Zamarznięte Jezioro

Euforia

Przybiegła, rozejrzała się.

Karenaj

przyszłam, weszłam na lud.

LÓd
Moderator.

Suicune

Przybiegła spokojnym truchtem, stanęła na granicy lodu i rozejrzała się. Po chwili weszła na lód i zaczęła się ślizgać. Ostatni raz robiła to, gdy jeszcze była ze swoją rodziną, zalała ją fala pięknych wspomnień. Uśmiechnęła się do siebie szeroko i pojeździła po lodzie jeszcze chwilę, po czym zeszła na ląd, wskoczyła na pokryty śniegiem zwalony pień i zapatrzyła się w piękne niebo.

Sasuke.

Przyszedł. Położył się na lodowatym śniegu. Usadowił łeb na łapach i owiną łapy ogonem. Czego?! znów Ravnos zaczął mu przeszkadzać. Masz krew dodał w myślach. Walki odpowiedział mu wampir. Nie, zaczekaj. Zbieraj siły...

Suicune

Zauważyła czarnego wilka leżącego na śniegu trochę dalej. 'Hmm, chyba widziałam go nad wodospadem', przemknęło jej przez głowę. Odetchnęła głęboko ostrym, mroźnym powietrzem i powróciła do obserwowania nieba. Jej wzrok przykuła czapla lądująca po drugiej stronie jeziora.

Monalisa

Przybiegła. Popatrzyła na wilki i podeszła do jeziorka, było zamarznięte, położyła się przy jeziorze i patrzyła w swoje odbicie.

Sasuke.

Nawet nie musiał patrzeć w jej stronę. Wiedział że na niego spojrzała. Podrapał się pazurem po uchu. Zaczął bawić się jakimś liściem.

Monalisa

Spojrzała na czarnego wilka i na młodą wilczycę, odwróciła się i spojrzała w niebo.

Sasuke.

Warkną na wilczycę. Jego czerwone ślepia błysneły w mroku. Zachmurzone niebo. Lodowaty śnieg i świst wiatru. Podobało mu się tu. Milczał.

Suicune

Kątem oka dostrzegła, że coś małego rusza się parę metrów od niej. Zeskoczyła z pnia i cicho podeszłą do stworzenia.
Mały leming był tak zajęty grzebaniem łapkami w śniegu, że nawet jej nie zauważył.
'Świetnie, zaczynałam robić się głodna' pomyślała, i przyczaiła się. Już miała złapać leminga, gdy zobaczyła, że zza kupki śniegu wychylają łebki przerażone młode. Uniosła łeb i spojrzała na nie zdziwiona. Dorosły leming pewnie kopał dla nich norę...
Wstała i odsunęła się nieco zawiedziona. O ile nie miałaby skrupułów przy zabiciu młodego jelenia, te dzieciaki... Były po prostu za małe. Nie miała serca pozbawiać ich życia, czy rodzica. Wróciła do konara, tym razem położyła się pod nim i potoczyła wzrokiem po okolicy. Na chwilę zatrzymała się na czarnym wilku, który bawił się jakimś liściem.

Sasuke.

Przebił liść pazurem. Prychną głucho i zastrzygł uszami. Wziął głęboki wdech zimnego powietrza. Wstał i spojrzał w głąb martwej pustyni lodu.

Monalisa

Wstała. Usiadła przy brzegu i patrzyła na wilki. Nudziło jej się, spojrzała jak młoda nie chce upolować sobie małych ptaszków, "w sumie też bym nie upolowała, za małe " zerknęła na ptaki.

Suicune

Położyła łeb na łapach i wpatrzyła się lód. Mały punkcik po drugiej stronie jeziora poderwał się w panice do lotu. Pewnie spłoszył ją jakiś lis, tak zdesperowany brakiem pożywienia, że gotów był porwać się w otwartej przestrzeni na czaplę, której złapać nie miał szans. Przymknęła oczy.

Monalisa

Odeszła, poszła coś upolować.

Sasuke.

Zamachał końcówką ogona. Zmarszczył nos. Dlaczego ona dalej myślała o wampirze? Za mało jej powiedział? Znikną gdzieś w mgle śnieżnej.

Suicune

Nad jeziorem zrobiło się pusto. Westchnęła głęboko i także się podniosła. Nad nią przeleciał klucz śnieżnych gęsi.
'Pewnie tam, z góry wyglądam jak czerwono-brązowa kropka...', pomyślała. Ostatni raz spojrzała na jezioro, odwróciła się i odeszła.

Athoria

W oddali inne wilki mogły dostrzec złotą postać zbliżającą się z każdą chwilą. Byłą to wilczyca o jasnej, złotej sierści. Przypominała ducha sunącego przez lodowe pustkowie. Wbiegła szybko między wilki lekko i dostojnie. Grzywka falowała na wietrze, a w oczach błysk. Źrenica całkiem była nim przysłoniona, tak że wilczyca zdawała sie mieć puste ślepia bijące bladym światłem. Zwolniła kroku. oddaliła się nieco od reszty. Uniosła pysk ku górze. Wpatrywała sie w niebo. Ten wiatr... Lubiła jak wiał, udrzał ją zimnym powietrzem. Tak. Zawyła, przeszywając powietrze zimnym dźwiękiem, który wydobywał sie z jej serca. Wiatr poniósł go dalej. Przymrużyła oczy, słuchając. Stała jeszcze przez chwile w miejscu, po czym ruszyła wolnym krokiem nie znikając jeszcze całkiem z pola widzenia.

Krik · Wysłany: Pon 20:47, 16 Mar 2009 Temat postu:

Wilk przyszedł, z towarzyszącą mu u boku Hekate. Widok kogoś w jego towarzystwie był czymś wręcz niezwykłym. Mogło by to zdziwic każdego, kto go zna, ale takie osoby nie istniały...

Idalia · Wysłany: Pon 20:50, 16 Mar 2009 Temat postu:

Krik się zatrzymał, więc i ona to uczyniła. Uśmiechnęła się, gdy zimny podmuch wiatru rozwiał jej gęstą sierść. Uwielbiała chłód. Powiedziała:
- Już mi się podoba to miejsce.

Krik · Wysłany: Pon 20:51, 16 Mar 2009 Temat postu:

Mnie też, jeszcze tu nie byłem, a przynajmniej nie pamiętam, wygląda jak zamarźnięte jezioro. Psto tu, więc mozna spokojnie rozmawiac...