Zamarznięte Jezioro

Sune

- Jeśli kochasz, jesteś dojrzały - powiedziała, ciepło się uśmiechając. - Te małe rozrabiaki mogą sprawić wiele szczęścia. Wystarczy tylko, że zechcesz je przyjąć - dodała

Wasp

- Na pewno będę próbował. Boję się tylko, że nie będę umiał ich zaakceptować - rzekł i popatrzył na nią. - Wiesz co? Myślę, że w najbliższym czasie przyda mi się dobry psychoanalityk. Na przykład taka jedna o imieniu Suuuunee...

Sune

- Będziesz umiał. Ta szczególna, rodzicielska miłość przychodzi sama - rzekła i delikatnie puściła mu oczko - Psychoanalityk o imieniu Sune, powiadasz? Znam ją? - dodała żartobliwie.

Wasp

Roześmiał się, lecz po chwili znów zaczął lustrować Sune swoim przenikliwym wzrokiem. - Podczas pobytu poza granicami krainy zmieniłaś się bardziej niż sądziłem - rzekł po chwili milczenia. - Nie tylko z wyglądu.

Sune

- Mam nadzieję, że nie na gorsze - odrzekła, udając przerażenie w oczach. Westchnęła głęboko, po czym otuliła swoje łapy puszystym, białym niczym śnieg, ogonem.

Wasp

- Spoważniałaś - stwierdził krzywiąc się nieznacznie. On prawie nigdy nie bywał poważny, toteż w jego oczach taka zmiana na pewno na dobrze Sune nie wyszła.

Sune

- Hm, to raczej dobrze czy źle według ciebie? - zapytała uważnie na niego patrząc. Gdy dołączyła do krainy, była młodziutka. Z czasem dojrzała i spoważniała. To normalmy przebieg życia.

Wasp

- To zależy. Jeśli będziesz poważna, lecz będziesz również umiała się bawić i uśmiechnąć w odpowiedniej chwili, dobrze. A jeśli staniesz się sztywna jak ta lodowa powłoka na jeziorze, źle - odpowiedział. Ale przecież jeżeli Sune zbyt spoważnieje, Wasp zrobi wszystko, by przywrócić ją do poprzedniego stanu.

Sune

- Jak mogłeś tak pomyśleć? Zawsze będę tą samą, starą, radosną Sune! - odrzekła z uśmiechem, delikatnie szturchając go po przyjacielsku w bok. - Wcześniej zawsze byłam wesoła i roześmiana. Teraz wiem, że nie każda chwila jest na to odpowiednia. - dodała.

Wasp

Teatralnie odetchnął z ulgą. - Przynajmniej twój charakter nie przewrócił się do góry łapami - odrzekł i uśmiechnął się szeroko.

Sune

Poczochrała jego czarną grzywkę ze szczerym uśmiechem na pysku - A co, z wyglądem aż tak źle? - zapytała, składając pysk w dziubek.

Wasp

Przewrócił oczami. Odpowiedział ze śmiechem. - Ależ oczywiście, że nie! Nadal jesteś zjawiskowo piękna, Sune... tylko po prostu wyglądasz zupełnie inaczej.

Sune

Zaśmiała się cicho - No to dobrze. A ja powiem ci, że wcale się nie zmieniłeś. Nadal jesteś tym samym, jedynym w swoim rodzaju, Waspusiem! - powiedziała, mając na pyszczku ten sam, szczery uśmiech.

Wasp

- Och, nawet nie wiesz, jak Waspusiowi miło to słyszeć - powiedział, uśmiechając się przy tym szeroko. - Wilki się zmieniają, kraina się zmienia, tylko ja od lat niezmiennie tkwię w miejscu. Przynajmniej dobrze, że się nie cofam.

Sune

- Nie masz potrzeb do zmian. Twój charakter i wygląd są ciekawe i niepowtarzalne. Lubię cię takiego jakim jesteś, Waaaaspuś - powiedziała uśmiechnięta, puszczając mu oczko.

Wasp

- A ja ciebie, Suuunee, nawet, jak prawie nie odróżniasz się od śniegu! - odrzekł i rzucił się na Sune, ściskając ją mocno, po przyjacielsku.

Sune

- Jaśniutkie futerko mam po... - nie zdążyła dokończyć, gdyż upadła na biały puch wraz z Waspem. Zaśmiała się i wzięła w łapę garść śniegu, by natrzeć nim wilka.

Wasp

- Nnnjjjeeee! - zawołał i odskoczył od Sune jak oparzony. Wykonał jeszcze kilka podskoków do tyłu. Śnieg go przerażał.

Sune

- Boisz się śniegu? - zapytała unosząc brwi do góry i 'latając' wzrokiem od wilka do białego puchu, który trzymała w łapie.

Wasp

- Nie lubię - powiedział, wlepiając spojrzenie w kupkę śniegu. Wzdrygnął się mimowolnie. - Urodziłem się późną jesienią i wszystkie moje wspomnienia z dzieciństwa pochodzą z mroźnej zimy. Śnieg mi się z tym kojarzy.