Mroczne jezioro

Tevallo Sutris

Trudno było dogadać się z innymi wilkami. Tevallo powoli zaczął oddalać się od wilków. Potem swój kłus zamienił w bieg. Pędem wybiegł z tego miejsca wołając.
-Cześć!

Sachiko

Biegłam całkiem niedaleko. Szczerze mówiąc obrałam sobie zupełnie inny kierunek, ale gdy zobaczyłam w oddali kilka wilków zatrzymałam się. Stanęłam na skraju lasu wszystkim niepewnie się przyglądając. Wyglądało na to, że w okolicy nie ma żadnego zagrożenia. Moją uwagę zwrócił bardzo kolorowy wilk. Bez chwili zastanowienia podeszłam w jego stronę.
-Cześć, jestem Sachiko. - powiedziałam z delikatnym uśmiechem na pysku. Zaintrygowało mnie jego umaszczenie, było naprawdę niespotykane.

Wilczur

Ignorowałem pożegnanie Tevallo. Czekałem na odpowiedź Axelli. To druga osoba, którą najbardziej lubię. Najpierw jest Sachiko a Axella jest na drugim miejscu. Lubiłem ją. Fajnie było, jak wygłupialiśmy się nad jeziorem, ale było zabawy.

Tevallo Sutris

Tevallo jednym susem zawrócił nad jezioro.
-Cześć.-Odrzekł do białej wadery. Była bardzo ładna, lecz Tevallo miał już swoją miłość. Wilk potrząsnął czerwoną grzywą i przysiadł znów przed jeziorem.

Wilczur

Zauważyłem, że przybyła Sachiko. Chciałem do niej zagadać, ale wolę się nie upokarzać. Rozmawia z tym młodym. Czekałem na odpowiedź Axelli.
- Come Cortozze.- Powiedziałem dziwne słowa. Nie ma takich, ale takie mi wpadły do głowy.

Tevallo Sutris

-Ymmm...Chciałbym zapoznać Cię z tym miłym basiorem.-Powiedział Tevallo prowadząc białą waderę do Wilczura.
-To jest Wilczur.-Powiedział do niej i odszedł kilka metrów dalej.

Sachiko

Wilczur, z Tobą gadam w ruinach, a teraz chcę z Tevallem ; )

Uśmiech nie schodził mi z buzi. Jakoś dzisiaj naprawdę miałam wyśmienity humor, co ostatnimi dniami w ogóle się nie zdarzało.
-Więc... jak się nazywasz? - zaśmiałam się lekko i przysiadłam na miękkiej, zielonej trawie. Ah, już wiosna! Moja ulubiona pora roku. Teraz było tak ciepło, zero śniegu, zero zmartwień. Zmrużyłam oczy pod wpływem ostrego słońca.

Tevallo Sutris

-Ja...ja jestem Tevallo.-Znów podszedł.-A ty?-Zapytał się wadery. Znów potrząsnął swoją mokrą czerwoną grzywą, aż znów stanęła dęba. Wszedł do jeziora i napił się wody.

Axella

Podniosła łeb-Cześć. U mnie? Hm.. Na razie całkiem nieźle- Jej kąciki ust wygięły się w lekkim uśmiechu. usiadła, spojrzała swymi zielonymi oczami na ziemię, głęboko wzdychając- A... Co tak u Ciebie?- spytała.

Wilczur

- U mnie wszystko dobrze. Tylko z miłością mam na pieńku-. Powiedziałem do Axelli nudnym głosem.
- Zdarzyło się coś? Chodzi mi u ciebie.

Sachiko

Zaśmiałam się lekko, ale przyjaźnie.
-Miło mi Cię poznać. Już mówiłam, że jestem Sachiko, ale to nic. Musisz być bardzo rozkojarzony. A może coś Cię trapi? - zapytałam łagodnym, miłym głosem. Ubóstwiałam szczeniaki, to trzeba przyznać. A ten był szczególnie uroczy, na swój własny sposób. Przynajmniej takie sprawiał wrażenie.

Tevallo Sutris

Wyszedł z jeziora. Jego łapy były mokre. Słysząc pytanie Sachiko przekrzywił łeb. Nie wiedział o co jej chodzi. Był dość głupkowatym wilkiem prawie nic nie rozumiał.

Sachiko

Sorry, literówka. Już poprawiłam.

-No, nie ważne. - powiedziałam szybko, widząc, że młody basior chyba nie rozumie. Schyliłam lekko łeb, żeby był na jego wysokości. Chociaż byłam od niego trochę starsza, byłam drobnej budowy waderą.
-Jak się nazywają Twoi rodzice? - zapytałam po chwili, chcąc jakoś zacząć rozmowę. Kto wie, może ich znam?

Retes

Mały Retes, kierowany chęcią odkrywania świata objawił się oto, ku na pewno wielkiej uciesze obecnych nad Mrocznym Jeziorem. Krocząc dumnie (bo on nie chodzi, tylko kroczy, rzecz jasna) lustrował otoczenie (bo on nie rozgląda się, tylko lustruje otoczenia, rzecz jasna). Dostrzegł nieopodal kilka obcych mu wilków, więc nie mogąc dopuścić, by cierpiały one niewyobrażalne katusze nie poznając Retesa osobiście, szczeniak zrobił im ten zaszczyt i podszedł.
- Jestem Retes. - powiedział.

Sachiko

Odwróciłam się gwałtownie, słysząc zupełnie nowy, nieznany głos. Jak się okazało należał on do szczeniaka do niespotykanym umaszczeniu. Rany, przy tych wszystkich kolorowych wilkach czułam, że moja biała sierść jest najzwyczajniej w świecie nudna.
Uśmiechnęłam się do niego delikatnie i wesoło machnęłam ogonem. Z minuty na minutę miałam coraz lepszy humor.
-Witaj, ja nazywam się Sachiko. - powiedziałam melodycznym, przyjemnym dla ucha głosem. W sumie, to zawsze taki był, chyba, że się złościłam lub bałam. No, mniejsza o to.

Retes

Retes poczuł dumę, gdy zobaczył jak uśmiech rozjaśnił twarz wilczycy, oczywiście na jego widok.
- Miło mi cię poznać, Sachiko. - powiedział. A co mu szkodzi - od razu przejść z dorosłą waderą na "ty". Niech w taki sposób szybciej zdobędzie przyjaciół!

Sachiko

Ucieszyłam się bardzo, że nie usłyszałam zwrotu typu 'proszę pani', czy coś w tym stylu. Przecież sama całkiem niedawno byłam szczeniakiem! Gdyby ktoś tak do mnie powiedział, czułabym się niemal urażona. Poza tym, naprawdę lubiłam szczeniaki, jak już wcześniej wspomniałam. Czasami nawet lepiej się z nimi dogadywałam, niż z osobami w moim wieku, które często zachowywały się niemalże po sztywniacku. Tak czy siak, uśmiech wciąż nie schodził mi z pyska. Popatrzyłam przez chwilę niepewnie na Tevallo nie będąc pewna, czy się nie obrazi za to, że zmieniłam rozmówcę. Wydawał się jednak jakiś zamyślony, więc nic do niego więcej nie mówiłam.
-Mi Ciebie również. - odpowiedziałam do Retesa. Przyjrzałam się mu badawczo. Miał niemalże identyczne, złote oczy, jak jeden z moich znajomych. Może to jego syn? -Skąd masz taką świetną czapkę? - zapytałam w końcu. Naprawdę była fajna!

Axella

Pewnie się domyślała że Wilczur ma...złamane serce, ale nie zamierzała poruszać tego tematu, jeszcze przez nią mógłby stracić dobry humor.
Słysząc słowa Wilczura "czy się coś zdarzyło?" nie zamierzała mówić mu o planach, o których i tak mógłby się wkrótce dowiedzieć. Milczała.

Retes

- Czapkę? - spytał Reset gładząc nakrycie głowy łapą. - Dostałem od mamy. - powiedział z uśmiechem. - Masz rodzinę? Bo ja mam mamę, tatę, brata i siostrę. - dodał nagle. Ciekawe... Czy Sachiko też ma taką fajną rodzinę jak on. No... Może z wyjątkiem Sasome'a. Ale reszta była dość znośna.

Sachiko

-Nie. - odpowiedziałam bez zastanowienia. Ale przecież ja miałam rodzinę. Zatajanie jej istnienia było całkowicie nie fair. Posmutniałam dosłownie na chwilę na wspomnienie o nich.
-To znaczy mam, ale jest bardzo daleko stąd i już się z nią nie widuję. - poprawiłam się po chwili wciąż wpatrzona w oczy szczeniaka. Ile bym dała, żeby też mieć coś takiego w sobie, co odróżniałoby mnie od innych. A byłam taka.. przeciętna? Ah, doprawdy, nie znoszę tego słowa.
-Jak się nazywają? - odparłam po krótkim zastanowieniu. Oczywiście, chodziło mi o jego mamę, tatę, brata i siostrę.

ZW.