Przezroczyste jezioro

Idalia

- Wierz mi, że nie tylko Tobie - powiedziała i uśmiechnęła się delikatnie. Przypomniały jej się rodzinne strony. - W niewielu miejscach na świecie panują takie spokój i harmonia jak w tej krainie.

Chris

Przyszłam z złamaną łapą ale opatrzoną,położyłam się w cieniu drzewa i spoglądałam na jezioro...

Blooshya

Przez chwilę nic nie mówiła, tylko patrzyła na jezioro.
-Lubię to miejsce. Jezioro. Tu jest tak.. cicho - powiedziała wreszcie.

Idalia

- O tak... Cicho i spokojnie. To moje ulubione miejsce w tej krainie - odpowiedziała. Poczuwszy znajomy zapach odwróciła pysk od rozmówczyni. - Diana, to Ty? - spytała i uśmiechnęła się. - Mam nadzieję, że z Twoją łapą już lepiej.

Chris

-Tak,to ja z łapą już lepiej...-.odpowiedziałam i uśmiechnęłam się.

Idalia

- To dobrze... - odpowiedziała tonem jakby słowa Diany bardzo ją uspokoiły. - Nawet sobie nie wyobrażasz jak mnie wystraszyłaś. Ale Ty... chyba nie chciałaś naprawdę się zabić? - zadając pytanie mocno zaakcentowała wyraz "naprawdę".

Chris

-Oh....wiesz szczerze to chciałam się zabić....-.odpowiedziałam i położyłam się.

Idalia

- A czy możesz mi powiedzieć co tak złego wydarzyło się w Twoim życiu, że aż chciałaś ze sobą skończyć? - zapytała i zaraz dodała pospiesznie. - Oczywiście, jeśli to zbyt osobista sprawa, nie musisz mówić.

Chris

-Powiem ci dlaczego,może to trochę dziwne ale chciałam się zabić bo chciałam zobaczyć moich rodziców....-.powiedziałam i pobiegłam do lasu do mego legowiska....

Idalia

Odruchowo wstała i zrobiła krok w stronę, w którą pobiegła Diana, ale... zawahała się. Czy tym razem powinna za nią biec? W tym nie mogła jej pomóc, a przynajmniej byłoby jej ciężko. Hekate nigdy nie kochała swych rodziców, nie rozumiała Diany. - "Teraz pewnie woli być sama" - pomyślała. - "Jeśli zechce, wróci."

Chris

Wstałam,przeciągnęłam się i pobiegłam nad jezioro które lubi Hekate.....Zatrzymałam się na polanie,rozejrzałam się i położyłam się w cieniu drzewa...

Idalia

Cichy tupot czyichś łap wyrwał ją z drzemki. Zamrugała ślepiami, znowu poczuła ten okropny piasek pod powiekami. Westchnęła cicho, to nieprzyjemne uczucie towarzyszyło jej zawsze gdy po dłuższym czasie otwierała oczy. Dopiero po chwili zwróciła uwagę na zapach przybyłej wilczycy. Już dobrze go znała.
- Witaj, Diano - powiedziała i uśmiechnęła się.

Chris

-Witaj,Hekate-.odpowiedziałam i odwzajemniłam się uśmiechem.

Idalia

Z powrotem zamknęła oczy, nieznacznie zmarszczyła brwi. Po krótkiej drzemce trochę bolała ją głowa. W końcu odezwała się do Diany. - Widzę, że polubiłaś to miejsce.

Krik

Wilk wychynął w wody. Zimne powietrze owiało jego pysk. Wilk zaczerpnął powitrza, napełniając nim płuca. Czarna sierśc przykleiłasię do skóry wilka. Ten znów zanurkował i wypłynął tuz przy brzegu.

Chris

-Tak,bardzo mi się podoba....-.odpowiedziałam i położyłam się koło Hekate.

Idalia

Hekate uśmiechnęła się. Podniosła pysk i zaczęła niepewnie. - Diana, a czy... pamiętasz naszą wczorajszą rozmowę? - Hekate wiedziała, że wilczyca tęskni za swoją rodziną, nie była pewna czy powinna poruszać ten temat. - Czy mogłabyś mi powiedzieć coś więcej na ten temat? Oczywiście, jeśli nie chcesz, nic mi nie mów.

Krik

Wilk wyszedł na brzeg. Otrząsnął sie, a jego sierśc się nastroszyła. Po chwili znów była ułożona. Płasko przylegała po skóry basiora, który po woli skierował się do wyjścia.-Do zobaczenia, Hekate.-Rzucił tylko nie odwracając się podczas swojej powolnej wędruwki.

Chris

-Mogę ci powiedzieć,ale co chcesz wiedzieć???-.odpowiedziałam i spojrzałam w jezioro.

Idalia

- Do zobaczenia - odpowiedziała Krikowi trochę zaskoczona jego nagłym odejściem. Wzruszyła barkami obojętnie. Krik bywał dziwny, bardzo dziwny... Z powrotem odezwała się do Diany. - Hmm... Bardzo ciekawi mnie jak wyglądało Twoje dzieciństwo, skoro tak przywiązałaś się do swych rodziców.