Przezroczyste jezioro

Idalia

- Już wystarczająco wiele razy słyszałam, że mam zły wpływ na innych, takie już ze mnie zuoo wcielone - odpowiedziała ze śmiechem. Te słowa, które kiedyś sprawiały taką przykrość, teraz tylko śmieszyły.

Mack

E tam mnie to nie interesuje jaka jesteś xD Wazne że istniejesz - powiedział uśmiechając się lekko

Inna

Inna nie dała rady, błyskawicznie zawróciła i w ułamkach sekundy dopadła Wrednego, uderzając go w bok, cała swą rozpędzoną masą. Mignęła tylko zebranym, jak mocniejsze tchnienie wiatru. Nikt jej nie zauważył, tylko poczuł pęd powietrza. Znikł też z pola widzenia Wredny...

Oboje byli SPORY kawałek od jeziora, tam w końcu Inna z Wrednym zahamowała. Warknęła.

Idalia

Uśmiechnęła się tylko w odpowiedzi. Nagle poczuła dziwny podmuch wiatru. W miejscu tak spokojnym takie podmuchy zdawały się nie być normalne. Nastawiła uszy i spytała:
- Czy było tu coś dziwnego?

Mack

Niezauwazyłem, możliwie że ktoś jest po drugiej stronie - odpowiedział jej

Inna

W głowie Hakate odezwał się melodyjny, spokojny głos Innej:
- Mack to porządny wilk. Poza tym nie jesteś jedyną niewidomą tutaj. Uszy w górę, ciesz się życiem. Co do wiatru... Nie pytaj o niego. Podejrzewam, że tylko Ty masz tak wyczulone tu zmysły, żeby to poczuć. Nie bój się, to tylko ja.- Telepatyczna wiadomość popłynęła ku niej łagodnie.

Idalia

Gdy słowa Innej przestały rozbrzmiewać jej w głowie skrzywiła się nieco. Hekate miała bardzo sceptyczne podejście do wilków posiadających umiejętności magiczne, na dodatek nie znała owej wilczycy. Powiedziała do Macka:
- Może... pójdziemy gdzie indziej? Dziwnie czuję się w tym miejscu.

Mack

Ciągle ją obserwował, nie spuszczał jej ani na moment...

Inna

- To nie magia. To siła woli i ćwiczenie umysłu... Inna jestem, przecież mnie znasz.- ciszej, grzeczniej.

Mack

Jeżeli chcesz, ale ty wybieraj miejsce - powiedział uśmiechnięty

Idalia

Inna... przez chwilę zastanawiała się czy kiedyś spotkała wilczycę o takim imieniu, lecz nie mogła sobie przypomnieć. Wstała i powiedziała do Macka:
- Nie znam zbyt wielu miejsc tutaj.

Mack

Chodź! Ja prowadzę - powiedział ruszając ścieżką.

Inna

W takim razie, zaręczam Ci, że wkrótce mnie poznasz, droga wilczyco. Powodzenia.

Inna wyszczerzyła zęby, ale nie wyglądała groźnie. Patrzyła Wrednemu prosto w oczy.

Idalia

- Hm, dobrze - odpowiedziała i uśmiechnęła się. - Ale hałasuj, żeby było mi łatwo iść za Tobą.
Nastawiła uszy i ruszyła za krokami Macka. Wciąż zastanawiała się nad tym co to za wilczyca. Kimkolwiek jest ta Inna, na pewno to niezwykła osoba.

Mack

szeleścił iściami po drodze. Stanął zobaczył wielkie zwalony pień.

Idalia

Zamyśliła się i dopiero po krótkiej chwili zorientowała się, że nie słychać już szelestu liści. Zatrzymała się gwałtownie o mało nie wpadając na Macka.
- Coś się stało? - spytała.

Mack

Tutaj możemy zostać... Odpowiednie miejsce...

Wredny

Szedłem spokojnie. Na sekundę przed uderzeniem wyczułem, że coś zbliża się do mnie z niezwykłą szybkością. Jedyne co mogłem zrobić to wzmocnić barierę wokół mojego ciała. Mimo wszystko i tak mi się nieźle dostało.
Po zderzeniu zdołałem zobaczyć "napastnika". - A to ty, Inno...

Inna

- Tylko czy Ty napewno jesteś tym kim byłeś...- powiedziała cicho, zamachnąwszy się ogonem nad Wrednym. Nie pozwalała mu wstać, dociskając go przednimi łapami w ziemię.

Wredny

Spuściłem wzrok. - Ja już sam nie wiem kim jestem. - Powiedziałem już nieco ciszej. Nawet nie próbowałem się opierać, kiedy mnie docisnęła do ziemi.