Zamarznięte Jezioro

Sune

Zastrzygła uszami, słysząc czyjeś kroki. Delikatnie odchyliła łeb w ich stronę. Uważnie przypatrywała się postaci, która wydawała jej się znajoma. Przymrużyła ślepia i z filozoficznym wyrazem na pysku, obserwowała wilka.

Wasp

Wyprostował jeszcze przed chwilą podwinięte pod brzuch przednie łapy i położył na nich pysk. Carly chciała dzieci. A co on miał zrobić? Nienawidził bachorów jak niczego innego na świecie. Robiło mu się niedobrze na samą myśl o gromadce szczeniąt, które będą za nim biegały i wołały "Tata! Tata!" Wasp wzdrygnął się mimowolnie, widząc to oczami wyobraźni.

Sune

Uniosła wolno jedną łąpę, po chwili drugą. Spokojnym tempem podeszła do wilka
- Wasp? - zapytała niepewnie. Zawiesiła swój wzrok na jego ślepiach, wyczekując odpowiedzi.

Wasp

Usłyszawszy swoje imię, uniósł głowę, lustrując białą wilczycę swym charakterystycznym przenikliwym spojrzeniem krwistoczerwonych ślepi. Nie kojarzył tej samicy, lecz jej głos wydał się znajomy... - Suuune! - wykrzyknął w końcu, zrywając się na równe łapy.

Sune

Odetchnęła z ulgą słysząc swoje imię wypowiedziane przez wilka
- Waspuś! Jak ja Cię daaawno nie widziałam - stwierdziła kładąc łapę na jego ramionach. Delikatnie się uśmiechnęła.

Wasp

Usiadł i uśmiechnął się szeroko. Tak dawno nie widział starych znajomych. - Gdzie podziewałaś się przez tyle czasu? - zapytał. - Bo chyba nie było cię w krainie?

Sune

Usiadła tuż obok wilka. Westchnęła głęboko, zastanawiając się nad odpowiedzią
- Nie, nie było mnie. W sumie... Ta kraina była tylko krótkim przystankiem mojej długiej tułaczki. Ostatnio na trochę ją opuściłam. Znalazłam brata - mówiła spokojnie wspominając te wydarzenia.

Wasp

Uśmiechnął się lekko. - To wspaniale... - odrzekł, jakby lekko przygaszony. Słowa Sune przypomniały mu o Dianie, jego własnej siostrze. Od tak dawna jej nie widział...

Sune

- Coś nie tak? - zapytała spokojnie, przechylając łeb, by móc zawiesić swój wzrok na jego ślepiach - Nie musisz mówić, jeśli nie chcesz - dodała szybko. Nie chciała się narzucać, a pomóc. Jednak każdy mógł to odebrać inaczej.

Wasp

- Nie... tylko przypomniał mi się ktoś - odpowiedział i wymusił krzywy uśmiech. Chwilowy entuzjazm wywołany powrotem Sune minął całkowicie.

Sune

- Rozumiem - odrzekła posyłając mu ciepły uśmiech. Chciała rozgonić szare chmury otaczające jego myśli w taki sposób, by go nie urazić. - Ten ktoś musi być ci bliski? - zapytała cicho.

Wasp

- Zmieńmy temat, dobrze? - odparł ze słyszalnym niezadowoleniem w głosie. Dodał, by zmienić tor rozmowy. - Bardzo się zmieniłaś, nie poznałem cię.

Sune

Skinęła łbem w geście zrozumienia. - Możliwe. Miałam niemało przygód. Bywały dni kiedy bardzo brakowało mi ciebie, Shade. Cole już pewnie zupełnie o mnie zapomniał - zaczęła sobie wszystko przypominać.

Wasp

Przekrzywił lekko łeb, patrząc na Sune. - Zapomniał? Bzdury opowiadasz... rozmawiałaś z nim po swoim powrocie? - spytał.

Sune

- Nie widziałam się z nim odkąd wróciłam - odrzekła spokojnie. - Stęskniłam się z wami wszystkimi. Zbyt szybko się przywiązuję - stwierdziła tą samą barwą głosu. Cieszyła się, że zdecydowała się powrócić.

Wasp

- Dobrze, że wróciłaś - powiedział, owijając łapy ogonem. Spojrzał na zamarznięty zbiornik wody i rzekł, jakby w zamyśleniu. - Carly upiera się na szczeniaki, Shade raz po raz gdzieś znika... już nie jest tak jak kiedyś.

Sune

- Wiem. Nic już nie będzie tak jak kiedyś - odrzekła spuszczając łeb na dół. Wpatrywała się w spowitą śniegiem ziemię - Carly chce mieć szczeniaki? - zapytała z delikatnym zdziwieniem. Sune dobrze pamiętała, jak Wasp nie lubił tych małych, chodzących szkodników.

Wasp

- Tak - odrzekł, wzdychając przy tym głęboko. Jemu na myśl o rozwrzeszczanych potworkach robiło się niedobrze. - A ja nawet nie chcę myśleć o bachorach.

Sune

- Rozumiem cię doskonale - odrzekła spokojnie - Wydaje mi się jednak, że musisz też popatrzeć na to z innej strony. Szczeniakiem nie jest się do końca życia... - dodała patrząc na wilka.

Wasp

- Wiem o tym doskonale. A Carly jest dla mnie najważniejsza... - odrzekł, a uszy nieco mu oklapły. - Wiesz, co najbardziej mnie przeraża? Że z chwilą zostania ojcem, będę musiał wreszcie dojrzeć.