Przezroczyste jezioro

Karenaj

- W takim razie miło mi Cie poznać. Jestem Karenaj, a Ty to? - uśmiechnęła się. Może trochę beztroskiej rozmowy dobrze jej zrobi? Może. Miała taka nadzieję. Wyszła na brzeg i, w pewnej odległości od wilka, otrzepała się.
- Mam nadzieję, że ci nie przeszkodziłam w wypoczynku. Nie zauważyłam nikogo...

Rüell

- Rüell.
Odparł krótko i zaraz dodał odpowiedź, na kolejne pytanie.
- Nie wypoczywam. Ja tkwię. I nie przeszkadzasz mi.
To mówiąc ziewnął i przewrócił oczyma. Szczerze mówiąc nudził się, nie miał co robić, ot co! Ale takie życie...

Karenaj

Wilczyca zdziwiła się, słysząc słowa wilka. Dziwne są przypadki, prawda? Spojrzała na niego z ciekawością, by zapytać:
- Z jakiej watahy pochodzisz? Nie potrafię skojarzyć twojego zapachu...

Rüell

- Kroczę samotniczą ścieżką...
Odparł równie cicho, nader niechętnie, jak przedtem zresztą.
- Nie mam ochoty służyć w jakiejś watasze, służę tylko sobie... I Albanii.
Dodał z równie "wielką" ekscytacją i chęcią.

Karenaj

- Albanii? -spytała ze zdziwieniem. Skoro chce służyć Albanii, to co robił w tej krainie? To ją naprawdę zaskoczyło, wiec zastrzygła uchem, oczekując rozwinięcia.

Uff, brak weny

Rüell

- Nie wiesz co to?
Prychnął chrapliwie i rzucił spojrzenie lawendowych oczu, na niewidoczne wręcz jezioro. A jednak była pewność iż tam było, że to nie ułuda tylko najprawdziwsza prawda, że ono tam jest...

Karenaj

-Wiem, wiem... Ale skoro chcesz jej służyć, to czemu tam nie pójdziesz? - zdziwiła się. Kiedy podróżowała po tym świecie otarła się o wiele krain. O Albanii słyszała, jednak ta była hen stąd. No cóż...

Rüell

- Bo... Nie wiem jak tam wrócić.
Wyznał z cichym westchnięciem. No właśnie, żeby to było takie proste, od dawna by go tu nie było! Ale nie jest. Nawet z mapą, ktoś tak niedoświadczony w podróżowaniu od kraju do kraju, mógłby się pogubić. Ach, zresztą nieważne. Już się przyzwyczaił. Chyba. A przynajmniej w pięćdziesięciu procentach.

Karenaj

-Ach... to przykre. - Wilczyca spojrzała w ciemniejące niebo. Nie, nie może tak tego zostawić. Zrobi, co trzeba. Weźmie watahę w swoje łapy! Tak. Nie będzie to łatwe, ale...
- Wybacz mi, ale właśnie zdałam sobie sprawę, że muszę zrobić coś ważnego. - powiedziała i, nie czekając na odpowiedź, wzbiła się w przestworza.

[z/t]

Marillion

Marillion przybył nad jezioro zupełnie przez przypadek, nie znał bowiem tego miejsca. Zbłądził, kiedy szukał drogi ku terenom swojej watahy. Oj, długo, bardzo długo nie był w tej krainie. Nawet znajome ścieżki zdawały mu się tu być widziane po raz pierwszy...
Wilk podszedł do wody i począł chlipać ją niespiesznie

Stella

Wilczyca przybyła powoli nad przezroczyste jezioro, chcąc spotkać kogoś nowego. Miała już dość smutku i płaczu. Gdy ujrzała wilka, uśmiech zagościł na jej pyszczku.
-Witam.-powiedziała.

Marillion

Kiedy tylko Marillion usłyszał kobiecy głos skierowany do niego, od razu oderwał pysk od czystej tafli i oblizawszy się z wody, uśmiechnął się do Stelli szeroko.
- Witam! - odrzekł swym pełnym entuzjazmu głosem. - Jestem Marillion.

Stella

-Ja jestem Stella, miło mi cię poznać.-powiedziała wesoło, widząc entuzjazm z jakim ją przywitano. Sama była bardzo wesoła i lubiła wesołe wilki.-Jestem z Nocy. Wydajesz mi się bardzo ciekawy.

Marillion

- O! Jak miło spotkać kogoś ze swojej watahy! - powiedział, a jego ogon począł zamiatać podłoże w energiczny, wesoły sposób. Marillion zachowywał się zupełnie tak, jak kiedyś, zanim odszedł z tej krainy. Stary entuzjazm szybko powrócił. - Ciekawy? Bardzo miło usłyszeć taki komplement z ust tak uroczej wilczycy.
Nie był to sposób odwdzięczenia się Stelli za miłe słowo, ani jakaś nachalna próba przypodobania się, po prostu Marillion mówił to, co myślał, jak zwykle.

Stella

Stella wyszczerzyła się wesoło, patrząc na wilka.
-Cóż, długo jesteś w krainie?-spytała ciekawa, wpatrując się w wilka. Wyglądał na pełnego entuzjazmu. Czemu jeszcze go nie spotkała, skoro są z tej samej watahy?

Marillion

- Pierwszy raz zawędrowałem w te strony ponad dwa lata temu - odpowiedział. - Ale często wybywałem poza krainę, dopiero co wróciłem po kilkumiesięcznej absencji.
Marillion spędził w tej krainie względnie mało czasu, jak ona osobę, która przybyła tu dwa i pół roku temu. Zawsze miał niewielu znajomych, a w większości miejsc czuł się obco. Żywił nadzieję, ze teraz się to zmieni.

Stella

-Rozumiem.-powiedziała Stella, kiwając głową-Ja jestem tutaj zaledwie kilka miesięcy... Od maja dokładnie.-powiedziała Stella, wpatrując się w wilka-Moja mama musi być tu dłużej... Chyba jest już półtora roku. Mam też ojca, ale dawno go nie widziałam.

Marillion

- Urodziłaś się w tej krainie? - zapytał, a w jego głosie zabrzmiała delikatna nutka zdziwienia. Wszystkie mieszkające na tych terenach wilki, które dane było wcześniej Rillowi poznać, były przyjezdne, nikt z jego dotychczasowych znajomych nie był rdzennym mieszkańcem krainy. Zupełnie, jakby była to kraina emigrantów.

Stella

-Tak, urodziłam się tutaj jako jedynaczka. Mieszkam tutaj i jak narazie poza terenami krainy byłam najwyżej miesiąc.-powiedziała spokojnie Stella, która nie wyobrażała sobie życia poza terenami krainy.
-Wiesz już, że Xytherian został Alfą nocy?

Marillion

Odchrząknął, wyraźnie tym pytaniem zakłopotany. Marillion nie wiedział, że Xytherian został Alfą Nocy, ba, nie miał pojęcia o istnieniu wilka z takim imieniem. Nie wiedział też, kto został Samicą Beta, nie miał pewności, kto jest Samicą Alfa...
- W tej materii mam bardzo poważne zaległości - powiedział. Szybko dodał z szerokim uśmiechem. - Byłbym wdzięczny, gdybyś pomogła mi je nadrobić