Zamarznięte Jezioro

Idalia · Wysłany: Pon 20:55, 16 Mar 2009 Temat postu:

Perspektywa braku tłumów jeszcze bardziej ją ucieszyła.
- Zamarznięte mówisz... - ostrożnie zrobiła kilka kroków przed siebie, ąz jej łapa stanęła na znajomej jej, chłodnej, śliskiej powierzchni. - Duże?

Krik · Wysłany: Pon 20:58, 16 Mar 2009 Temat postu:

Hmm spore, może nie najwieksze ale spore-określił mało precyzyjnie wilk. Cóż, nie był dobry z gografii. Popatrzyła na wilczycę, która ostrożnie stąpała po śliskim lodzie.

Idalia · Wysłany: Pon 21:02, 16 Mar 2009 Temat postu:

Drapnęła pazurami po lodzie. Zdawał się być gruby i wytrzymały, jednak nie ośmieliła się wejść dalej. Uśmiechnęła się szerzej, usiadła i powiedziała:
- Zanim tu trafiłam moje życie było ciągłą wędrówką. większość tej tułaczki odbyła się właśnie w takich lodowatych terenach. Skute lodem zbiorniki wodne i wszechobecny śnieg to były wspaniałę widoki. Do dziś je pamiętam. wiązą się z miłymi wspomnieniami z mojego życia.

Krik · Wysłany: Pon 21:12, 16 Mar 2009 Temat postu:

Moje życie było cieczką. Przed przeszłością, psami i ludzmi, ludźmi którzy "mnie wychowali" jeśli można użyc tu słowa wychowali.-Powiedział wilk, jednak urwał.-A ty, dlaczego nie jesteś z rodziną?

Idalia · Wysłany: Pon 21:20, 16 Mar 2009 Temat postu:

Odwróciła się w stronę wilka.
- Wyrzucono mnie z rodzinnej Watahy. Widzisz... mój ojciec nie należał do Watahy, nikt go nie znał. Najprawdopodobniej po nim odziedziczyłam jakąś cząstkę... demona. Mieszkał we mnie od urodzenia. Przez to rodzina się mnie wyrzekła. Jednak gdy udało się go wypędzić, wróciłam do rodziny. Mimo wszystko tęskniłam za nimi, chciałam wrócić. Miałam nadzieję, że skoro "znormalniałam", to przyjmą mnie do Watahy z powrotem. Jednak oni stwierdzili, że niepotrzebna im w Watasze kaleka i kazali odejść. Wtedy nauczyłam się, że w życiu można liczyć tylko na siebie.
Jeszcze z nikim w tej krainie nie była tak szczera. Do tej pory nikomu nie powiedziała o swojej próbie powrotu do rodziny. Jednak Krik swym spokojem i opanowaniem wzbudzał w niej zaufanie. Zupełnie jak kiedyś wilk, który wypędził z niej potwora.

Daria · Wysłany: Wto 7:32, 17 Mar 2009 Temat postu:

A dlaczego jest zamarznięte- wtrąciła się Daria i wyszła zza krzaków.

Krik · Wysłany: Wto 9:17, 17 Mar 2009 Temat postu:

Spadaj, mała-warknął z cicha wilk do Darii.-Tak, niektrzy tacy są, cż.-Wilk nie lbił mówic dużo bez powod. Może po prost nie miał. Leżał tylko na lodzie, patrząc na wilczycę... .

Daria · Wysłany: Wto 12:29, 17 Mar 2009 Temat postu:

DARIA SPOJRZAŁA NA NIEGO Z WYRZUTEM , WZRUSZYŁA RAMIONAMI I ODESZŁA.

Idalia · Wysłany: Wto 16:00, 17 Mar 2009 Temat postu:

Warknęła cicho pod nosem. Na samą myśl o słuchaniu tego śmiechu Darii robiło jej się niedobrze.
- Czy ona naprawdę wszędzie musi wepchnąć nochal?

Krik · Wysłany: Wto 16:24, 17 Mar 2009 Temat postu:

Nie przejmuj się, Ona już poszła.-Mruknął miło wilk, cichym basowym głosem. wreszcie było cicho i spokojnie...

Idalia · Wysłany: Wto 16:43, 17 Mar 2009 Temat postu:

- Wiem, słyszałam - odpowiedziała. - Ale wystarczy chwila w towarzystwie tego... tego żeby zepsuć mi humor.
Sama obecność Darii wyjątkowo drażniła Hekate. Jednak było w tej wilczycy coś... dziwnego. Głos dorosłej wilczycy, jednak zachowanie... czyżby była niedorozwinięta? Hekate nagle zrobiło się jej żal.
- Ta wilczyca jest dorosła? Czy to tylko szczeniak?

Krik · Wysłany: Wto 17:08, 17 Mar 2009 Temat postu:

Wygląda jak dorosła...-wilk nie dokończył. Sam nie wiedział-Ale zachowuje sie...-westchną-zresztą sama wiesz najlepiej. Dopiero ją poznałem, ale... .

Idalia · Wysłany: Wto 17:37, 17 Mar 2009 Temat postu:

- Musi jej być ciężko. W jej otoczeniu są same wilki, które jej nie akceptują - powiedziała. Sama zaczęła się zastanawiać czy ma na tyle cierpliwości by spróbować zapoznać się z Darią.

Donbarlog · Wysłany: Wto 20:28, 17 Mar 2009 Temat postu:

przychodząc od razu wrzasnąłem-zimno tu!-i wlazłem na środek jeziora i pazurem zgrabnie wyciąłem dziurę.zajrzałem do środka i od razu wykrzyknąłem-ile ryb!tylko ogon włożyć-i co powiedziałem to zrobiłem i po pięciu minutach wyjąłem 20 ryb.porzedłem z nimi na brzeg i wrzasnąłem-ktoś chce się posilić czymś ciepłym?-wrzeszczałem zapalając ogień

Idalia · Wysłany: Wto 20:32, 17 Mar 2009 Temat postu:

Położyła się przy brzegu jeziora co jakiś czas drapiąc pazurem po skutej lodem powierzchni.
- Czemu tak wrzeszczysz? - zapytała nieznajomego wilka.

Donbarlog · Wysłany: Wto 20:40, 17 Mar 2009 Temat postu:

eee...zamyśliłem się-bo chce żeby wszyscy o mnie wiedzieli,cóż taka jest moja natura-mówiłem do nieznajomej mi wilczycy oprawiając i przygotowywując ryby z ogniska

Idalia · Wysłany: Wto 20:42, 17 Mar 2009 Temat postu:

Roześmiała się.
- W okolicy tego jeziora panuje taka cisza, że bez krzyków wszyscy dobrze by Cię usłyszeli.
Do jej nosa dotarł charakterystyczny zapach ryb i dymu z ogniska.
- Smacznego.

Donbarlog · Wysłany: Wto 20:48, 17 Mar 2009 Temat postu:

nagle spoważniałem,wyglądałem tak jakbym wsłuchiwał się w ciszę i powiedziałem-no tu jest cichutko naprawdę-zdjąłem jedną rybę znad ognia i zacząłem jeść.gdy przełknąłem od razu podniosłem się i zapytałem-może masz ochotę?-sięgając po rybę

Idalia · Wysłany: Wto 20:50, 17 Mar 2009 Temat postu:

- Nie, dziękuję. Nie przepadam za rybami - odpowiedziała odwracając pysk w stronę, z której dochodził do niej głos nieznajomego wilka. - Jestem Hekate.

Donbarlog · Wysłany: Wto 21:12, 17 Mar 2009 Temat postu:

szkoda-powiedziałem i odłożyłem rybę,odwróciłem się podałem łapę i powiedziałem-Donbarlog,miło poznać-powiedziałem i dojadłem rybę