Zamarznięte Jezioro

Siomha Lorcan

Usłyszawszy głośne wycie, postanowiła podejść do siedzącej opodal wilczycy.
- Co się stało?- spytała się jej.

Shade

Wilczyca przyszła nad zamarznięte jezioro wolnym krokiem, usadowila się obok jednego z kamieni, położyła łep na łapach i westchnęła ciężko. Ile jeszcze razy będzie musiala zostawić tą krainę....

Wasp

Kudłaty, czarny wilk, wciąż pokryty wieloma ranami i zadrapaniami, ślizgał się na trzech łapach po lodowej powłoce, pokrywającej rozległe jezioro. Tylną prawą łapę trzymał w górze, wciąż bolała go niemiłosiernie. Oczywiście, nie udało mu się wyhamować i wpadł pyskiem wprost w śnieżną zaspę.

Shade

Podniosła się gwałtownie i spojrzała w kierunku czarnego wilka. Poznała go bez problemu, jego zapach był dla niej wyraźny. Uśmiechnęła się i podeszła do niego uśmiechając się cwanie. - No cześć.... - Chwyciła go zębami i wyciągnęła z zaspy.

Wasp

- Cześć - odrzekł. Otrzepał się ze śniegu, który pozostał muna głowie i pysku. Dopiero po chwili dotarło do niego, czyj głos usłyszał. - Shade! - wykrzyknął i uradowany rzucił się na przyjaciółkę, by przygwoździć ją do ośnieżonego podłoża i mocno przytulić.

Shade

- Nawet nie wiesz jak mocno tęskniłam. - powiedziała i poddała się temu, ze zaczął się do niej tulić. Dawno go nie widziała, więc odwzajemniła ten uścisk. Cały Wasp. - Mów co u Ciebie, Waspuś? - wyszczerzyła kły i popatrzyła mu w oczy.

Wasp

Zeskoczył z Shade, by przypadkiem jej nie udusić i usiadł tuż przy niej. - U mnie? Szkoda gadać - powiedział i od razu zapytał. - A u Ciebie? Dlaczego nie było Cię tak długo w krainie?

Shade

Wilczyca oparła się o niego bokiem i delikatnie uśmiechnęła się. To było trudne pytanie i nie do końca chciala na nie odpowiedzieć. Ale Wasp był jej przyjacielem. - Znów musiałam udać się do krainy śniegu... - westchnęła i spojrzała mu w oczy. - Czemu szkoda gadać?

Wasp

Shade zmieniła szybko temat, co Wasp od razu wyczuł. Nie chciała rozmawiać o swojej absencji w krainie, więc postanowił uraczyć ją krótkim wstępem do przedstawienia swojego problemu: zapytał. - Wspominałem ci kiedyś, że nie cierpię, nie znoszę, nienawidzę szczeniaków i nie chcę ich mieć?

Shade

- No ja wiem o tym, że nie chciałeś szczeniaków. - powiedziała dość poważnie ucieszony tym ze nie ciągną dalej tematu jej wybycia z krainy. Spojrzała uważnie na Waspa.

Wasp

- A mimo wszystko je mam - odparł z niezadowoleniem. Skrzywił się nieco i dodał. - Z pierwszego dziecka się cieszę, jest nim moja rodzona córka o imieniu Amija, którą spłodziłem poza tą krainą. Spotkaliśmy się przypadkiem. Za to drugie - Arianę - małego szczeniaka, Carly przygarnęła bez mojej wiedzy. To jestem w stanie zrozumieć. Jednak nie potrafię zrozumieć, dlaczego powiedziała tej małej, że jestem jej ojcem, bez uprzedniego uzgodnienia tego ze mną.

Shade

No to tak się sprawy miały. Niezbyt wesoło, Shade wiedziała doskonale, jak Wasp nie znosił szczeniaków, a teraz został tak jakby ojciem. Od razuprzypomniało jej się, że dawno nie wiedziała swoich dzieci, które zapewne już miały swoich potomków. Westchnęła i objęła Waspa łapą. - Nie wiem czemu to zrobiła, ale ... ech... powinna to uzgodnić z Tobą. - powiedziała odwracając łeb ku niemu.

Wasp

- Nie było mnie wtedy w krainie, więc może to i jest po części moja wina... Carly dobrze zrobiła, że przygarnęła tego szczeniaka, ponoć ten maluch długo włóczył się po krainie osamotniony i wygłodniały. Ale dlaczego powiedziała jej, że jestem jej ojcem? - prychnął, zadawszy to pytanie. - Nie wiem, co Carly sobie wyobrażała, ale ja nie mam zamiaru uznać tego szczeniaka. Mogę pomóc w wychowaniu go, mogę go pilnować, ale nigdy nie nazwę go moim dzieckiem.

Shade

- Rozumiem i nie widzę w tym nic zlego. - powiedziała uśmiechając się do niego delikatnie. Szturchnęła go lekko swoim bokiem i puściła oczko, po chwili jednak spoważniała. - Nie przejmuj się tak tym, szczeniak zrozumie... Ciekawe jak tam moje dzieci. - powiedziała cicho, jakby sama do siebie.

Wasp

- O ile mnie pamięć nie myli, poznałem tylko dwójkę twoich dzieci... na pewno nie ucieszy cię to, że żadnego z nich ostatnio nie widziałem. Ale długo mnie nie było, być może są w krainie - powiedział i uśmiechnął się delikatnie do Shade, dodając. - Gdyby Carly miała mi za złe, że nie chcę uznać Ariany, to wstawisz się za mną?

Shade

- Jasne, że się wstawię. - powiedziała uśmiechając się do niego. Wtuliła się w jego futro, wieczór, a raczej noc nie była zbyt ciepła, no cóż, musiała się do tego przyzwyczaić. - Mam nadzieję, że moje dzieci są całe i zdrowe. - powiedziała siląc się na uśmiech.

Wasp

- Na pewno są - odpowiedział, otulając Shade puchatym ogonem, by choć trochę ją ogrzać. - Wychowałaś je na silne i mądre wilki, na pewno dobrze radzą sobie z samodzielnym życiem.

Shade

- Wiem, wierzę w to całym sercem. - powiedziała dość poważnie. Ostatnio widziała się tutaj ze Smithem, on żył, nie było tak jak powiedział Szasta, a ona? Musiała go tutaj zostawić. Nie chciała zaprzątać sobie tym głowy, więc jedynie wtuliła się w Waspa mocniej. - Tęskniłam...

Wasp

- Ja też za tobą tęskniłem. I bardzo się martwiłem - odpowiedział i uśmiechnął się szczerze. - Jesteś jedną z najbliższych mi osób w tej krainie.

Shade

- Wiem Wasp. Jak tam byłam, codziennie zastanawiałam się, co dzieje sie z Tobą, ze Smithem, moimi dziećmi i resztą bliskich mi dusz. - szepnęla zupełnia poważniei owinęła się mocniej ogonem. Dała mu buziaka w bok pyska. - Postaram się już nie znikać...