Przezroczyste jezioro

Abaddon

Zaśmiał się, po czym z powrotem spoważniał. Westchnął, na myśl o ich jakże udanych rodzicach. Odpowiedział. - Matka za nikim nie tęskni, ona tylko potrafi się nad sobą użalać. A ojciec gdzieś zniknął. Przynajmniej ja widziałem go raz w życiu, ale czemu się dziwić. Nigdy za mną nie przepadał - uśmiechnął się lekko.

Rasteria

- Tak Ci powiedział...?- spytała, na poły obojętnie. Ale jej spojrzenie wyrażało zupełnie co innego. Patrzyła teraz wprost na niego, ani razu nie drgnęła, czekając na odpowiedź.

Abaddon

//Imiesłowy oddziela się przecinkami od zdania nadrzędnego.//

- Nigdy z nim nie rozmawiałem. Mówiłem ci już, widziałem go tylko raz w życiu - odpowiedział, przyglądając się siostrze z uwagą. Zdziwiło go, że jego odpowiedź tak ją zadziwiła. - Nietrudno się jednak domyślić, ty dużo bardziej go interesowałaś, nie pamiętasz?

D.J

Wbiegł nad tereny jeziora. Kiedy był tu za młodu nie zwiedział zbyt często krainy. Usiadł nad brzegiem maczając końcówkę szaro-biało-czarnego ogona w wodzie.

Kaisa

Spomiędzy drzew wyłoniła się smukła wilczyca. Powolnym krokiem podeszła do brzegu jeziora. Przysiadła i spojrzała na wodę. Była tak przejrzysta, że aż zdziwiło to wilczycę. Kaisa położyła się i utkwiła spojrzenie w lustrze wody. Przez jej głowę przelatywały dziesiątki ponurych myśli.

Rasteria

- Taak... Ze mną rozmawiał. Tylko teraz się zastanawiam, czy powinnam Ci o tym mówić. No cóż, a co Ty o nim sądzisz? Nie jako ojcu, tylko wilku.... Ach, nawet nie umiem tego wyrazić- zmieszała się.
- Nieważne. Powiem Ci tylko tyle, że jeszcze go spotkasz. Ja pewnie już nie.

Abaddon

Uniósł brew, przyglądając się siostrze. Miał wielką nadzieję, że Rasteria jednak się myli i nie będzie mu dane spotkać się z... ojcem. - Mogłabyś jaśniej? - spytał.

D.J

Spojrzał na Kaisę. Burknął coś cicho pod nosem i wstał. Strząsnął z sierści kropelki wody i kurz. Podszedł do wilczycy. - Witam. Jestem D.J. - mruknął wymuszając radosny uśmiech.

Rasteria

- Mnie spisał na straty. Bo jestem samicą. I tylko pytał zawsze o Ciebie- opuściła wzrok.
- Udowodnię, że się mylił. Sama mu kiedyś do gardła skoczę, gdy nie zdoła się obronić- zacisnęła zęby- ale.... Gdy znów o to poprosi swoją postawą. Nie ma po co wszczynać walki bez powodu.

Kaisa

Słowa wilka wyrwały ją brutalnie z zamyślenia. Spojrzała na niego i uśmiechnęła się lekko. - Witaj... miło mi cię poznać, Kaisa - odpowiedziała. Zlustrowała wilka wzrokiem. Wreszcie jakiś wilk wyglądający na normalnego... - "Chyba jednak nie" - pomyślała nieco zawiedziona, gdy zauważyła jego, przynajmniej w jej oczach, wyraźnie sztuczny uśmiech.

D.J

Fakt faktem sztuczność jego uśmiechu dało się zauważyć, chodź pod tym tępym wyszczerzem krył się mały, całkiem naturalny, zadziorny uśmieszek. - Mi też bardzo miło poznać. Długo tu jesteś? - zapytał po czym dosiadł się obok.

Abaddon

Kaisa

- Urodziłam się w tej krainie, ale jestem tu od bardzo niedawna - odpowiedziała, przenosząc z powrotem wzrok na jezioro. Dodała, uprzednio ciężko wzdychając. - Tak wiele się tu zmieniło w czasie mojej nieobecności, że właściwie czuję się jak na obczyźnie.

Rasteria

- Zasłużyła. Poza tym... Nie broniła się zbytnio, mało tego,nawet nie uciekała. I jestem mu wdzięczna, że w ogóle istnieje. No i jej poniekąd... Ale żadne z nich nie zasługuje na szacunek. I żadnemu na nim nie zasługuje, sam to wiesz. Możemy liczyć na siebie, tyle.
Zamachnęła ogonem, rozzłoszczona. Uniosła łeb wyżej, co w pierwszej chwili wydawało się aż śmieszne.
- Wiesz, że Layra nawet nie ucieszyła się, gdy mnie zobaczyła? Pierwsze co od niej usłyszałam to to, że nikt o niej nie pamięta.

D.J

- Sam też się tutaj urodziłem, ale gdy tylko rodzina zaczęła tracić mnązainteresowanie, a ojciec umarł, uciekłem. Wróciłem dopiero parę dni temu. Co racja to racja. Jak wśród obcych. - wymruczał rozglądając się. Odezwała się w Nim opiekuńczość. Z reguły był kulturalny i niewiarygodnie miły i wierny wilczycom. Zwłaszcza tej wybranej, na którą wciaż czeka. - Może jesteś głodna?

Abaddon

Rasteria

Prychnęła tylko. Spojrzała na niego...
- Grunt, że chociaż brata mam w porządku. Tylko nie idź drogą któregoś z rodziców, jasne?- powiedziała żartobliwym tonem, ale jasno i dobitnie. Oczy jej rozbłysły.

Kaisa

Zaśmiała się. - Nie, zresztą sama potrafię zadbać o jedzenie. Ale miło, że pytasz - odpowiedziała. Po chwili ciszy spytała niepewnie, spoglądając na wilka. - Został w tej krainie ktoś z twojej rodziny?

Abaddon

D.J

- Tak. Matka i 5 rodzeństwa. I jedno przyszywane. - warknął. Jakoś nie bardzo chciał, żeby ta cała rodzina o Nim pamiętała. Jemu najlepiej było w samotności. No tak, zniesie obecność 1, 2 wilków ale nie całej wesołej gromadki.
- A Twoja rodzina, jeśli można?