Zamarznięte Jezioro

Elena

- Ma swe uroki, ale niestety... zimno. Zwłaszcza teraz. A miejsce jest po prostu cudowne. Ma swój... urok. Jest na swój sposób wyjątkowe, jak każde. - a to się filozofka odezwała w Evanie... Brrrr... zuo...Puściła oko do Mizu i rzuciła w kulką śniegu.
- Gonisz! - wrzasnęła i rzuciła się do ucieczki. Po drodze nastąpnęła na wybrzuszenie na lodzie i wpadła w lekki poślizg, jednak szybko się pozbierała i biegła dalej.

Dante de Cossa

- Będziemy tutaj tak tkwić, czy idziemy? Jeśli się nie mylę, to jesteście z ognia i raczej nie przepadacie za takimi miejscami - uśmiechnął się Schatt. Wiedział, że w ogniu są na pewno, ale w ten sposób lepiej brzmiało. Przynajmniej tak mu się wydawało. No dobra, musiał przyznać, że trochę już przymarzł. Więc co z kolei musieli oni czuć?

Lea

- Tak, racja. - powiedziała Lea. Rzeczywiście, było już trochę zimno. A wspomnienia wracały. Spojrzała na chłopaków - No to gdzie idziemy? - spytała z uśmiechem. Poczuła jak pod chustką Alto próbuje się uwolnić, więc wypuściła ptaszka. Mały poleciał w górę, a następnie zaczął okrążać obecnych, aby w końcu znów wrócić pod chustkę wilczycy. Widocznie jemu też było zimno.

Seth von Wiegemesser

- Pomysłu tego złym nie mogę nazwać. Leo, pasuje ci on? - Spytał troskliwym tonem. Rzeczywiście, zrobiło się trochę zimno. Uśmiechnął się przyjacielsko. Jemu było obojętne, gdzie pójdą. Prawdę mówiąc, chciał pobyć z nią sam na sam, ale Schatt najwyraźniej nie miał zamiaru ich zostawić.

Lea

- Tak, pasuje. - powiedziała Lea chowając ptaszka pod chustką. Ciekawe gdzie też mogliby teraz pójść. - Tylko proszę, chodźmy w jakieś mało... zatłoczone miejsce. - dodała. Ostatnio wolała unikać tłumów. Nie pasowały jej.

Dante de Cossa

- Jakieś morze, inne jezioro... - Zaproponował Schatt. Jemu też pasowały odludne miejsca. Zawsze tak było. W zupełności wystarczało mu kilka osób. Do dziesięciu. Nie więcej. Nawet po pewnym czasie niepewnie czuł się w tej ich paczce, która i tak już się rozpadła.

Kyinra

Wskoczyła na Katsume i się nad nim nachyliła. -Chodź coś porobimy! Bo mi się strasznie nudzi..- narzekała uśmiechając się słodko do przyjaciela. Machnęła wesoło ogonem i usiadła na Katsume patrząc na niego z wyczekiwaniem i z niedoczekaniem.

Katsume

Katsume wstał gwałtownie i powiedział.
- Okej... To co robimy? Wysadzimy świat bombą atomową czy może stworzymy fortecę...
Mówiąc o fortecy rozmarzył się. Rozwalili by wszystko co... Co... Co niebyło by zgodne z ich religią.

Kyinra

-Najpierw zbudujemy fortecę, później wysadzimy świat!- zawołała gdy usłyszała o tych pomysłach i się zaśmiała wrednie, jak ten Frankenstein, no ten od tego robota.. czy czegoś tam, lecz zostaje pytaniee... -Katsu! Skąd my weźmiemy bombę?- zapytała.

Katsume

Katsume siadł i zaczął myśleć. W jego łbie pojawił się dźwięk tykającego zegarka... Tik-tok, tik-tok...
- Potrzebujemy fajerwerków albo prochu strzelniczego, metalowego pojemnika, zapałek i może... Czegoś łatwopalnego?
Powiedział radośnie a jednocześnei jakby mściwie.
- A potem, zrobimy zatrute strzały i zabijemy niedobitków!
Zaśmiał się przy czym, jego ogon zaczął miarowo machać na wszelkie strony.

Kyinra

-Kyaa~! Ty jesteś wspaniałomyślny!- pisnęło i go mocno przytuliła, jak pluszowego misia z lekkim rumieńcem, ale on po chwili znikł. -Katsu... takie rzeczy możemy znaleźć na terenach ludzkich, w centrum miasta, bądź na wsi, ale na wsi to metalowe gary.- dodała zerkając na niego co jakiś czas.

Katsume

- To idziemy?
Spytał Kyinrę wpatrując się na lód, na którym stał. Groty strzał można było zrobić z lodu! Jest zima i się nierozpuszczą... Ale o tym poinformuje potem.

Kyinra

-Oczywiście, że tak! No chodź za mną!- zawołała i wypuściła Katsume ze swojego uścisku, ruszyła przed siebie wesoło machając ogonem i pogwizdując jakąś znaną jej melodię, tylko kurde blade jaką? Ano właśnie, sama nie wiedziała.. jedna z tych dziecinnych piosenek to pewne. Po chwili zniknęła za krzakami.
z/t

Katsume

Katsume zaczął maszerować za Kyinrą w rytm śpiewanej melodii. Nigdy nie był w tym mieście, o którym wspomniała. Z uśmiechem na pysku zniknął z tego miejsca, zostawiając po sobie tylko ślady Persilu.

z.t.

KokuRai

Koku przyszła tutaj i rozejrzała się, a następnie zauważyła Schatta, a to znaczy że dobrze poszła. Wadera jeszcze raz się rozejrzała i zauważyła Leę, lecz nie wiedziała jak to powiedzieć. Na jej ciele znajdowały się rany, które bolały, jednak ona tego nie ujawniała. Koku podeszła do samca i się uśmiechnęła. - Cześć - powiedziała do wszystkich.

Dante de Cossa

- Lea, mogłabyś tylko szybko zrobić coś z jej ranami? Miała dość twarde lądowanie - powiedział z dziwnym grymasem na pysku. Może nie przepadał za bólem i śmiercią? Może był już trochę zmęczony? Sam nie potrafił odpowiedzieć na te pytania.

Lea

Lea spojrzała na rany Koku i zbadała je najlepiej jak mogła czyli metodą wzroku i dotyku. Nie wyglądały najlepiej, ale i nie najgorzej. Wilczyca potrzebowała czegoś na przemycie skaleczeń i opatrzenie ich, ale nic z tego nie miała aktualnie przy sobie.
- Potrzebuję jakichś bandaży i czegoś na przemycie ran. Najlepiej czystej wody. - powiedziała.

Dante de Cossa

- Można by było skruszyć lód, ale woda byłaby lodowata, lepiej znaleźć ciepłe źródła lub coś innego w tym rodzaju - zaproponował Schatt. - Niema ktoś jakiegoś kawałka materiału? - Spytał resztę obecnych tu wilków.

KokuRai

Koku spojrzała na Schatta, a następnie powiedziała: - Ja mam. - Wadera wyciągnęła swoją zieloną chustę i dała Schattowi. Samica uśmiechnęła się do Lei. Teraz gdy nie miała maski to było widać jej bandaż na czubku głowy. Był zakrwawiony. Koku nie zwracała na niego uwagi.

Memoria

- Ja też mam - odparła chłodnym tonem Memoria. Nie, nie czuła współczucia. Słyszała wszystko i doszła do wniosku, że musiało do tego dojść na wskutek głupiej zabawy. Jednak wypadało pomóc. Pomimo dość chłodnej powierzchowności, Memoria była wrażliwa i chętna do pomocy. Wiedziała, że ktoś musi pomóc. A jak nie ona, to kto?