Zamarznięte Jezioro

Visse

- Nic specjalnego. Wieczny samotnik. Chociaż mógłbym zdać test na medyka w Watadze Wody. Wciąż nie jestem pewien, czy dam sobie radę. - odparł. Czyżby ktoś zajął jego miejsce? Czuł się całkiem nieprzydatny, lecz nie dawał tego po sobie poznać.

Sune

- Jeśli chcesz, mogę opowiedzieć ci bajkę o takiej jednej, która nazywała się Sune - powiedziała żartobliwie. Popatrzyła na Waspa - Dawno, dawno temu...

Wasp

Roześmiał się. - Bajkę, mówisz... chcesz utulić do snu małego Waspusia? - odpowiedział. - Skoro tak nalegasz...

Sune

- Tak! Utulam cię do snu, a później... Zobaczymy- odrzekła, śmiejąc się - Wymyślę jakiś spisek, ale cii..- zażartowała - Wracając do bajeczki, dawno temu była sobie mała wilczyca. Jej ojciec służył jako wojownik w Watasze Ognia, natomiast matka była medykiem w Watasze Śniegu. Rodzice obdarowali ją swymi umiejętnościami. Tata nadał jej imię Sune, co znaczy słońce i ogień, mama przekazała jej wygląd - bielutką sierść...

Wasp

- Tak... to bardzo ciekawe - odpowiedział i ziewnął ostentacyjnie. - Mów dalej - dodał, kładąc się na śniegu.

Sune

- Żyła sobie tak w spokoju i dostatku, aż pewnego dnia doszło do wojny pomiedzy tymi dwoma watahami. Wilki Ognia zwyciężyły, przez co stado śniegu, musiało opuścić zamieszkiwany dotychczas teren. Rodzice Sune spędzili ze sobą statnią noc. Następnego dnia, wyruszyli. Jednak młoda wilczyca, żądna przygód odłączyła się od grupy. Dotarła tutaj. Poznała m.in. takiego Waspa - powiedziała, jakgdyby był to koniec bajki. Puściła do niego oczko.

Wasp

- No i po co było tej młodej wilczycy odłączać się od grupy? Dotarła do porąbanej krainy pełnej równie pokręconych wilków, jak na przykład takie Wasp - powiedział i dodał ze śmiechem. - Nie udało ci się uśpić Waspusia.

Sune

- Jeszcze nie koniec, spokojnie. Za kilka minut będziesz spał jak dziecko - powiedziała łagodnym głosem - No cóż, odłączyła się od grupy i nie żałowała. Poznała w krainie wiele wilków, których bardzo polubiła, pokochała. Żyło jej się dosyć dobrze, jednak po jakimś czasie znów wybyła. - dodała, patrząc na Waspa.

Wasp

Odpowiedział krótkim śmiechem. Oparł pysk o przednie łapy i, delikatnie machając końcówką ogona, wlepił w Sune wzrok małego dziecka w napięciu czekającego na rozwój akcji.

Sune

- Błąkała się przez zupełnie nieznane jej miejsca. Znalazła się pewnego dnia w ludzkiej wiosce. Zauważyła małego wilka, który miał na prawej łapie czarną plamę - powiedziała i podniosła swoją łapę, pokazując ciemny znak - W jej rodzinie, każdy miał takie znamię, więc od razu rozpoznała w małym swego brata. Później doszedł zapach, który utwierdził ją w przekonaniu, że szczeniak pochodzi z tego rodu, co ona

Wasp

- Jak miło się złożyło... Sune znalazła braciszka. Jest szansa, że kiedyś mnie z nim pozna? - zapytał.

Sune

- Jest szansa. Słyszałam, że mój braciszek otworzył jakieś kino na placu handlowym - powiedziała robiąc wielkie oczy i udając spokój. Miała ochotę się zaśmiać.

Wasp

Wasp nie mógł się powstrzymać i wybuchł gromkim śmiechem. - Kino? - powtórzył. - No, nie mogę. Wilki coraz bardziej się uczłowieczają.

Sune

Postanowiła nie powstrzymywać się i po chwili sama zaczęła się śmiać - Ach... Byłam kiedyś w sklepie u twojej partnerki - Carly. Wiesz, sprzedaje nawet dobre szejki - powiedziała z szerokim uśmiechem na pysku.

Wasp

Wzruszył barkami. - Ja tam nie wiem, nigdy tam nie byłem - odrzekł. - Nie uznaję sklepów ani żadnych dziwnych form płatniczych, takich jak kości. Dla mnie to zbyt ludzkie.

Carly

- Nigdy nie mów nigdy - wypowiedziałam z uśmiechem przysłowie, którego używam nader często.
Machnęłam ogonem, patrząc na brata.

Visse

- Kto wie. - odparł tylko ciszej. Zamyślił się głęboko, w jego oczach na chwilę zapanowała pustka. Usiadł na lodzie, ogonem owinąl łapy.

Sune

Uśmiechnęła się ciepło - Miło mi się z tobą rozmawiało, Wapuś. Niestety muszę już uciekać. Jakby co, wiesz gdzie mnie szukać. Zawsze jestem w legowisku i służę pomocą - powiedziała i puściła mu oczko. Wybiegła w stronę swojego 'domu'.

Carly

Również usiadłam, odwracając pysk w stronę wiejącego wiatru. Poruszyłam uchem, gdy wisiorek na mojej szyi zadzwonił.
- Znasz Paige, Betę Wody? - zapytałam dość ciekawa.