Zamarznięte Jezioro

Kihe

Wilk korzystając z okazji zaczął uciekać, lecz po chwili się poślizgnął i się przewrócił. Wstał tak szybko jak tylko mógł i wskoczył na brzeg. Próbował wspiąć się na drzewo, lecz był za mało doświadczony. I ukrył się gdzieś. Raz po raz spoglądał na rozmawiające wilki.

Nikita

Przyszła . Nie skomentowała znajdujących się tu wilków . Po chwili położyła się na brzegu zamarzniętego jeziora . Patrzyła na piękne , błękitne niebo .

Sasori

Poczuł uciekający kłębek strachu i skierował tam swe ślepia. Rozpłynął się..
-A ty gdzie cukiereczku... - szatańskim tonem i z złowieszczym uśmieszkiem patrzył teraz małuszkowi w oczy, swymi dymiącymi ślepiami. Pojawił się przy nim znikąd. Wielkie kły znajdowały się tuż przy nosie młodego. Łapa demona była takiej wielkości jak głowa szczeniaka.. Był spowity ciemną mglistą aurą, a ostry zapach siarki drażnił nosy obecnych.

Nikita

Z obojętnością przyglądała się wilkom . Nie obchodziły ją one ale Nikicie nudziło się do tego stopnia , że oglądała ich ,, przedstawienie '' .

Sasori

Przed oczyma miał jedynie bezbronnego łodzika, który jeszcze bardziej intrygował i zapędzał demona. Jakże on uwielbiał strach innych, zakochiwał się w sobie wtedy coraz bardziej. Nagle wyczuł nową zdobycz, jednak jedynie kąt całkiem czarnego oka, bez źrenic, powędrował w stronę owego celu. Czarna mgła znów rozrosła się po całym obszarze wokół demona i obecnych. 'Chwyciła' łapy niebieskiej wadery pletąc się po nich jak żywy sznur.

Nikita

Zdziwiła się nieco zachowaniem basiora . Zapytała go - Co Ty wyprawiasz ? -

Sasori

Basior był zajęty swą małą ofiarą, takim drobnym ciałkiem, bezbronnym młodziekiem. Napawał się jego odczuciami, patrzył mu głęboko w oczy swymi piekielnymi ślepiami rodem z demonicznego filmu. Mgła natomiast coraz mocniej zaciskała się na delikatnych łapach wadery. Mgła żyła jakby włąsnym życiem, jednak podporządkowanym woli demona, Sas'a. Nie odezwał się, pozwolił by zjawisko nie puszczało ni na chwilę łap niebieskiej. Tak się stało, owa 'lina' była nie do zdjęcia przez zwykłego wilka.

Athoria

-Tak, właśnie tak sądzę... -Powiedziała, trochę rozciągając i akcentując ostatni wyraz. Bawiła się swoim głosem i akcentami. By grać jak najdokładniej. Jej błądzące oczy i tak przenikliwe spojrzenie. Zielone, jaskrawe ślepia. Oblizała językiem swoje długie kły... Wykrzywiła pysk w dziwnym grymasie.

Sasori

Zwrócił uwagę na At, nieco odstępując od szczeniaka. Wyprostował się i stojąc był wprost niewiarygodnie wielki dla młodzika. Spojrzał na Athorię uśmiechając się szyderczo. Wyczuwał jaka jest.
-Hmm. Bardzo dobrze.. - ruknął arogancko.
-Co tam u Ciebie.. - zaakcentował ironicznie, a morderczy uśmieszek nie schodził mu z pyska. Nie widział teraz młodzika, bo nie chciało mu się zniżać głowy tak bardzo w dół. Jednak wola pokierowała mgłę do owej 'zdobyczy'. Zaplotła się o lewą, tylnią łapę wilczka i zacisneła, jakby go przytrzymując.

Athoria

-Czy pytanie? Czy drwina? -Jej oczy powiększyły się. Oczy bez źrenic i jakiegokolwiek wyrazu... -Żyję, a ja jestem na to wystarczającym dowodem. Wszystko powoli znika, więc nic nowego... -Powiedziała dziecięcym głosem. Wstała i przeciągnęła się jak kot, prostując kości.

Sasori

-Nic nowego.. - powtórzył dziwnym , cwaniackim tonem.
-Hm, rozumiem.. - dodał podlej. Stał tak patrząc na Athorię, mierzył swym wypranym z emocjii wzrokiem każdy cm jej ciała. ślepia były całe czarne, również niw widać było w nich źrenic, czasem zalegały czarną mgłą, przypominającą opary. Machał długim ogonem na boki, zawijajć go w strugach powietrza, bawiąc się nim.

Volire

Vol popatrzyła na jezioro, po czym poruszyła uszami. Zwinnym krokiem weszła w gąszcz, po czym zniknęła z tego miejsca. Bai bai maszkary. Dosłownie.

z.t

Athoria

Spojrzała przelotnie za odchodzącą waderą. -Tak... Słońce wzejdzie lecz zajdzie przed nocą. Ale wkrótce znów pojawi się z kolejnym świtem... Do czasu, aż nie spadnie jako gwiazda. Wtedy cały cykl się kończy... -Myślała głośno. Z udawanym zainteresowaniem zaczęła przyglądać się małemu kamyczkowi, który leżał jakieś trzy metry przed nią. Podeszła do niego ty m swoim kocim, lekkim, pełnym gracji krokiem. -A ty jak długo zamierzasz jeszcze gnić w tym swoim całym mroku? -Zapytała, nawet się na niego nie patrząc. Trąciła kamyczek łapką. Jak dziecko, które bawi się swoją zabawką.

Sasori

-Zawsze będę w nim gnił.. dobrze wiesz, że tamten incydent nie mógł się udać. Nie jestem wilkiem.. - mruknął jakby stwierdzając smętnie kolej rzeczy. Był nieco znudzony tym całym 'zmienianiem' go na lepsze. Jego dusza przecież była wyraźna. Wyraźnie skazana.. Patrzył z szyderczym uśmieszkiem na kocie ruchy wilczycy, patrzył, jak z lekkościa i gracją przemieszcza się po terenie.

Athoria

-Taa... -Wiedziała, czuła jaka będzie odpowiedź. -To słońce zrodziło się gwiazdą i spadnie jako gwiazda. -Muahaha! -Zaśmiała się niespodziewanie jak wariat. Tym słodkim, dziecięcym, niewinnym głosikiem... -Nikt się nie zmieni całkiem... A to, co zakryte, zatuszowane, w końcu wyjdzie na zewnątrz. Ale... te wspomnienia z tamtego dnia też zostaną, nawet jak tak bardzo chciałbyś się od nich uwolnić... -Powiedziała spokojnie, znudzonym tonem. Tak właśnie kształtuje się charakter... Jest ten sam. Trochę zmodyfikowany. Nie do końca zmieniony. Dodała sobie w myślach. -Ale... -Trąciła nosem kamyk. Podniosła szybko, ale delikatnie i zgrabnie głowę. Jej postać znów tajemnicza, opanowana... Takie nagłe zmiany. Uśmiechnęła się dziwnym, tajemniczym uśmiechem. Puste ślepia.

Sasori

-Może i nie znikną ale teraźniejszość powoli je zabija.. jak bezbronną ofiarę wijącą się z bólu i strrrrachu.. - przeciągnął 'r' warcząc i z nagłym szaleństwem w oczach zaczął znów zniżać łeb ambitnie powtarzając te słowa, patrząc szatańskimi ślepiami opętanego na kruchego młodego wilczka. Jakby chciał zgnieść go w swych potężnych łapach jak robaka, rozkoszując się jego cierpieniem.

Balaa

Wilczyca wstała i wybiegła z jeziora.Unikając wzroku wilków.

Djablo

Zignorował wychodzącą siostre.Popatrzał za nią i po chwili ruszył ku wyjściu.Omijając zebrane wilki.

Sasori

Spojrzał ostrym wzrokiem na odchodzącego, czarnego wilka. Czarna mgła momentalnie usiłowała złapać go za tylnią łapę uniemozliwiając mu poruszanie się. Ślepia Sas'a zaświeciły czarnymi oparami. Podekscytowanie rosło. O tak oczekiwał tego ruchu.

Djablo

Wilk zatrzymał się w połowie drogi obrócił się i przyjżał się czarnej mgłe.Był zmęczony po kłutni z siostrą miał dość.Ostrożnie ruszył do wyjścia zamykając w drodze już powoli ślepia.