Zamarznięte Jezioro

Katana

- Aaach, zemdlała! - zamarła Katana w miejscu, kiedy nagła fala bezruchu zalała jej ciało. Podczłapała szybko do małej wilczycy, jednak jak już stanęła obok niej, spostrzegła, że obok również stoi Schatt. - Uoo, udało Ci się zatrzymać! - mruknęła do niego z zachwytem, jednak szybko przypomniała sobie o małej wilczycy.
- Aaach, co robić, co robić.. potrzebny lekarz! - stwierdziła w pośpiechu Katana, jednak równie szybko spostrzegła się, iż to ona zajmuje tę pozycję. W nieogarniętym szale zmieszania, lekarka podłożyła łapę pod głowę Wheat, zaczynając ją stopniowo cucić.

Dante de Cossa

- Co robisz? - Spytał się Schatt z ciekawością. Nie przeszkadzało mu to, że wiedział, że nie powinien przeszkadzać. Chciał w przyszłości zostać jakimś szanowanym wilkiem. Łowcą, wojownikiem...ale lekarzem też. - Zasłabła? - Spytał Katanę.

Legenda

Smukłe ciało białej wilczycy weszło na teren jeziora. Legenda od razu poczuła, że ktoś tu jest oprócz niej. I to nie był jeden wilk cz czy dwa tylko cała masa. Wilczyca zmarszczyła nos ukazując lekki grymas. Podniosła łeb do góry i wolno podeszła do najbliższego drzewa. Łapy delikatnie kładła na ziemi dzięki czemu nie było słychać jak idzie. W końcu dotarła tam gdzie dotrzeć chciała. Usiadła pod starym dębem opierając się o jego pień.

Dante de Cossa

Schatt zauważył wilczycę. Natychmiast zapomniał o Wheat i podbiegł do niej. - Dzień dobry, jestem Schatt. A wie pani, że Wheat zemdlała? Ale Katana pewnie zaraz coś zrobi i będzie dobrze.

Legenda

Odwróciła łeb w stronę, z której dochodził piszczący dźwięk. Zapewne był to głosik szczeniaka. Na pysku End mimowolnie pojawił się uśmiech. Dlaczego? Ona sama nie wiedziała. Przecież nie miała powodu by się śmiać.. A jednak. TO małe coś jedynie dwoma zdaniami poprawiło jej humor.
- Witaj. Jestem Legenda - urwała - Tak? A kim jest Katana i Wheat? - zapytała.
Była ciekawa co szczeniak odpowie. Wilczyca wśród obecnych tutaj nie rozpoznawała ani jednego znajomego zapachu. Westchnęła.

Dante de Cossa

- Katana to lekarz, a Wheat to też jeszcze dziecko. - Powiedział do Legendy. Zauważył na jej pyszczku uśmiech i też się uśmiechnął. - Jeśli chcesz, to ci pokażę. Są tam, blisko.

Legenda

Uśmiech z pyska wilczycy zszedł tak szybko jak się pojawił. Legenda wiedziała, że wilczątko powiedziało to nie wiedząc o jej dolegliwości. End spuściła łeb.
- Z miłą chęcią bym zobaczyła ale.. Jestem niewidoma - rzekła podnosząc głowę.

Menari Savage From Hell

Odłączenie się od świata jest czasem dobre.
Jeśli zamkniesz się w swej osobie nie poruszy cię żaden głos, żaden dźwięk. Wszyscy i wszystko wkoło stanie się dla ciebie zobojętniałą przeszkodą, którą można zgrabnie wyminąć. Idziesz przed siebie, bez żadnego celu, bez marzeń, bez smutków.
Tak i teraz basior o rosłej posturze kroczył poprzez krainę nieczuły na otaczające go bodźce. Szedł tak dzień, tydzień? Czas był dla niego obojętny. Mijał bez względu na nas. Po prostu był i nie ma co się tym zatracać.
Nagle otoczyła go fala głosów i kolorowych wstęg oddechów, oraz nowych zapachów. Stał tuż nad brzegiem jeziora zamarzniętego po krańce, choć Pani Zima jeszcze nie obsypała tejże Krainy swymi darami z północy. Otaczały go inne istoty. Też wilki. Powoli zaczęły do niego docierać informacje sprzed miesiąca. Gdy tu trafił. Przypomniał sobie, że jego wewnętrzny ogień nieco wygasł, dzięki czemu zachowuje się w miarę "normalnie". Przypomniał sobie Aschley i jakiegoś małego szczeniaka... Torak? Hmm... Teraz zapewne był już dorosły. Z resztą, mało go to obchodziło.
- Pars... - Przywitał się w swym zapomnianym przez lud języku. Łacińskim.

Legenda

Wilczyca poczuła obecność nowego wilka. Wydawało jej się, że ten owy osobnik przywitał się z tutaj obecnymi. Legenda była dobrze wychowana dlatego skinęła mu lekko łbem.A może jej? Dopóki nie usłyszałaby jego głosu nie mogła stwierdzić czy przybyły tutaj jest wilkiem czy wilczycą. Znów oparła się o pień wielkiego drzewa. To wszystko zaczynało ją przerastać..

Dante de Cossa

- Naprawdę? To znaczy... bardzo mi przykro, nie wiedziałem. - Powiedział i spuścił głowę. Zauważył obecność nowego wilka i powiedział ciche "dzień dobry". Usiadł i zaczął się rozglądać. Ostatnio zrobiło się trochę chłodno.

Legenda

Legenda znów delikatnie się uśmiechnęła. Wiedziała, że szczeniakowi jest przykro. Ale dlaczego? Przecież to ona jest ślepa a nie ten mały brzdąc.
- Nic się nie szkodzi - westchnęła pocierając łapą bandaż.
Znów lewe oko zaczęło krwawić brudząc śnieżnobiały opatrunek. Trzy czerwone krople spadły na źdźbła trawy.

Dante de Cossa

- A jak to się stało? Dlaczego nie widzisz? - Spytał się jej ze współczuciem, ale nie mógł się powstrzymać od pytań. Dlaczego niektórzy są zmuszeni tak żyć, nic nie widzieć. Uznał to za niesprawiedliwość losu. On by tak długo nie wytrzymał.

Legenda

Zmarszczyła nos w lekkim grymasie. Ona nie chciała współczucia.
- To stało się poza krainą. Byłam w lesie gdy napadł mnie niedźwiedź. Byłam sama, a ten osobnik był naprawdę wielki. Sama nie dałabym sobie rady dlatego uciekłam. Niestety niedźwiedź zadrapał mi pazurami ślepia. Prawego nie mam. Lewe natomiast prawie cały czas krwawi co utrudnia mi widoczność. Posługuje się nim tylko w czasie walki chociaż i tak głównie polegam na węchu i słuchu.

Dante de Cossa

- Czyli jesteś wojownikiem? - Spytał z podziwem, mimo że odpowiedź Legendy zupełnie mu wystarczyła, żeby to wywnioskować. - Powiesz mi, jak to jest? Nie wiem, kim chciałbym być, jak dorosnę.

Legenda

Legenda machnęła trzy razy ogonem.
- Naturalnie. Jestem wojownikiem - powiedziała - A jak to nim jest być? Hm.. Normalnie. - uśmiechnęła się - Powiem Ci tylko jedno. Jeśli masz rodzinę... Nie bądź wojownikiem.. To zbyt niebezpieczne..

Dante de Cossa

- Rozumiem, a ty masz rodzinę? - Spytał Legendę. On miał tylko przybraną matkę, swych prawdziwych rodziców nigdy nie poznał. Na razie to mu wystarczało. Musiało wystarczać.

Kinnojo

Spomiędzy krzaków wyjrzał ciemny pysk, czarna grzywka.. Oto i Kinnojo. Swoim powolnym i ociężałym krokiem ruszył przed siebie. Spojrzał kątem oka na białą wilczycę z bandażami, zlustrował jej posturę. Wojowniczka..? - Konnichiwa, minna-san - przywitał się w japońskim języku, poruszając lekko ogonem. Położył się nad brzegiem, delikatnie wysuwając łapy w stronę nawierzchni z lodu.

Ferina

Ferina przyszła tutaj i spojrzała na inne wilki. Położyła się nad brzegiem jeziora. Spojrzała w lód i po chwili jej wzrok powędrował na wszystkich.

KokuRai

KokuRai przyszła nie pewnymi kroczkami. Rozglądała się cały czas. Trochę odwagi już jej przyszła, dzięki pewnemu szczeniakowi. Zauważyła pewną waderę, która też była w górach śnieżnych. To była ta, która do niej podeszła. Koku nie zbliżała się do niej. Wzrok skierowała w swoje odbicie, które znajdowało się w lodzie.

Ferina

Ferina zauważyła wilczyce, która była w górach. Uśmiechnęła się do niej i wstała. Podeszła bliżej szczeniaka i usiadła. Wadera nie chciała, żeby mała wilczyca się przestraszyła jak poprzednio. Po chwili Ferina zaczęła rytmicznie merdać ogonem. Czekała na reakcję szczeniaka.