Zamarznięte Jezioro

Sune

Odłożyła śnieg na ziemię. Usiadła i spojrzała na wilka - Twoje szczenięce lata nie były za piękne? - zapytała cicho, jednak brzmiało to bardziej jak stwierdzenie.

Wasp

- Chwile, które przeżyłem przed przybyciem do tej krainy tak - powiedział, siadając na śniegu. Uśmiechnął się sztucznie. - Znasz Dianę, moją siostrę?

Sune

- Niestety nie miałam okazji jej poznać - odrzekła spokojnie, patrząc na wilka. Owinęła łapy ogonem i cierpliwie czekała na jego wypowiedź.

Wasp

- Mhm... - mruknął, sygnalizując, że ta odpowiedź do niego dotarła. Spojrzał na pokryte grubą warstwą białego puchu tereny po drugiej stronie jeziora. Dodał po chwili milczenia. - Jak myślisz, dlaczego ona bardzo przeżyła śmierć naszych rodziców i nadal za nimi tęskni, a ja wiadomość, że zginęli przyjąłem ze stoickim spokojem, zupełną obojętnością wręcz?

Sune

Bez chwili zastanowienia, odparła - Nie znałeś ich - jej głos był jakiś beznamiętny, a wzrok utkwił w jakimś niewidzialnym miejscu na tafli zamarzniętego jeziora.

Wasp

Pokręcił przecząco głową. Dodał pospiesznie, zdając sobie sprawę, że Sune mogła na niego akurat nie patrzeć. - Znałem ich doskonale.

Sune

- W takim razie - zamyśliła się na chwilę. Przeniosła wzrok na wilka - Twoje życie zupełnie ich nie obchodziło. Twoja siostra była ich kochaną córeczką, a ty zawsze tym drugim, gorszym - dodała cicho.

Wasp

- Drugim, gorszym, chłopcem na posyłki i zabawką, którą Diana mogła tłuc i tarmosić, ile chciała - dodał do wypowiedzi Sune. - Widzisz, moi rodzice zawsze chcieli mieć córeczkę.

Sune

Głęboko westchnęła. Podeszła do niego i przytuliła po przyjacielsku - W takim razie postaraj się, by twoje dzieci nie wspominały tak swojej przeszłości. - powiedziała cicho. - Wiem jak musiało być ci ciężko, ale to co gorsze już przeminęło, Wasp. Teraz masz kochającą cię partnerkę i kilku przyjaciół, na których zawsze możesz polegać - dodała.

Wasp

- Oj, przecież wiem, Sune... - odpowiedział i uśmiechnął się, tym razem szczerze. - Jednak takie wspomnienia czasami wracają, nie można wymazać ich z pamięci.

Visse

Przywędrował tu niezbyt wesoły. Dawno nie odwiedzał tych terenów, ale teraz postanowił się poprawić. Był ciekaw, gdzie jest jego siostra, której tak dawno nie widział. Czuł się podle, że ją zostawił.

Sune

- Oczywiście - odrzekła i rozejrzała się po okolicy. Dostrzegła nowo przybyłego wilka. Delikatnie skinęła mu łbem, po czym jej wzrok powrócił do Waspa - Hm, szczerze mówiąc ja wspominam mile swoje lata młodzieńcze - dodała spokojnie.

Visse

Mimowolnie siknął waderze łbem. Podszedł do zamarzniętego jeziora. Wszedł na nie wbijając pazury w lód. Czuł pod swoimi łapami 'tętno' bijącej wody.

Carly

Ka-boom! Na tafli jeziora wylądowała, kto, no kto? No oczywiście ja. Pojechałam dalej na pysku, zauważyłam Waspa i... hm... jak ona się... coś tam S... Ach, pamięć szwankuje. W ostatniej chwili zauważyłam wilka tak podobnego do mnie~! Bratciak! Podjechałam do niego na łapach.
- Visse! - zaczęłam oczywiście krzyczeć i przytulać, a wręcz tarmosić.

Visse

Oboje z hukiem przewrócili się na zimny lód. - Siostrzyczka! - zawołał wesoło i zaczął ją podszczypywać za uchem.
>D

Carly

- Tak dawno Cię nie widziałam~! Brakowało mi rodzinki! - zaczęłam się śmiać.
Ach, jak dobrze było spotkać kogoś z rodzinki, z podobnego charakteru. Zaczęłam machać ogonem, wesołymi oczyma patrząc na brata.

Visse

- Mi rónież. - przyznał ze smutkiem. Spojrzał głęboko w jej oczy i zapytał z udawaną powagą - Czy coś Ci się stało, kiedy mnie nie było? - usiadł naprzeciw niej. - Ależ Ty wyrosłaś.. - westchnął lustrując ją wzrokiem.

Carly

- Ach, dużo się stało. Siedziałabym tu pół dnia żeby wymieniać. Z tym że jestem Szpiegiem, więc wiem, hm, wszystko. Dużo nowych wilków, kilka powróciło, tysiąc pięćset sto dziewięćset szczeniaków. O, no i mam partnera - to mówiąc wskazałam pyskiem na Waspa.
No właśnie, szczeniaki. Dla niego utrapienie, dla mnie marzenie.

Visse

- Masz partnera!? - zdziwił się. - No, no. Gratulacje, siostrzyczko. - uśmiechnął się serdecznie. Jednak w jego sercu zapanowało dziwne uczucie.

Carly

- Jak mogłabym nie mieć? Znalazł się ktoś kto mnie znosi - zaśmiałam się - A co u Ciebie? Nie było Cię tak długo.
Zastrzygłam uchem, wlepiając błękitne oczęta w brata.