Zamarznięte Jezioro

Itami

Usłyszała szmer i kątem oka dostrzegła że Jenna rusza do wyjścia. Itami zbliżyła pyszczek do ucha feniksa który obniżył posłusznie swój pysk.
- Bacz na nią Awario i leć tak aby cie nie dostrzegła. -Powiedziała głaskając zwierzątko i na tyle szeptem że Jenna nie mogła tego usłyszeć. Awaria wzbiła się błyskawiczne w powietrze a Itami popatrzyła chwilę na odchodzącą Siostrę. Po czym sama zaczęła się oddalać aby iść znaleźć lekarza.
z/t

Jenna

Z wielkim trudem szła przed siebie, ale nie zamierzała tu zostać ani chwili dłużej. Od czasu do czasu zlizywała krew z pyska, bo trochę jej przeszkadzała i nie chciała zostawić drogi, dzięki której by mogła ją znaleźć. Przed wyjściem zatrzymała się, aby odetchnąć, po czym ruszyła przed siebie.
zt.

Naomi

Ada nieco się zawiesiła. Nie mogła uwierzyć w to co się przed chwilą stało. - Gdzie się podziały dziewczyny?- pomyślała. Następnie szukając ich po jeziorze spojrzała na zwłoki wilczycy. Podeszła do niej i spojrzała smutno.
- Miej ją w opiece - powiedziała cicho. Znowu to miejsce.. znowu śmierć.!
Historia znowu się powtarza... Ada nie mogła tu dłużej zostać. Po chwili już jej nie było.

Aela

Aela wkroczyła nad... hmm, zamarznięte jezioro, ciekawe...
Ta, jasne, jak ktoś lubi wiecznie mrozić sobie zad, to oczywiście, jak najbardziej.
No tak... Aela była jednym z nich... Nie zamierzała się z w najbliższym czasie stąd ruszać. Chyba że to będzie naprawdę konieczne, a nic na razie na to nie wskazywało...

Silentia

Jak można oczekiwać czy wymuszać od szczeniaka pilnej uwagi i koncentracji na swojej osobie, gdy dookoła rozciąga się piękny świat? Taką właśnie wymówką, lecz ubraną w prostsze słowa posługiwała się Silentia w wypadku, gdyby chciał ją ktoś zapytać gdzie zgubiła rodzinę. Natomiast w chwili obecnej nie jej umysł lecz ciało znalazło się przy jeziorze. Było dosyć ciekawe, gdyż pomimo temperatury na plusie młodej wydawało się, ze taflę wody pokrywa warstwa lodu. Zmarszczyła delikatnie nos i zbliżyła go do obserwowanego zjawiska, po czym powąchała brzeg. Woń wilgotnej ziemi był przyjemnym dla Sil zapachem, więc uśmiechnęła się do siebie i usiadła, patrząc na powłokę.

Kinnojo

Kinnojo przybył nad jezioro powolnym krokiem przemierzając kolejne tereny krainy. Postawił łapę na lodzie, szedł dalej... gdy nagle dał się słyszeć dźwięk przypominający pęknięcie, kruszenie... Istotnie, wilk nim się spostrzegł pływał w lodowatej wodzie jeziora, czując jak jego kończyny drętwieją od zimnej cieczy. Zdecydowanie nie tak chciał zakończyć swój żywot, nie w tym wieku... Próbował wziąć oddech, jednak jego pysk już znalazł się pod powierzchnią wody. Koniec. Jeszcze chwilę machał panicznie łapami, jednak zaraz stracił czucie w całym ciele. Ciemność objawiła się przed jego oczami.

*umarł*

Silentia

Chwilę spokoju przerwał jej cichu dźwięk skrzypiących i szeleszczących pod łapami basiora liści. Podniosła nerwowo łebek do góry i otwarła ślepia, chcąc zobaczyć kto nadchodzi. Akuratnie była w pozycji leżącej, więc uniosła się lekko na łapach by w razie konieczności uciec. Jednak ku jej zdziwieniu wilk szedł prosto na jezioro, które nie było przecież tak mocno zamarznięte by utrzymać ciężar dorosłego osobnika.. Jej przypuszczenia były słuszne i po niedługim czasie, gdy te myśli przeszły po jej łebku - nieznajomy wpadł do lodowatej wody. Sil przeszył dreszcz. Stała nieruchomo nad brzegiem, patrząc w wodę. Strach napełnił jej oczy łzami, które wypływając z kącików oczu znikały w jej jasnej sierści na pyszczku. Odsunęła się nagle od brzegu, oddychając szybko. Emocje zadziałały na nią natychmiastowo - kolana się pod nią ugięły i upadła na ziemię nieprzytomna. Kilka sekund po zemdleniu jej ciało ogarniały skurcze i drgawki, które poruszały delikatnie jej skórą. Chłód wiatru odgarnął grzywkę z zamkniętych oczu, jednocześnie próbując zmrozić jej chudziutką sylwetkę..

Crimson

Crismon przywlekł swe przesiąknięte szczęściem ciało. Jednak widok, który zastał wcale nie był wspaniały. Podbiegł szybko do samiczki, która leżała nad przeręblem. Sprawdził jej tętno. Uf, żyje (tak?). Otulił szczeniaka swym puchatym ogonem, a sam zajrzał do przeręble. Na dnie widział wilcze ciało. Ech, nie ma sensu go wyjmować. Nie, póki jest sam.

Silentia

Leżała nieruchomo jeszcze dość długi czas i zapewne gdyby nie interwencja nieznajomego mogłaby zamarznąć lub co najmniej odmrozić sobie jakąś część ciała. Ze snu, a raczej odrętwienia wybudziły ją ponure, przeraźliwe myśli. Przed oczami stawał jej basior, który smutnym wzrokiem przenikał w jej sumienie i żalił się "Dlaczego mnie nie ratowałaś?!" Jeszcze przed zbudzeniem spod powiek waderki wypłynęła pojedyncza łezka.
- Przepraszam! - krzyknęła nagle, podnosząc się. Jej oddech znów przyspieszył, a ona przestraszona patrzyła na samca, który znajdował się obok niej. Nigdy wcześniej nie czuła takiego strachu. Oddałaby wszystko by móc wtulić się w sierść brata, siostry, ojca, a nawet matki.

Eskarina

I jak na życzenie pojawiła się siostra. Tylko, że tak się już ułożyło, że Eskarina była już dorosły, była poważna, była przyszłym magiem i nie cierpiała swojej siostry. Cóż, jakoś się to zniesie, jednak jeżeli tylko ten szczeniak spróbuje choć dotknąć Eski, to będzie źle...

Jasmina

Hopsa, hopsa, hopsasa...!
Tak właśnie nad zamarzniętym jeziorem pojawiła się różowa sylwetka wadery imieniem Jasmina. Ujrzała ona nie jedną, ale nawet dwie swoje siostry i z dzikim kwikiem ruszyła w ich stronę. Nagle jednak zorientowała się, że Silrntia jest smutna, więc zatrzymała się przed wilczycą z wyrazem rozpaczy na pyszczku.

Agrael

Agrael również przyszedł nad Zamrznięte Jezioro. Spojrzała na zebranych. Prawie same wilczyce! Hah! Ale chyba to nie jest najlepsza chwila na podryw. Samiec zdjął grzywkę z oczu i podszedł różowej samiczki. Uśmiechnął się do niego nonszalancko.
- Hej - powiedział.

Jasmina

Jasmina przeniosła wzrok w stronę, z której dobiegł ją głos KOGOŚ. Uśmiechnęła się szeroko, widząc samczyka w swoim wieku.
- Heeeej! - przywitała się z niemałym entuzjazmem, lustrując wilka od stóp do głów. Wszystko się zgadzało: cztery łapy, głowa, tułów, oczy, nos i cała reszta były na swoim miejscu. Niewątpliwie miała do czynienia z wilkiem. Czyż to nie wspaniałe?

Fikis

Mała puchata kulka przypełzła w to piękne miejsce. Klapnęła na cztery litery i rozejrzała się po całej okolicy. Zauważyła jakieś wilki, które były chyba w tym samym wieku co ona sama. Podeszła do nich uśmiechając się.
- Elooooo!
Rzekła swym lekko zachrypłym głosikiem. Fajnie jest zawierać nowe znajomości. Zastrzygła uchem, by wszystko dokładnie usłyszeć. Zerknęła na zamarznięte jezioro. Trochę się dziwnie czuła. Ale co z tego.
Jej zielone oczy zalśniły łagodnie. Tutaj też nie miała co robić. Zamachała swym puchatym ogonem i wyszła stąd.

zt.

Eskarina

- Nic tu po mnie. - rzuciła oschle.
Wiatr zaczął się wzmagać, pomyśleć by możne, że nadchodzi tornado. Nim ktoś się nie obejrzał Eskariny już nie było. Czarne łapy gnały do przodu i po chwili, wraz ze swoją właścicielką zniknęły za horyzontem.
z.t

Silentia

Silentia była w szoku. Strach przejął nad nią całkowicie kontrolę. Wydawało się jej, że wszyscy mają zniekształcone łby, a każde słowo przeciągnięte jękiem oskarżało samiczkę o obojętność przy śmierci nieznajomego basiora.
- Przeprosiłam przecież! Zostawcie mnie! - krzyknęła, rozpłakawszy się, po czym wyrwała się z ziemi i uciekła.. /zt

Agrael

Agrael spojrzał na wybiegającą wilczycę. Również na resztę odchodzących wilków. Boją się? Dziwne... Samczyk uśmiechnął się do wilczycy obok.
- Jak masz na imię, ślicznotko? Ja się zwę Agrael. - Powiedział wilk.

Jasmina

- Jazz. - odpowiedziała Jasmina z wyszczerzem na pysku, który towarzyszył jej od dnia narodzin. Spojrzała wesoło na Agraela i poszerzyła jeszcze swój uśmiech. Zaraz jednak przywróciła tę minę do normalności, bowiem z megawielkim bananem mogła wyglądać jak kretynka. W sumie niewiele to dało.

Ino

- Abb idziesz? - zapytała Ino rozglądając się za waderą. Przysiadła na brzegu jeziora. Nie chciała póki co wchodzić na zimny lód. - Brr zimno - syknęła potrząsając głową. Długa grzywka opadła jej na oczy. Może to i dobrze, będzie jej cieplej. Owinęła się kitą.

Abbey

Abbey, po wyjściu z restauracji od razu pobiegła za towarzyszką. Gdy dotarły do tego miejsca, Abb ledwo mogła usiedzieć na miejscu.
- Jak tu pięknie! - wykrzyknęła i zaśmiała się.