Przezroczyste jezioro

Riven

Zaśmiał się również.
-Jak to myśli,że jest wilkiem?-zapytał rozbawiony.
Ne rozumiał tego.
-Po prostu nie wie,że jest smokiem?-zaśmiał się,ale po chwili śmiech zamienił się w uśmiech.

Vedette

- Na to wygląda. Jak narazie jeszcze potyka się o własny ogon i jest ciekawy każdej żywej istoty. Wpadnij kiedyś, to go poznasz. - gdy wspominała zabawne sytuacje to się śmiała w duchu.
- Teraz planuję go nauczyć pływać. Aż strach pomyśleć, co to będzie. - uśmiechnęła się i przymknęła oczy.

Riven

Zamilkł na chwilę.
-Wpadnę,wpadnę...-powiedział z jeszcze lekkim rozbawieniem.
-A czemu by nie-dodał przyjaznym głosem...

Vedette

- Nie uważasz mnie za wariatkę? - zapytała podejrzliwie. - Przygarnęłam smocze pisklę zamiast wilczego szczenięcia. To nie jest normalne. - powiedziała cicho.

Riven

-Według mnie nie jesteś wariatką,a wspaniałą wilczycą,która dała małemu smoczkowi ciepło matki jakiego potrzebował...-powiedział po czym spojrzał ciepło na wilczycę i uśmiechnął się w duchu.

Vedette

Coś w oczach Ved błysnęło.
- Dziękuję. - wyszeptała. - Też byś przygarnął smocze pisklę na moim miejscu? On kiedyś wyrośnie na potężnego gada, bardzo niebezpiecznego dla smoków... - zciszyła głos i wyszła z wody, by ułożyć się wygodnie na trawie. Promienie zachodzącego słońca padły na jej pysk, przez co jej ciemno-szara sierść zaświeciła delikatnie.

Riven

Znów zamilkł.
-Wiesz,gdyby ono mnie potrzebowało...to oczywiście..przygarnąłbym je z wielkim oddaniem i szacunkiem do niego.Każdy potrzebuje czegoś.Więc,jeśli on by potrzebował ciepła,troski,zaufania i pomocy a nawet przyjaźni,to potrzebowałby mnie,a ja bym je przygarnął.Nawet jeśli wyrósłby na potężnego smoka,to ja byłbym z niego dumny i w spokoju obserwował jego życiowe postępy-odkrył oczy,które zabłysnęły jak diamenty.
-Nawet jeśli byłoby to dla mnie problemem,starałbym się mu pomóc-dodał.

Vedette

- Jeżeli go od początku nie nauczę szacunku dla innych istot, to może w przyszłości być źle. Tylko co mam zrobić? Wychowywać go jako wilka, czy jako smoka? NIe mogę zmieniać jego natury...pozostaje jeszcze sprawa matki... - przymknęła oczy.
Niechętnie o tym myślała, lecz w końcu musiała.

Riven

-Na twoim miejscu poczekałbym aż podrośnie i będzie gotów zrozumieć kim naprawdę jest...-rzekł.
-Ale teraz starałbym się mu pomóc zrozumieć jak ważny jest szacunek nie tylko dla wilków,ale i innych stworzeń-dodał.
-Jest jeszcze młody,nie rozumie wszystkiego...jeśli powiesz mu teraz kim jest może się wystraszyć tej prawdy i sam sobie będzie zaprzeczał.Ale ja wierzę w Ciebie i wiem,że Ci się uda-spuścił wzrok.

Vedette

Ved przekręciła głowę i wstała. Spojrzała prosto w oczy wilka, starając się coś odczytać, lecz nie wiedziała czego szuka.
- Twoi rodzice wykonali dobrą robotę. Nie zawsze spotyka się tak przyjaźnie nastawionych wilków. - powiedziała cicho i uśmiechnęła się lekko.
- Ostatnio poszłam coś przekąsić, a gdy wróciłam, znalazłam małego w głową w piachu. Dosłownie. Szukał swojej mamusi. - zaśmiała się. - Wyobraź sobie mój szok, gdy nie mógł wyjąć główki.

Riven

Wyobraził sobie tą sytuację i zaśmiał się lekko.
-Skoro tak już o rodzinie...to ja nie miałem rodziców,nie wychowywali mnie.Przybranej matki nie znam,a Donn nie nauczył mnie przyjaznego nastawienia,bo rzadko z nim przebywałem.To życie nauczyło mnie tego i ja sam uczę się od życia dalej-powiedział po czym spojrzał w oczy Ved...

Vedette

Ved pożałowała, że poruszyła ten temat. Rozmowa spadała na niebezpieczne tory. Postanowiła zmienić biego rozmowy. Odwróciła wzrok, nie mogąc wytrzymać jego spojrzenia. Był starszy i doświadczony bardziej, więc co ona mogła powiedzieć? Niedawno dorosła i jeszcze wszystkiego nie doświadczyła.
- Będzie najgorzej, gdy pewnego dnia matka Seyu przyjdzie po swego syna.... - głos jej zadrżał. - Nie będę umiała go oddać. Już go pokochałam. - dodała i patrzyła na zachodzące słońce.

Riven

-Wtedy...będziecie musiałby to sobie powyjaśniać.Rozumie..pokochałaś go...i ona powinna to uszanować.Nie łatwo rozdzielić dwa kochające się serca,lub jedno kochające drugie.Więc ja wiem,że tak czy inaczej zawsze będziesz w jego sercu aż do końca jego chwil i dni-zaczął.

Vedette

- Myślisz, że go oddam? Będę go zawsze mieć przy sobie. Tylko najgorsze jest to, że... - urwała, bo głos prawie jej się załamał. - Nie wiem co zrobić. Nie chcę stawiać mu ulitamtum, ale jeżli wybierze swoją biologiczną matkę...ona więcej go nauczy. - westchnęła i znowu zaczęła grzebać pazurami w ziemi. - Jakie to skomplikowane. - westchnęła.

Riven

Znów spuścił wzrok.
-Wcale nie musisz jej go oddawać...ale musisz wiedzieć co dla niego dobre.Wiem,że wybierzesz dobrze...ale pamiętaj,że słowo "kocham"ma bardzo wielkie i niezwykłe znaczenie i jakbyś nie wiem co zrobiła to wiem,że zawsze będziesz go kochała.
Jak na razie...bądź jak i ja dobrej myśli,gdyż jestem pewien,że on zostanie z tobą i już nic was nie rozdzieli.Choć i może być po innej myśli to i tak nie powinnaś się tym na razie przejmować-powiedział.
-Bo miłość to coś więcej niż tylko słowo "kocham"-rzekł do siebie bardzo cicho.

Vedette

Ved wzięła głęboki wdech i wstrzymywała powietrze w piersi bardzo długo. Zapomniała go wypuścić. Patrzyła na wilka z szeroko otwartymi oczami i nie wiedziała jak wypuszcza się powietrze. Jeszcze nigdy nie spotkała takiej istoty...czy napewno jest wilkiem? Nie miała czasu myśleć i oddychać , bo przetrawiała właśnie jego słowa.

Riven

Podszedł do Ved i delikatnie klepnął ją.
-Wszystko dobrze?-zapytał i usiadł przed nią.
-Tak jestem wilkiem-odpowiedział-a czemuż to pytasz czy nim jestem?-dodał jeszcze i to pytanie.

Vedette

Wypuściła powietrze i nadal patrzyła z szeroko otwartymi oczami.
- Mniejsza o to. Aż strach zapytać il przeżyłeś. Te słowa, które wyszły z twych słów są jakby...magiczne. Zwiedziłam świat i poznałam wiele istot, lecz żadna nie zachwyciła mnie taką inteligencją. - powiedziała, nie zważała na to, że wpatruje się w osłupieniu na wilka. Może i było to niegrzeczne, lecz zapomniała jak się odwraca głowę. Ciągle w jej głowie pobrzmiewały jego słowa. Dobry będzie z niego przyjaciel.

Riven

Nie raziło go to,że Ved patrzy tak na niego.Zdumiewało go to co powiedziała.
Na jego pysku znów pojawił się uśmiech,tyle że inny niż zwykle.Ten uśmiech jest cieplejszym uśmiechem,który ma oznaczać,że może w nim znaleźć zaufanie i przyjaźń.
-To miło,że tak uważasz...-rzekł z większą sympatią i radością.

Vedette

W końcu odwróciła wzrok. Słyszała jak jej serce wali z zaskoczenia.
- Dziękuję. - wyszeptała i wpadła na pewien pomysł. - Chodź do wody. Ochłodzimy się. - zaproponowała i nie czekając zanużyła się w wodzie. Czuła jej chłód i powoli się ochładzała i uspokajała.
Ciałem była w wodzie a myślami była gdzie indziej. Myślała o Seyu.