Szmaragdowe Jezioro

Bart

Słuchał jej uważnie, z niemym podziwem wymalowanym na pysku.
- Pięknie o tym powiedziałaś, wiesz? - spytał, z prawdziwą aprobatą w tonie głosu.
Poezja. Tak, poezja. Może coś w tym było? Poeci na ogół są wrażliwi, podobno czasem aż za bardzo. Czy Damned taka była? Oto zagadka, którą pewnie samiec będzie próbował rozwiązać. Ciekawe tylko, z jakim skutkiem?
- Piszesz może wiersze? Wydaje mi się, że masz spore do tego predyspozycje. Sam nie do końca się na tym znam, ale na pewno kupiłbym tomik Twojego autorstwa - powiedział pogodnie, wesoło poruszając ogonem na boki.

Damned

Uśmiechnęła się delikatnie. Gdyby wilki umiały się rumienić, ona na pewno by to zrobiła.
- Kiedyś próbowałam - przyznała, wspominając okropne czasy. Jej łapa błądziła po piasku, jakby przedstawiając kształtne chmury na niebie. - Teraz... Wydaję mi się, że nie jest to już konieczne. Pisałam, gdy byłam sama. Wydawało mi się, że tylko słowa tworzące się podczas mej wędrówki chcą ze mną być - spojrzała na pysk basiora. Dopiero teraz ujrzała, jak wiatr nieco potargał mu jego futro. Był dobrym słuchaczem. Wciągnęła nosem świeży zapach wody. Tak dawno go nie czuła. - Nie jestem już sama, w sensie... - sprawdziła, czy w oczach Barta nie doszło do żadnej zmiany. - Czuję się otoczona wilkami, które mnie rozumieją.

---
Przepraszam, że tak długo nie odpisywałam. Nie było mnie ;)

Bart

/ a teraz mnie nie było ;__; /

Słuchał jej uważnie, raz na jakiś czas skinąwszy z szacunkiem głową. Uśmiechnął się do niej łagodnie, słysząc, jak mówi o samotności - czy raczej o tym, jak poczucia tego się pozbyła. Zdaniem Bart'a nikt nie powinien być sam, każdy zasługuje na co najmniej jedną duszkę, która wysłucha, zrozumie, pomoże i będzie darzyć wsparciem. Kiedy skończyła mówić, zastrzygł nieco uchem.
- I dobrze! Wilk w samotności kompletnie głupieje. Ale... może zwyczajnie wystarczyłoby zmienić tematy wierszy, wiesz, inna muza - inne słowa? Czuję, że lubiłaś pisać, nie brakuje Ci tego? - spytał pogodnie, z charakterystycznym sobie szczenięcym entuzjazmem czy nadzieją.

Bart

Samiec spojrzał na waderę przepraszająco.
- Proszę, nie gniewaj się na mnie, jednak... pójdę, muszę kogoś odwiedzić, mam nadzieję, że nie będziesz miała mi za złe! - powiedział prosząco, nisko się jej kłaniając, by zaraz opuścić to miejsce. Biegnąc już w jedynie sobie znanym kierunku odwrócił łeb, rzucając raz jeszcze "PRZEPRASZAM", by zaraz zniknąć z pola widzenia wilczycy.

/zt./