Przezroczyste jezioro

Viktoria

Nie wiem czy będę. Mhm, w każdym bądź razie spróbuję.

Viki także uśmiechnęła się widząc w końcu Lee. W końcu jednak drogi ich znów się rozdzieliły. Viki patrzała jak Lea idzie prosto. Dorosła samica postanowiła pójść ciemną ścieżką w lewo. Pod łapami czuła tylko piach. Nic nie widziała.

Karenaj

Lea kroczyła dalej prostą drogą, dość jasno oświetloną nienaturalnym światłem, Viktoria zaś wkroczyła w ciemność, pełną zagadek i niebezpieczeństw. Szła długo, czas wydawał się ciągnąć. W pewnym momencie poczuła zmęczenie. To samo poczuła Lea, dodatkowo jednak towarzyszył jej chłód. Chłód ten zdawał się zionąć z odległego korytarza.

Viktoria

Viki próbowała zobaczyć coś w ciemnym korytarzu. Nie zauważyła jednak nic. Było bardzo ciemno. Po długiej wędrówce zielona wadera poczuła zmęczenie. Rozglądała się bez opamiętania po ciemnym korytarzu mając nadzieje coś znaleźć. Cały czas miała w głowie słowa pustelnika...

Karenaj

Po niedługiej chwili poczuła wilgoć pod łapami. Na początku był to tylko mokry piach jednak z każdym krokiem stawał się coraz bardziej wodnisty.
Wilczyce mogły się słyszeć

Viktoria

Viki poczuła wodę pod łapami. Schyliła pyszczek i napiła się jej trochę. Woda... To było dla niej błogosławieństwo, życie. Rozejrzała się ponownie.
- Lea! Słyszysz mnie? - krzyknęła jeszcze i poszła dalej.

Karenaj

Poczuła słodkawy smak wody, jednak czy nie ryzykownym posunięciem było napicie się wody z nieznanego źródła bez wcześniejszego jej powąchania? Cóż, niewątpliwie wyjaśni sie to już wkrótce.
Z każdym krokiem zanurzała się głębiej. Gdyby Viki miała dobry wzrok mogłaby zobaczyć, że wraz z obniżającym się dnem wody obniża się też sufit.

Viktoria

Viki oblizała wargi i zaczęła iść dalej. Z każdym krokiem było coraz więcej wody - było coraz głębiej. Sufit zaś zaczął się obniżać. Viki jednak szła dalej twardo. Rozglądała się dokładnie aby nie przeoczyć żadnej ważnej rzeczy.

Lea

Lea szła dalej, drogę oświetlało jej nienaturalne jasne światło. Wilczyca nagle poczuła dziwne zmęczenia, któremu towarzyszył chłód. Wzdrygnęła się, bowiem jako wilczyca z Watahy Ognia nie przepadała za czymkolwiek, co było zimne lub mokre. Odruchowo mocniej zawiązała swoją chustkę na szyi idąc dalej.

Karenaj

Viktoria doszła do miejsca, w którym pyskiem ledwo sięgała pyskiem lustra wody. Miała jeszcze tylko kawalątek do miejsca, gdzie sufit stykał się z wodą. Do dna nie dosięgała już krok później.

Lea zaś, która podążała jasnym korytarzem, natrafiła na sadzawkę o średnicy niewiele większej niż ona sama. Za sadzawka stał postument z wyrytymi, nieczytelnymi z odległości symbolami.

Lea

Lea szła przed siebie, aż nagle ujrzała sadzawkę. Nie była duża, a wręcz mała, ale woda to woda. Wilczyca spojrzała na nią z przestrachem. A jeśli jest głęboko? Przecież nie stchórzy przez jakąś durną kałużę! Chciała odczytać znaki po jej drugiej stronie, więc zebrała się i ruszyła przed siebie.

Viktoria

Viki oddychała już resztkami powietrza, Ledwo utrzymywała się na powierzchi. Czyżby wybrała zła drogę? Czy umrze? Wilczyca wzięła głęboki wdech i zaczęła nurkować w głąb jeziora.

Karenaj

Nie, nie jeziora. Ta woda miała słony smak, a Viki płynęła długim tunelem. Płynęła długo, prawie do utraty tchu. Dopiero po długim czasie, gdy ból palił jej płuca, udało jej się zaczerpnąć łyk powietrza przy wyrwie w suficie. Niemalże w tym samym momencie usłyszała, jak osypujące się kamienie zagradzają jej drogę powrotną.

Lea, gdy zatrzymała się przy brzegu jeziora, poczuła ostry, słony zapach morskiej wody. Napis jednak nadal nie był widoczny. Niestety, musiała wejść do wody, jeśli nie chciała zrezygnować. Jednak woda zaczęła delikatnie wibrować, gdy gdzieś z dali dał się słyszeć stłumiony łoskot i plusk czegoś ciężkiego wrzucanego do wody.

Lea

Lea w końcu przełknęła siłę i postanowiła, że nie będzie tchórzyć przez głupią kałużę. Powoli stawiała łapy, aby w razie czego móc uciec - o ile będzie taka możliwość - aż weszła do wody o słonym zapachu.

Viktoria

Viki była w coraz większym niebezpieczeństwie. Zatrzymała się pod jedną z szczelin, aby nabrać powietrze, a tuż za nią zamknęło się przejście. Wilczyca zrezygnowała z walki i wyjście. Wzięła głęboki oddech i zaczęła nurkować.

Karenaj

Gdy tylko Lea zanurzyła się w wodzie Viktoria usłyszała cichy plusk łap zanurzanych w wodzie. Lea zaś zorientować się mogła, że owa sadzawka jest wąska, acz głęboka.

Viki zaś znów płynęła przed siebie, w długim tunelu. Wąskim, bardzo wąskim momentami. Jednak ów tunel zaczął się rozszerzać...

Lea

Lea zacisnęła powieki orientując się, że dno sadzawki jest dość głęboko, jednak kierowana jakąś wewnętrzną siłą nie chciała się wycofać, tylko parła dalej. Jej sposób poruszania się mógł ujść za pływanie.

Viktoria

Viki usłyszała plusk. Jednak wilczyca ani trochę się tym nie przejęła. Ktoś kto chce być Betą nie może się bać. Płynęła dalej, wynurzając się raz po raz aby złapać powietrze. Przeciskała się wiele razy przez ciasne tunele, aż w końcu dotarła do szerszej jaskini.

Hoshi · Wysłany: Sob 19:46, 12 Mar 2011 Temat postu:

Przyleciał tutaj. Nikt go nie mógł dostrzec, gdyż on sam tego nie chciał. Podleciał do wody i " usiadł " na brzegu. Na jego kufie jednak nie było uśmiechu, wręcz przeciwnie. Rozejrzała się po miejscy. Nie pamiętał go z przeszłości. Może zapomniał, albo tutaj nie był.

Crystal · Wysłany: Sob 20:01, 12 Mar 2011 Temat postu:

Crystal przechodziła właśnie przez ową okolicę. Nagle na brzegu ujrzała znajomego wilka. Od razu go poznała... to był Hoshi!
- Hej! Pamiętasz mnie jeszcze? - zapytała uśmiechając się. Wcale nie zdziwiłoby ją to gdyby basior jej nie poznał. Widzieli się już dość dawno. Aczkolwiek, ona pamiętała go doskonale.

Hoshi · Wysłany: Sob 20:11, 12 Mar 2011 Temat postu:

Hoshi spojrzał na Crystal. - Jasne, że pamiętam. - powiedział, już bardzie zadowolony. Nareszcie mógł z kimś porozmawiać. - Co u ciebie? - zapytała, podlatując. Ciekawe czy wadera pozna, że basior jest duchem.