Zamarznięte Jezioro

Viktoria

Ekke... - Powiedziała przestraszona Viki. Nie mogła uwierzyć co widzi. W oczach ducha zauważyła niezadowolenie. Hmmm... - Zastanawiała się Viktoria. Chyba nie podobało jej się to, że Lea i reszta zabiera ciało Ekke. Lea, Schatt... Anabell - Krzyknęła - Zostawcie jej ciało, proszę... - I Viki opuściła głowę. Bałą się spojrzenia Schatta, była już nieśmiała.

Naomi

Adę zaczęło irytować to całe polowanie na Shatta. Postanowiła odciąć się od tego i powędrować gdzie indziej. Miała już dosyć śmierci i tych kłótni. Minęła chwila a Ada zniknęła. Zostawiła po sobie jedynie zapach.

Ekke

Zaśmiała się szyderczo, przelatując przez Viktorię. Podleciała do góry i zrobiła pokaźną beczkę. Opadła z powrotem na ziemię.
Spojrzała z niesmakiem na innych. Nie latają z nią. Obrazili się?
Podeszła do wilczycy, wołającej coś. Jak jej tam było? Gloria? Viktoria?
-Indiana Jonesss... Hm? - Zamruczała, przysuwając swój nos do jej twarzy.
-Nieważnee... - syknęła, wykręcając się do tyłu. Wyglądało tak tak, jakby nie miała kręgosłupa. No, nie miała...
-Ekke... odchodzi.- powiedziała znowu bez składu ładu.
Zerknęła na miejsce, z którym zniknęła wilczyca z jej ciałem.
-Tamta Ekkee... - zasyczała, wskazując łapą na horyzont - Zabrano... Czemuu?

Viktoria

Ekke! - Krzyknęła wystraszona Viki - Eeee... Miło Cię widzieć! - Dopiero po chwili Viktoria zorientowała się co powiedziała. Dlaczego tak dziwnie mówisz? To sposób mówienia mnie przeraża... - Viki nadal wpatrywała się w dziwną, na pół przezroczystą wilczycę. Czy ty... - zacięła się Viktoria. Zabrakło jej słów. Ten piękny wilk jak nagle się pojawił, tak szybko umarł. Przecież to było jeszcze dziecko. Viki opuściła głowę.

Ekke

-Hmm?
To nie był sposób mówienia. Po prostu Ekke jakby zapomniała większości słów.
Spooosóób... Mówienia? - na jej pysku ukazał się prawie niewidoczny wyraz zakłopatania -Czemu zabrali Ekke? - powtórzyła.

Wheat

Ziewnęła przeciągle. Dopiero teraz obudziła się, do tej pory spała smacznie pod jednym z drzew.
-Coś mnie ominęło? - mruknęła, mlaskając.
-Łaaa!!! Duch! - przyknęła, odchylając się do tyłu.

Miyu

- Czyli to Ty jednak jesteś Ekke. - Powiedziała to co było już pewne. - Czemu ją zabrali? Ponieważ myśleli, że właśnie tak chcesz. Nie wiedzieli i nie wiedzą, że jesteś właśnie tu. - Oświadczyła mniejszemu od siebie duchowi wilczycy, który wydawał się nadzwyczaj sympatyczny w przeciwieństwie do większości wilków, które dotychczas spotkała. Może dlatego, że wadera wydała jej się na pierwszy rzut oka podobna do niej?

Ekke

Spojrzała spode łba na Wheat. Boi się jej? Za co?
-Miyu? Jasne. Ja... Tak, nie wiedzieli... Aham...
Nie wiedzieli. Na pewno. Ekke nie wierzyła w to za bardzo. Opadła w dół i wsiąknęła w ziemię. Po chwili pokazała się z drugiej strony Miyu. 'Pobiegła' przed siebie. Przebiegła przez kilka drzew, zawróciła i skoczyła w stronę wilczycy.

Miyu

- Tak Miyu... - Odpowiedziała bez żadnego uśmiechu. W jej oczach dało się zauważyć zdziwienie. "Skąd wiedziała?" Przeleciało jej przez myśli. - Na prawdę mogli nie wiedzieć i nadal nie wiedzą, że tu jesteś. - Powiedziała patrząc się na nią, a także na to jak znika w ziemi. Potem to przebieganie i skok w stronę Mi. Otworzyła szeroko oczy, wiedziała że Ekke przez nią 'przejdzie' - Fajnie jest być duchem? - Zapytała w międzyczasie. - Oczywiście chodzi o to czy fajnie tak przez wszystko... przenikac. - Dodała szybko, nie chciała żeby Ek pomyślała, że według Miyu fajnie jest nie żyć.

Ekke

Przeleciała przez Miyu i zniknęła kilka krzewów dalej. Po paru minutach znów się pojawiła, nie leciała już tak szybko, tylko 'szła' powoli po tafli jeziora.
-Miyu... Miyu... - powtarzał wciąż, idąc powoli w kierunku wilczycy. Łapa za łapą. Starała się wyglądać jak normalny wilk, jednak niematerialność nie pozwalała jej na normalne chodzenie. Szła w powietrzu. W końcu stanęła, kilka kroków przed nią. Usiadła i patrzyła jej w oczy.
-Nie wiem... - szepnęła w odpowiedzi na pytanie. Wstała i obróciła się w drugą stronę. Podniosła łeb do góry i spojrzała na słońce.

Miyu

Szczerze mówiąc Ekke ją trochę przerażała, ale pomijając ten fakt ona nie zwracała na to uwagi. Uważnie ją obserwowała, każdy jej ruch, każde poczynanie, zwracała uwagę na wszystkie działające na jej niematerialne ciało czynniki zewnętrzne. Była ciekawa jak duch odczuwa takie rzeczy jak woda, wiatr, deszcz czy ogień. Czy ze stycznością z nimi czuje coś innego lub czy sam czuje się jakoś inaczej. Trzeba było przyznać, było to inspirujące. - Czy jakbyś dotknęła wody ... Poczułabyś to? - Spytała.

Rosity

Na horyzoncie pokazał się Rosity, co było jednoznaczne z zapowiedzią wielkich kłopotów. Rozejrzał się, kręcąc szybko głową i puścił się przed siebie. Żadnego młodszego braciszka w polu widzenia. Na szczęście.
-Witam, dziewczyny! - zagadał, chamując przed wilczycami - Jestem Rosity, ale możecie mówić mi Ro - wyszczeżył się i mrugnął do tej nieco bardziej materialnej. Wpadła mu w oko, więc postanowił wykorzystać okazję -przepraszam na chwilę - uśmiechnął się i pobiegł gdzieś. Po chwili wrócił, trzymając w pysku niebieską różę - Płoszę bałdzo - seplenił. Położył ją na zemi i przysunął łapą w stronę wilczycy - A... ty jak masz na imię, śliczna? - zamruczał zalotnie.

Miyu

Do nozdrzy Miyu doszedł czyiś zapach. Rozejrzała się uważnie wokół siebie i zauważyła wilka, wyglądającego na jej wiek. Uniosła brew do góry i przyglądała się zbliżającemu do nich. - Witamm... - Powiedziała dość niepewnie, jednak w głosie dało się słyszeć nutkę ciekawości. - Miło Nam... Cię poznać Ro. - Odpowiedziała i uśmiechnęła się podejrzliwie gdy ten do niej mrugnął. Z niewielkim zdziwieniem w oczach obserwowała wszystkie ruchy samca, który był dość żywy, co było widać na pierwszy rzut oka. Potem jej wzrok przykuła niebieska, raczej rzadko spotykana róża. - Dziękuję. - Powiedziała z szerokim uśmiechem, który ozdobił jej pyszczek. - Ja? Jak piękna to chyba nie do mnie. - Zaśmiała się cicho. - Miyu. - Odpowiedziała krótko.

Rosity

Puścił w jej stronę całusa.
-Mogę ci przynieść cały bukiet, jeśli poprosisz. Nie widziałem nigdy tak pięknej wilczycy, jak ty.
Widział, ale kto by się przyznał na jego miejscu?
Druga wilczyca jakby pobladła, a dodatkowo latała. Nie ciekawa propozycja partnerki.
-Może... Gdzieś się przejdziemy? Na przykład... klif?

Miyu

- Sądzę, że na razie nie będzie takiej potrzeby. - Odpowiedziała na słowa o bukiecie. Za to na drugie zdanie odpowiedziała sobie tylko w myślach. "No... Jasne, jasne. Gadanie." Oczywiście, że Miyu w to nie wierzyła, jeśli chodziło o takie sprawy, to nie było one jej obce. - Hmm... Klif? Brzmi ciekawie. - Powiedziała nieco zamyślonym głosem. - Ja się zgadzam. - Spojrzała na 'wyłączoną' bądź zamyśloną Ekke. Wstała powoli na swoje chude łapy i była gotowa do pójścia. - No Ekke. Bardzo mi przykro, ale będę musiała Cię opuścić. Na pewno się jeszcze zobaczymy. - Puściła małej oczko na pocieszenie i zwróciła się do Ro. - Prowadzisz? - Jednak ja było widać Ro się chyba zamyślił, ale bez względu na to musiała już iść. - No dobrze, to ja się żegnam. - Powiedziała, odwróciła się i wybiegła.

zt.

Rosity

Ocknął się, gdy Miyu odeszła. Szumiało mu w głowie, co było niezwykle denerwujące.
-I du*a! Du*a! Esero Weklero Etero Mastrero basero kanbeo i du*a! - Mruczał coraz ciszej.
Od jakiegoś czasu mu się to zdażało. No przecież nie był nieśmiały ani nic z tych rzeczy. Po prostu chwilowa niepoczytalność.
Obrażony na siebie wstał, kopnął różę i odszedł.

n.m.m.t

Samuerian

Jael wesołym krokiem przybył na Zamarznięte Jezioro. Zdziwił się, gdy nie zobaczył nikogo ze swoich znajomych. Myślał, że dawno już tu będą. Usiadł na chłodnym lodzie i delikatnie machając ogonem czekał na resztę.

Dante de Cossa

Przeszłość, bolesna przeszłość. Tylko z tym kojarzyło się Schattowi to miejsce. Lecz przyszedł tu. Czy inni już byli? Nawet to nieważne. Dawno tu nie był, ale wspomnienia zostały. One zostaną na zawsze.

KokuRai

Koku rozejrzała się, a następnie krzyknęła: - Buuu! Byłeś pierwszy. - Wadera zrobiła obrażoną minę, a następnie uśmiechnęła się szeroko. - Szybki jesteś - powiedziała patrząc na Jaela. Po chwili usiadła i czekała, aż samiec coś zrobi.

Zoe

Przybyła tu jak najprędzej.
-Witam jestem Zoe-powiedziała spokojnym tonem.Popatrzyłą na wilki naokoło. Wyglądały na przyjazne. Może się z nimi zakoleguje?