie. Samuel nie chciał wyglądać żałośnie.

/Będą dzieci, yay. c:/

Anexia

/Yay, kiedy założyć temat? I kto ten temat zakłada? x3/

Jakoś dziwnie to wszystko pisze mi się to na tej postaci, tak nieśmiałej i raczej przeciwnej takim sytuacją tylko dla czystej przyjemności, a nie w celu posiadania dzieciaczków. Mimo to, jak już to zostało wcześniej ustalone, los postanowi, że małe szczeniaczki pojawią się jednak w jej brzuchu i tu już całkiem niedługo.
Jęknęła cicho zalana falą przyjemności, wszystkie myśli ostatecznie zniknęły gdzieś w odmętach jej umysłu, nie było już nic w okół
A dalszą część postu zacenzurowano przez SOPĘ, PIPĘ i inne ACTY.

Samuerian

/Ja chcem, mogęęę? c:/

>>Ta część wypowiedzi została ocenzurowana, ponieważ łamała podstawowe zasady międzynarodowego porozumienia ACTA<<, a zaraz po tym Samuel w końcu puścił Ishett i rozłączył ich dotychczas złączone usta. Sam nie wiedział co powiedzieć, poprzestał więc na zacnym uśmiechu posłanym w stronę wilczycy i odetchnął głęboko po wykonanej pracy. A może jednak się starzeje?

Anexia

Nie, nie, nie i jeszcze raz nie, ja powiadam! Za krótkie te moje wypowiedzi, nie mają w sobie choć namiastki dobrego pościdła, trzeba to naprawić, pisząc dłużysze posty, oczywiście. W sumie można by rzec, że po co, skoro ACTA zablokuje zaraz cały internet - Nawet jeśli, to ustawa ta wejdzie najwcześniej za kilka, lub kilkanaście miesięcy, do tego za takie fora zabiorą się dopiero na końcu. Z resztą, tak łatwo forum nie oddam, będę walczyć, walczyć o nie, choćby to wymagało opanowania do perfekcji wszystkich języków programowania i innych rzeczy, potrzebnych do hakowania i zostanę jednym z Anonymous! Da, teraz przejdźmy do posta, bo się off-top zrobił.
Jej serce wciąż biło jak oszalałe, tak, że można by je dosłyszeć nawet na jednym z najgłośniejszych koncertów. Ishett'owej zdawało się, że zaraz jej uszy ulegną destrukcji, gdyż ten łomot był wręcz nie do zniesienia. Dodatkowo oddychała jeszcze głęboko, a racjonalne myślenie powoli ładowało się.
Następnie spojrzała na Samuela, uśmiechając się delikatnie, jednakże z pazurem, szalony pazurem. No, jeśli można to tak ująć.
-...- tak, mimo wszystko trzy kropki to też wypowiedź. Brzmiało to bardziej jak jakieś krótkie burkniecie pod nosem, wadera jakoś nie mogła się zbytnio wysłowić po tym... wszystkim.

Samuerian

/Zmuszasz mnie do czytania długich tekstów. Niech Cię ACTA ocenzuruje.../

Samuel uśmiechnął się do Ishett. Czekaj no chwilę, co to właściwie było? Spotyka się po raz pierwszy z wilczycą i od razu... Łoj, Sammich, Ty ogierze. Wilk wstał i przeciągnął wszystkie cztery, długie kończyny, aż miło strzykać zaczęły stawy i ziewnął lekko. Następnie usiadł na zadku, wpatrując się w wilczycę z lekkim, łobuzerskim uśmieszkiem.

/To co? Rozchodzimy ich drogi na ten czas?/

Anexia

Tak, lubię pisać 'dużo', bo sama lubię długie posty. x3 A gdzie Ishettka później ma przyjść? Łah, ale wtedy będzie zła.

No, w sumie to userka może pisać i krótsze posty, tak jest nawet lepiej, gdyż nie trzeba się zbytnio wysilać.
I ona uśmiechnęła się wesoło, spoglądając na wilka. Cóż, jakoś tak szybko to zaszło, nawet za szybko. Nigdy wcześniej nie pomyślałaby, że zrobi coś równie szalonego. Duże, zielone, kocie oczy znów powędrowały ku Samuelowi.
- To było... - zamyśliła się na chwilkę, wciąż uśmiechając się lekko, lecz był to raczej łobuzerski uśmiech, niźli przyjacielski.
- Ciekawe. - tak, nie często coś takiego się jej przytrafia, dokładniej to nigdy przedtem, aż do dzisiejszego dnia. Ciekawe czy przyjdzie jej zapamiętać tą chwilę jako jedno z milszych wspomnień, biorąc pod uwagę konsekwencje, oczywiście.

Samuerian

/Znajdzie go potem. x3/

Samuel zaśmiał się cicho.
- Faktycznie, ciekawe - powiedział spokojnie, wstając i raz jeszcze prostując kończyny. - Jednak widzisz, piękna Ishett, na razie muszę iść. Mam nadzieję, że nasze drogi jeszcze kiedyś się połączą - powiedział łobuzersko, nie zdając sobie sprawy, że istotnie, połączą. A nawet dojdą do tego dwie małe dróżki, muahaha. Samuel posłał jeszcze jeden uśmiech waderze i wzbił się w powietrze, po chamsku zostawiając Ish samą.

zt.

Anexia

No wiecie co, tak robić z Ishettką nie wolno! Kiedyś też ktoś ją zostawił po podobnym incydencie i wtedy z watahy odeszła, uciekła... Chyba już z nią trochę lepiej, ale to nie zmienia faktu, że poczuła się wykorzystana.
Nieładnie się tak zabawiać ludźmi, a potem ich jak gdyby nigdy nic opuszczać, jeszcze Ishett wspomni Samuelowi te słowa i to już całkiem nie długo.
Mwah, a skoro dzieciaczki urodzą się za 6 dni, to już jest niecały tydzień! Niedługo zacznie inne organizmy w sobie czuć, oj, jeszcze nie wie, w co się właśnie wpakowała. Byle by tylko umiała udawać przed szczeniakami, że wszystko jest dobrze i stanowią wraz z Samuelem wielką, szczęśliwą rodzinkę.
Po chwili ruszyła swe zacne cztery litery i wstała, by zaraz potem odejść z tegoż miejsca.

Austin

Wreszcie basior przywędrował tu i co chwila spoglądał w tył czy panna Nemezys idzie za nim. Po chwili siadł na ziemi i wpatrywał się z zaciekawieniem na taflę przezroczystej wody. Obejrzał się do tyłu... i nadal nie widział jego miłości. Czekał.

Nemezys

Wadera przydreptała wesoło, idąc tuż koło towarzysza, którego nie opuszczała ani na krok.
- Ach, jak tu pięknie! - zachwycała się obfitym krajobrazem tegoż miejsca.
- To co, może się poślizgamy? - nie czekając na odpowiedź basiora, popchała go leciutko na lód, a zaraz potem, sama poczęła jeździć po zamarzniętej wodzie.

Austin · Wysłany: Czw 18:25, 01 Mar 2012 Temat postu:

Wstał i zaczął kręcić się na lodzie. Podniósł łapy do góry.
-Weee! - Krzyknął z radością w głosie. Po chwili leżał i powoli zmierzał ku brzegowi. Austin uśmiechnął się szczerze i zabawnie do Nemezys.

Nemezys · Wysłany: Sob 19:39, 03 Mar 2012 Temat postu:

Ta odwzajemniła uśmiech z przyjemnością. Polubiła towarzystwo tego samca - to już było wiadome. Samo to, że ktoś poskromił jej serduszko, jest tak wielkim szczęściem i czymś podniecającym dla Nem.
- Ach, jak tu jest cudownie! - wykrzyknęła i zamykając oczy, poczęła ślizgać na jednej łapie.
Oj, to chyba był zły pomysł. Wadera nie zdawała sobie sprawy, że właśnie jedzie prosto na Austin'a! Bum! I już na nim leżała. Nie wstała, patrzyła się na basiora zdezorientowanym wzrokiem.

Austin · Wysłany: Nie 12:43, 04 Mar 2012 Temat postu:

Austin zaśmiał się i tak jakby przypadkowo liznął nos wadery. Schował swój pysk pod łapy, gdyż wtedy zupełnie nad sobą nie panował. Jego ciemno czerwona zasłoniła mu oczy, ale ten nie odgarniał jej, bo zbyt bardzo wstydził się.

Nemezys · Wysłany: Nie 16:00, 04 Mar 2012 Temat postu:

No, to teraz się zacznie. Nemezys, reagowała na takie przypadkowe cmoknięcia bardzo 'wrażliwe'. Niezwykle przejmowała się takową chwilą i potrafiła nie odzywać się przez dłuższy czas, ot tak, ze szczerego zdziwienia, a może przerażenia.
Ale, jak widać, również i jej towarzysz począł palić się ze wstydu tak samo jak ona. Dalej na nim leżała i chyba chciałaby pozostać na wieki, przy nim, oczywiście. Nie ruszała się. Jedynie z jej ust dało się usłyszeć lekkie zachłyśnięcie powietrzem.

Austin · Wysłany: Nie 18:16, 18 Mar 2012 Temat postu:

Austin uśmiechnął się szeroko ku Nemezys i liznął jeszcze raz jej czarny nos. Po chwili długa grzywa samca opadła na jego ślepia, przez co nie mógł dostrzec piękna jego miłości.
- Kocham Cię. - Wykrztusił wreszcie.