Przezroczyste jezioro

Nonahkee

-Czy masz rodzeństwo?.I czy pamiętasz swoich rodziców?

Riven

Westchnął odpoczywając.
-Tak,mam PRZYBRANE rodzeństwo i PRZYBRANYCH rodziców.Ale biologicznych nie znam i znać nie chce-odpowiedział wilczycy stanowczo.

Vedette

Wilczyca przeszła obok rozmawiających- trzy metry od nich i usiadła na kamieniu patrząc na jezioro. Było piękne i widać było jej odbicie, trochę krzywe, lecz prawdziwe. Przekrzywiła głowę i zachichotała pod nosem przypominając sobie zabawne historie.

Nonahkee

-Riven przykro mi ,że nie znasz swoich rodziców.- Moi nie żyją nie mam wogóle rodziny.

Riven

Mruknął znów coś do siebie.
-A tam,ja już się przyzwyczaiłem i nie boli mnie już to,że mnie zostawili-rzekł z lekką nutką smutku.

Nonahkee

-Ja już muszę iśc własną drogą może znowu sie spotkamy żegnaj-rzekła ze smutkiem.

Riven

Westchnął.
-Żegnaj-odpowiedział.Stanął i odkrył oczy spod grzywki.
-Ja też już pójdę-powiedział cicho do siebie i powoli odszedł z tego miejsca.
Nie odwracał się za siebie,nie ma po co.

Vedette

Wilczyca odprowadziła wzrokiem młodą wilczycę, która odchodziła w swoim kierunku. Potem poczuła dziwny zapach dochodzący od dorosłego wilka. "On jest chyba w tej samej watasze..."- pomyślała.

Riven

Nagle w połowie się zatrzymał i wbiegł znów w to miejsce.
Poczuł zapach.Nie byle jaki zapach,ale zapach mówiący mu o tym,że jest tutaj członek z jego watahy.
Rozgląda się.W pewnej chwili zauważył jakąś wilczyce.
Podszedł bliżej i rzekł-Ayano.

Vedette

Przyglądała się uważnie wilkowi, który zatrzymał się gwałtownie i coś mruknął pod nosem. Nie udawała, że mu się przygląda. Jest napewno z tej samej watahy.

Riven

Odchrząknął i powtórzył-Ayano.
Spojrzał na nią ciepło i przyjaźnie.
-Czy...jesteś z watahy nocy?-zapytał z lekką niepewnością.

Vedette

Przekrzywiła głowę i przyjrzała się wilkowi. Zeskoczyła z kamienia i starała sobie przypomnieć ten zapach...tak, napewno się nie myli.
- Tak. - powiedziała łagodnie nie spuszczając wzroku z wilka. - Ty też. - stwierdziła i zatoczyła koło wokół wilka, uważnie go mierząc wzrokiem.

Riven

Zaczął oglądać się za wilczycą,po jakimś czasie rzekł-Tak ja też-lekko się uśmiechnął nie przestając na nią patrzeć.
-Riven-przedstawił się krótko i machnął raz swoim ogonem.

Vedette

Położyła uszy i przekrzywiła znowu z zaciekawieniem głowę. Posłała mu uśmiech.
- Vedette. Ale mów mi Ved. Rzadko spotykam kogoś z tej watahy, do której zostałam przydzielona. - powiedziała krótko i na temat.
Nadal nie spuszczała wzroku z wilka, lecz usiadła kilka metrów od niego.

Riven

Odwzajemnił uśmiech i powiedział-Dobrze Ved,będę Ci tak mówił-posłał jej oczko i znów się uśmiechnął.
Dalej na nią patrzy.Lekko nastawił uszy jak zwykle i siedzi.

Vedette

- Kogoś mi przypominasz z zachowania...- zaczęła i patrzyła nadal w jego oczy.

Riven

Na jego pyszczku pojawiło się coś podobnego do "Radości".
-Tak?Kogo?-zapytał,lecz nie oderwał od niej oczu.

Vedette

- Gdy była mała, poznałam pewnego wilka, co jest podobny z zachowania i postawy do Ciebie. A mianowicie jego imię brzmi: Donn. Coś Ci mówi? - zapytała z zaciekawieniem mierząc go wzrokiem.

Riven

Z jego pysku znikała powoli radość.
-Wiesz...-zaczął-to mój ojciec-dokończył.
Zakrył się grzywką i spojrzał znów jej w oczy.
Położył się.Ale wciąż nie odrywał od niej oczu.
Położył łapę na drugą łapę i westchnął.

Vedette

Ved speszyła się i cofnęła nie tracąc kontaktu wzrokowego.
- Wybacz, że poruszyłam ten temat. - zamruczała niespokojnie i przeszła obok niego.
Jej chód był miękki i widać, że trochę jeszcze młodzieńczy. Usiadła tak, by widać było go w całości.
- Jak się on czuje? Pozdrów go od małej wojowniczki. - powiedziała. W jej oczach błysnął tajemniczy promyk.