Przezroczyste jezioro

Monalisa

Smiała się - oj ty głuptasie - znowu opsypała go śniegiem. Była ciekawa czy w końcu Kelir, ją opsypie, czy nie, patrzyła się na niego żartobliwie.

Kelir

Jeszcze przez chwilę się wahał, ostatni raz zerknął na obserwujących ich współbraci, po czym powoli, dumnym gestem uniósł łapę i zbliżył ją do zaspy. Spojrzał na Monę, wyszczerzył zęby w uśmiechu i jednym ruchem rzucił jej w pysk biały puch.
- Sama się o to prosiłaś - mruknął, rozbawiony.

Wredny

Dotknąłem łapą tafli wody. Tym razem woda zamarzła tak, że utworzyła mi ścieżkę na brzeg. Zaraz też obok ścieżki zaczęły wyrastać drzewa z lodu. Stanąłem na ścieżce i zacząłem powoli iść ku brzegowi.

Monalisa

Wypluła z pyska śnieg - jak woda - zaśmiała się do Kelira, podbiegła do niego i wrzuciła w zaspę, cały był w śniegu, położyła się na śniegu i śmiała - i kto tu teraz jest cały w śniegu - spojrzała na Kelira, nie mogła powstrzymac śmiechu.

Kelir

Otrząsnął się, chciał dalej kontynuować zabawę, lecz dostrzegł zbliżającego się, wielkiego białego wilka. Intuicyjnie wyczuł, że to ktoś ważny. Mimo woli cofnął się o krok, spuścił ogon.
- Znasz go? - szepnął do Mony. - Wygląda dostojnie...

Monalisa

Spojrzała za siebie i ujrzała bałego wilka, - nie, nie znam go - spojrzała na Kelira, miał podkulony ogon, - to może przejdźmy się gdzieś, jak się boisz - patrzyła na wilka.

Idalia

Dzikie wrzaski towarzyszące zabawie obudziły Hekate. Słuchała przez chwile o czym rozmawiają. Machnęła jednym uchem próbując wyłapać o jakim białym wilku mowa.
- "Ach tak, chyba był tu jeszcze ktoś..." - pomyślała i uniosła łeb ciekawa tego, co się wydarzy.

Kelir

Rozejrzał się. Nigdzie nie dostrzegł niebezpieczeństwa, więc wyprostował się dumnie, uniósł wysoko ogon.
- Bać się? Ja? Nie żartuj! - zaśmiał się i skoczył ku Monie. Sypnął na nią kolejną porcję śniegu, dołożył z boku i zaszedł podstępnie od tyłu. Rozbawiony i skupiony na figlu, niechcący stąpnął biały na ogon. - O przepraszam!

Wredny

Kiedy zszedłem na ląd, odwróciłem się do konstrukcji lodowej. Użyłem niewielkiej ilości pirokinezy. Konstrukcja zaczęła się topić. Zaraz tafla jeziora znowu była gładka.

Monalisa

- oj ty, figlarzu - skoczyła na Kelira i włożyła mu śnieg do pyska i opsypała śniegiem, patrzyła na niego.Spojrzała na białego wilka i na Kelira.
Otworzyła oczy, spojrzała na innego białego wilka i stała jak wmurowana, po chwili spojrzała na Kelira, zrzuciła z niego śnieg swoim puszystym ogonem.

Kelir

Kelir znów zauważył białego samca. Dławiąc się śniegiem, próbował wstać. Parskający i prychający, wsparł się na przednich łapach i zaraz wylądował w śniegu.
- Ten oblodzony brzeg... - mruknął do siebie niewyraźnie, jakby chciał się wytłumaczyć. Zaczęło mu się wydawać, że prezentuje się wszystkim jako niezdarny niedorostek. Piękny początek przygody w wilczym świecie!

Monalisa

oczyściła Kelira swoim ogonem, - no teraz nie jesteś już biały - spojrzała na wilka po wypowiedzeniu dziwnych słów, co ty gadasz - uśmiechneła się do wilka, machnęła go ogonem po pyszczku.

Kelir

Zaśmiał się i kichnął donośnie, bo ogon Mony połaskotał go po nosie. Miał wrażenie, że ten hałas pobudził wszystkie wilki w okolicy. Rozejrzał się i zaraz zerknął na wilczycę.
- Dzięki - uśmiechnął się. - Zazwyczaj nie jestem takim ciamajdą. Niech jak najszybciej wyrosnę z dzieciństwa, na tych krótkich łapach nie daje się chodzić stabilnie.

Zerka na Shoutbox - nie ma tam nic nowego... coś go ominęło?

Monalisa

- nie przesadzaj - uśmiechnęła się do niego, machnęła ogonem.
PS: było coś, ale widocznie usunęła :)

Kelir

Machnął ogonem, wstał, otrzepał się z resztek śniegu i ruszył w stronę jeziora. Podszedł do granicy lodu, pochylił się, zaczął chłeptać wodę. Uniósł głowę, spojrzał ponuro na szare niebo.
- Zaraz znowu zacznie śnieżyć - odwrócił się w stronę Mony, wyszczerzył zęby. - Zdecydowanie bardziej wolę słońce. I ciepłe lato...

Monalisa

- ah.. jakie piękne zęby - zaśmiała się do Kelira, podeszła do wody spojrzała na odbicie - wiesz co jeszcze nigdy, nie udało mi się normalnie, pogadać z innym wilkiem - spojrzała na wilka, miała lekko zalane oczy łzami.Odwróciła sie i spojrzała w cień, była nieco smutna.

Kelir

Obserwował ją z troską. Nagle odechciało mu się wszelkich psot i figli.
- Dlaczego nie rozmawiałaś? Przecież jesteś tu już tyle czasu... - zerknął na jej odbicie w wodzie.

Monalisa

- ah.. przypominają mi się czasy, kiedy nie byłam jeszcze w tej krainie, miałam trudne życie i zawsze przechlapane - łza jej poleciała po policzku, spojrzała na Kelira, nie chciała okazywać skruchy, przy jakimkolwiek wilku, ale nie mogła już tego powstrzymać.

Kelir

Nie był przyzwyczajony do takiej wylewności, dlatego początkowo poczuł się dość niepewnie. Nie wiedział, co odpowiedzieć. W końcu mordka mu się rozpogodziła.
- Nikt nie ma idealnego życia. Każdemu bywa ciężko. Mnie też, chociaż może na to nie wyglądam - uniósł wyżej głowę. - Co było, nie ma znaczenia. Tak na to spójrz. Siedzisz teraz w wilczym raju, masz co pić i jeść, rozmawiasz ze mną... chyba nie jest tak źle, co?

Monalisa

- no, tak - uśmiechneła się, przytuliła się do Kelira, - [i]dzięki, za słowa otuchy, chyba będziesz moim przyjacielem, uśmiechnęła się.