Kryształowe Jezioro

Severus

Przestał chichotać wraz z narastającym tempem serca i szybszymi oddechami. Powoli dopływał do niego ból z otępiałych części szczęki.. Poruszył uszami, zastygając w bezruchu i powoli trawiąc jej słowa. Pokręcił głową. Nie. Oprócz tego, że przydałby się parę opatrunków.. Usiadł ostrożnie, ranną łapą nadal trzymając się za pysk. Z nosa powoli zaczęła wypływać krew, także po kryjomu ją wytarł. Chyba tylko nos był uszkodzony po jej ciosie.

Berenika

Zezowata postawiła łapę na ziemi i przyglądała się szczęce Severusa. Oby jej nie złamała... Oby.
- Żyjesz? - Zapytała się z krzywym uśmiechem. Bo jednak wyglądał śmiesznie ukrywając przed nią krew spływającą z nosa, przynajmniej takie ona miała poczucie humoru.

Severus

Pokręcił głową. Przecząco po czym wykrzywił wargi w krzywy, choć ironiczny wyraz. I znowu się z niego śmieje! Pacnął ją zdrową łapą, macając teraz ostrożnie swoją szczękę. Powoli odzyskiwał czucie, choć wolał tego nie sprawdzać. Miał nieodpartą ochotę oblizać teraz nosek. Krew drapała go i irytowała. Póki co, nie miał ochoty spróbować się wypowiadać, także patrzył na Berenikę w pewnym sensie.. wyczekująco. Jak jej powiedzieć czego potrzebuje? O tak, okładów i bandaży. Przecież jest chory. Do tego miłego, cieplutkiego łóżeczka, rosołku i herbatki. Skrzywił się, znów zgarbiając, uświadamiając sobie, że od dawna nic nie jadł.

Berenika

Berenika pomyślała chwilę. Przez ten czas rozprostowała skrzydła. Po chwili spojrzała na wilka. Chyba w domu miała wszystko, czego trzeba...
- Chodź za mną. - Powiedziała zamyślona i ruszyła powoli w stronę legowiska. Natychmiast się jednak odwróciła i podeszła do wilka.
- Ponieść Cię? - Zapytała się, patrząc z niesmakiem na zmasakrowaną łapę samca.

Severus

Przekrzywił łeb, patrząc na nią uważnie. A raczej na jej.. skrzydła. Cholernie mu się podobały. Jednak latanie nie było dla niego. Nie, nawet ląd nie był dla niego. Jego jedynym partnerem w życiu było morze. Skulił uszy, nie będąc pewnym czy wstanie. Łapa, którą wcześniej zagryzł w szczękościsku była opuchnięta i bolała przy każdym dotyku, choć i bez niego, mimo to nadal macał nią opiekuńczo swój pysk. W tym stanie jego umysł pracował niezwykle wojno, także dopiero po chwili jego zdumiony wzrok zmienił się na lękliwy, wręcz wstydliwy wyraz pyska. Nieść go? Przecież to.. Jack często mnie nosił.. ale Berenika? Przecież.. ale mi dowaliła..

Berenika

Mazgaj. Zezowata wadera przeszła sprawnie pod nim kuląc się wstała.
- Ty nie masz tu raczej nic do gadania. - Powiedziała krótko i skierowała się w stronę legowiska. Sev wisiał na niej niezgrabnie niczym worek na ziemniaki, ale cóż. Jakoś go doniesie. Zbyt lekki nie był, ale też nie zbyt ciężki. To dobrze. Doniesie go.

z.t. oboje.

Nirdosa

WuShung

Mnóstwo czasu jeszcze spędzi zanim pozna wszystkie zakątki tej krainy. Ale co robić, skoro nic innego nie ma do roboty, to chociaż dobrze ten czas spożytkuje w samotności, dlatego też osiadł na tej polanie. Potrzebował... no... powiedzmy, że nowych wrażeń. Choć sądząc po jego wieku, to nic go nie zaskoczy. Zdziadział przez ostatnie dwa lata i warto by było, żeby ktoś mu przypomniał, tak jak i Destiny, że niekoniecznie świat musi być nudny. Jego postrzeganie świata i tak już uległo znacznej zmianie. Zaczął wdrażać się w zasady funkcjonowania tej krainy, ale i tak jeszcze nie rozumiał jak te przedziwne istoty mogą wiecznie się cieszyć. Nie widział powodu. Życie jest jakie jest. Tylko przyroda jest niezmienna, piękna i daje odpoczynek. Nie umiał dostrzegać tego w czymś innym, a już szczególnie radości. On wolał rozmyślać, medytować nad wieloma sprawami a nie popylać po lesie w podskokach i śpiewać o tym jaki jest radosny. Nie lubił zakłamania i wolał pozostawać tajemnicą a nie odkrytą dla każdego kartą.

Mongrels Law

Przybył ... ciężkim krokiem idzie sobie dostawiając łapę do łapy. Wyglądem przypomina dużą, wilczą kulkę rudej sierści. Jednym słowem urosło mu się przez ten czas. Widząc smoka na swojej drodze, podniósł pysk spod długiej sierści. Widząc że smok chyba jest zamyślony, po prostu wyminął go nie wybijając z transu. Nie miał już w zwyczaju witać każdej nieznajomej mu istoty. Widząc wilczyce, pomyślał że chyba już gdzieś je widział ale nie miał pojęcia gdzie. W końcu zatrzymał się i usiadł.

Crystal

Crys z kwaśną miną przybyła w owe miejsce. Machała lekko ogonem i nuciła jakąś piosnkę pod nosem. Kochała swoje życie, kochała wszystko, kochała wszystkich! Gdyby był tu Oski, albo Artek, życie stałoby się piękniejsze. Tak, jeszcze piękniejsze! Zachichotała cicho i przysiadła na zadzie. Rozglądnęła się dookoła, faktycznie chłodno się już robiło, bryh!

Cristal

Cris rozglądnęła się, słysząc chichoty. Westchnęła i wyłapała wzrokiem nieznajomą waderę, śmiejącą się, według Krzyku, bez powodu. Podeszła do niej. - Witaj... - zaczęła. - Cristal. - podała jej łapę, machając ogonem. Obserwowała nieznajomą, zastanawiając się, z jakiego powodu ta się śmieje.

Crystal

Crystal uniosła jedno ucho do góry. Jeej, mają podobne imiona, wręcz takie same. Wilczyca znów się zaśmiała i podała jej swoją łapę.
- Hah, a to zabawne. Ja zwę się Crystal.- rzekła i opatuliła się swym ogonem. Zaraz jednak opuściła łapę, bo przecież się już przywitała. Oblizała swe kły i westchnęła. Imiona miały podobne, a wygląd również.

Cristal

- Na prawdę? - również się zaśmiała. - To ciekawe... - również opuściła łapę, przyglądając się Crystal. Jak to możliwe? Cri była tego bardzo ciekawa. Westchnęła, rozglądając się. Machała wolno czerwonym ogonem a żółtymi, lub jak to mówią niektórzy - pomarańczowymi, lustrowała tamtą.

Crystal

Szare ślepia Crystal lustrowały Cristal, huhm.. To brzmiało dziwnie.
- Więc cóż.. Cristal, długo jesteś w tej krainie?- spytała z uśmiechem i mocniej opatuliła się swym puchatym ogonem, lekko machając jego końcówką. Ah, zima się zbliża.

Cristal

Potaknęła łbem, machając ogonem i cicho westchnęła, odwracając wzrok. - Nie. Nawet miesiąc nie minął. - stwierdziła, choć tak na prawdę nie wiedziała czy była to prawda. Nie pamiętała kiedy dokładnie tu dołączyła, ale coś jej mówiło, że miesiąc dopiero minie. Przeciągnęła się, zaczesała kilka czerwonych kosmyków na tył łba.

Mongrels Law

Widząc że zrobił się tutaj nie mały tłoczek, postanowił sobie zmienić miejscówkę do chilloutu. Kiedy oddalił się na wystarczającą odległość. Padł bokiem na glebę niczym ogromny dąb ścięty toporem drwala. Nie zwracał jakoś specjalnie uwagi na pomniejsze zwierzęta, które ganiały się obok jego ogona jak te wiewióreczki, za którymi ciągle ganiają szczeniaki. Dopadł go chyba kryzys nudy ...

Hatsune

Nie lubiąc się rzucać w oczy, ni być obiektem uwagi Hacunka zbliżyła się do jeziora od strony gdzie nie było wiele osobników. Usiadła przy brzegu, następnie powoli sie położyła na jednym boku i przymrużyła oczy. Nie wiedziała tak naprawdę dokąd idzie. Nie pamiętała tych terenów, zwłaszcza, że kraina była tak rozległa i niektórych miejsc wilczyca nawet nie poznała. Wilków tutaj też nie znała. Trzeba zebrać nowe znajomości.

Nirdosa

Widząc, że Yue wcale nie spieszy się, aby kontynuować konwersację, westchnęła ciężko. Kątem turkusowego ślepia dostrzegła waderę, która wyłoniwszy się dosłownie znikąd, zaległa nad brzegiem jeziora. Spojrzała jeszcze raz, przelotnie, na rozmówczynię, po czym skinęła ku niej łbem i rzekła ciepło:
- Przepraszam, Yue. Dokończymy tą rozmowę innym razem, nie gniewaj się.
Nirdosa niespiesznie ruszyła ku Hatsune, uważając przy tym, aby nie naruszyć jej prywatnej przestrzeni, nieopacznie stawiając łapę zbyt blisko nieznajomej. Skłoniła przed nią nisko głową, nie mając pewności, czy wilczyca w ogóle dostrzeże ów gest spod gęstej zasłony jasnej grzywki, po czym przyjemnym, choć może nazbyt jak na kobietę niskim, głosem powiedziała:
- Witaj. Przeszkadzam? - Po czym posłała jej pełen ciepła, autentycznie serdeczny, uśmiech. Usiadła na podłożu, nadal zachowując pewien dystans. Nie chciała krępować wadery, nie wiedziała, jak zareagowałaby, gdyby Nirdosa bezczelnie się narzucała, wpierdzielając zadkiem do jej osobistej bańki.

Hatsune

Nigdy nie była zbyt uważna, toteż nie zauważyła wilczycy póki się do niej nie zbliżyła. Odwróciła płynnym ruchem łeb, marszcząc nieco czoło w zdziwieniu, czego jednak widać nie było przez grzywkę. Nie spotkała wcześniej wilka, który witałby się z taką kulturą, więc gest nieznajomej przywołał ją do "porządku". Szybko podniosła się z leżącej pozycji i również ukłoniła, uginając lekko jedną przednią łapę.
- Witam. - odpowiedziała na powitanie, po czym podniosła się i strąciła łapą grzywkę z oczu, uśmiechając się. - Ależ skąd, proszę. - dodała spoglądając miodowymi oczętami na postać wilczycy. Pamiętała tę krainę jako pełną uprzejmych i mile nastawionych do społeczeństwa wilków. O nawiązanie nowych znajomości chyba nie będzie tu trudno.

Nirdosa

Kiedy dostrzegła, że wadera obdarzona gęstą, jasną grzywką nie należy do istot raczej nieprzychylnie patrzących na nowe znajomości czy bezczelnie istoty, które pojawiają się znikąd, by zmącić spokój duszy, uśmiechnęła się jeszcze szerzej, a jakiś bliżej nieokreślony głaz niemalże spadł z jej dobrego serca. Podeszła nieco bliżej, bowiem uznała, że właśnie dostała na tak śmiały gest przyzwolenie ze strony pomocniczki. Usiadła więc obok niej.
- Zwą mnie Nirdosą. Nie miałam okazji widzieć Cię w Krainie wcześniej. - Zauważyła. Nie chciała być natrętną i zasypywać tamtej miliardem pytań, pokroju: od jak dawna? skąd? po co? i dlaczego?, zatem ugryzła się w język. Nie chciała od razu zniechęcić tamtej do siebie, prawda? Poruszyła leniwie uchem, co stanowiło swego rodzaju tik nerwowy - ale o tym ani mru mru! Jej turkusowe oczy wpatrywały się w Hatsune spokojnie i wcale nie natrętnie, a biło od nich niemałe ciepło. Taki dobry duszek z niej był, po prostu.