Zamarznięte Jezioro

Kirei

Przyszedł. Rozglądając się patrzył w dal. Zobaczył wilczycę która siedzi opodal. Nie wiedział czy podejść do niej i się przywitać po chwili nabrał odwagi podszedł do niej.
-Cześć-przywitał się podając łapę z uśmiechem na twarzy.

Kaisa

Prychnęła i odruchowo machnęła głową, gdy na jej nosie wylądowało trochę śniegu. Skrzyżowała przednie łapy i oparła o nie pysk, przenosząc wzrok z wilka gdzieś w dal. Jej ojciec znów gdzieś zniknął... martwiła się o niego. Spojrzała na wilka o ciemnej sierści. - Witaj - powiedziała i uśmiechnęła się do niego lekko.

Kirei

Po pewnym namyśle powiedział jej - może go poszukamy?-uśmiechną się do niej i czekał aż odpowie.

Kaisa

//Kaisa pomyślała sobie tylko o zaginionym ojcu, nie możesz o tym wiedzieć. Ty wiesz jedynie to, co ona mówi, czyli wszystko, co napisano kursywą i wzięto w myślniki.//

Uniosła lekko jedną brew, przyglądając się rozmówcy. Czyżby czytał w myślach? Jeśli tak, to Kaisie nie bardzo się to podobało. Przerażały ją takie dziwne zdolności.

Jerome

Zeskoczył na śnieg patrząc na wilczyce. - Jestem Jerome. - przedstawił się równocześnie młodemu wilkowi obok i wzniósł wzrok na czarne niebo.

Kirei

-Zgadywałem to co ty na to żebyśmy go poszukali jak się okazało, że to prawda. Powiedział spoglądając na nią z uśmiechem.

Kaisa

Spojrzała krótko na Jerome'a, przedstawiając się. - Kaisa - po czym z powrotem przeniosła wzrok na ciemnego samca. Odpowiedziała mu. - Nie sądzę, by to był dobry pomysł.

Kirei

-cześć jestem kirei-odpowiedział wilkowi podając łapę.

-To może zostaniemy tu?-spytał się wilczycy.

Kaisa

Znowu przewróciła oczami. - No, ja właśnie taki mam zamiar - odpowiedziała, z powrotem opierając głowę na przednich łapach.

Kirei

-To dobrze. Co będziemy teraz robić? - powiedział dzielnie czekając na odpowiedź samicy.

Jerome

Westchnął ciężko patrząc zirytowany na wilka. - To do zobaczenia kiedyś Kaiso. - on nie miał zamiaru tu wysiadywać i tego słuchać bo aż mu coś strzykało. Zniknął.

Kirei

jestem Kirei-krzykną głośno do wilka biegnącemu ku wyjścia.

Donn

Powolnym ciężkim krokiem przemierzał krainę. Jego dwukolorowe ślepia migały w pół mroku, podszedł zawiedziony faktem, że nie jest tu sam do jeziorka i uderzył sprawnie ciężką, potężną łapą w tafle lodu, która przy brzegu skruszyła się a On sam napił się wody. - Szlak! - warknął pod nosem oblizując długie kły z wody i zlustrował badawczym, zabójczym spojrzeniem obecnych tu. Kaise kojarzył, poznał ją a tego szczeniaka nie znał. Pewnie nowy.

Kaisa

//Chyba raczej szlag xD//

- Rób, co chcesz - odrzekła młodemu wilkowi i spojrzała na przybyłego. Skojarzyła go, kiedyś miała chyba okazję gdzieś go poznać. Nie pamiętała jednak gdzie i w jakich okolicznościach.

Donn

[ no nie wiem, jak zwał tak zwał xD ]

Położył się na białym śniegu, jego potężne ciało pokryte połyskującą czarną sierścią chroniło go przed zimnem. Nie odczuł nawet tej temperatury. Przymrużył dwukolorowe ślepia wpatrzony w punkt przed sobą, którym okazała się być Kaisa. Zamyślił się lekko.

Kaisa

//Szlak to wyznaczona droga, a szlag to frazeologizm typu "szlag mnie zaraz trafi" itp.//

Wilczyca patrzyła jeszcze przez chwilę na czarnego wilka i po chwili z powrotem oparła pysk o przednie łapy. Mocniej otuliła się ogonem, mróz dawał jej się we znaki.

Donn

// dobrze zapamiętam, koniec offa. //

Zaśmiał się patrząc na wilczycę. - Komuś jest zimno...- stwierdził obserwując ją bystrym wzrokiem. Zastrzygł uchem unosząc na moment wzrok ku niebu gdy pierwszy płatek śniegu spadł mu na pysk. Tak, jak na złość zaczął padać śnieg. Znaczy jemu to nie przeszkadzało gorzej z Kaisą. Wrócił na nią wzrokiem i uśmiechnął się szeroko ukazując rządek białych kłów. - Ojoj...pogoda się jeszcze bardziej popsuła - ...

Kaisa

Położyła pysk na końcówce długiego ogona, który owinęła wokół swego ciała. Spojrzała w niebo. Zimno, coraz zimniej. Normalny wilk teraz poszedłby do swojego legowiska, a ona nawet takowego nie posiadała.

Donn

- Co to nie odzywasz się do mnie Kaiso? Czyżbym Ci coś zrobił? - zamyślił się z poważną miną. - Nie przypominam sobie żebym w jakikolwiek sposób uprzykrzył Ci życie. Mam nadzieję, że mnie pamiętasz...- urwał zainteresowany tą kwestią. Jej akurat nic nie zrobił, chyba nie. Dźwignął się na łapy otrzepując z białego puchu.

Kaisa

Spojrzała na wilka, nie podnosząc głowy z ogona. - Nie zrobiłeś mi nic, pamiętam cię - odpowiedziała mu i uśmiechnęła się nikle, choć Kaisa nie była pewna, czy widać to spomiędzy gęstej, długiej sierści, w której zatopił się pysk wilczycy.