Złote Jezioro

Flake

W jej dwukolorowych oczach pojawiło się prawdziwe zaciekawienie. Teraz jej wzrok utkwiony był w czarnym wilku. - A... jak taka ludzka broń wygląda? I jak działa? - zapytała. Miała już przygotowaną istną lawinę kolejnych pytań, lecz powstrzymała się z ich zadawaniem, żeby Richard się w tym wszystkim nie pogubił.

Nikita

Nikita nie chciała być ignorowana przez wilki więc podniosła się z ziemi i zawyła do księżyca . Następnie usiadła nie spuszczając oczu z księżyca i wilków .
Interesowała się w tej chwili rozmową wilków . Dziwiła ją ona gdyż dotyczyła chyba jakiejś broni . Nikita nie była pewna o czym dokładnie mówią wilki gdyż słyszała tylko urywki ich słów .

Richard

Zastanowił się chwilę, by przypomnieć sobie dokładnie wszytko o tej broni. - Hmm.. to jakby taki długi gruby patyk, tyle że z metalu i lekko zakrzywiony na końcu. Są tam różne dźwignie, wzorki.. ogółem mówiąc są skomplikowane. Gdy pociągnie się taką jedną dźwignię, co bardzo ciężko wykonać rozlega się huk i broń strzela. Słyszałem, że są różne rodzaje broni. Jednymi można zabić, innymi można uśpić lub zranić.. - opowiadał tak, aż w końcu sam nie wiedział co mówił.

Nikita

- Dość tego ! - Pomyślała n\Nikita . Zerwała się na równe nogi i zaczęła biegać dookoła wilków . Chciała zwrócić na siebie ich uwagę . Pragnęła z nimi porozmawiać jednak nie chciała pierwsza zacząć rozmowy .
Biegając zaczęła wyć do księżyca lekko unosząc pysk w górę .

Flake

- Ludzie są nienormalni - skwitowała wypowiedź Richarda na temat ich wynalazków. Spojrzała kątem oka na przybyłą wilczycę, lecz zaraz wróciła wzrokiem na rozmówcę. Zadała kolejne dwa pytania. - Po co im takie dziwactwa? Nie potrafią sami walczyć?
Znów przeniosła wzrok na Nikitę. - Dobrze się czujesz? - zapytała. Jak można w tak bezceremonialny sposób wpychać się w czyjąś rozmowę?

Nikita

Nikita przystanęła na chwilę i rzekła - Dobrze ! - Następnie pobiegła od nich dość daleko i tam przysiadła .
Uniosła pysk wysoko w górę , zamknęła oczy i zaczęła wyć do księżyca . Myślała , że ktoś dołączy się do niej , jednak nikt tego nie zrobił .

Richard

- Niewiem, ale wiem, że gdy człowiek ma przy sobie taką lub inną broń lepiej nie wchodzić mu w drogę.. Podobno są jeszcze gorsze. - powiedział i spojrzał lekko zdziwiony na wilczycę, która biegała dookoła nich. - Chyba nie.. - mruknął do Flake przenosząc na nią wzrok.

Nikita

Obrażona Nikita opuściła to miejsce w mgnieniu oka .

Flake

- Jeśli ludzie tworzą takie dziwaczne rzeczy, to w rzeczywistości muszą być bardzo słabymi stworzeniami... - powiedziała, patrząc na oddalającą się wilczycę. Przeniosła na Richarda pytające spojrzenie. - ...mam rację?

Richard

Pokiwał twierdząco głową patrząc kątem oka za "dziwaczną" wilczycą. - Tak... - przeniósł wzrok spowrotem na Flake. - ...jeśli człowiek nie ma przy sobie żadnej broni, czegoś co mogłoby mu pomóc, nas zranić lub osłabić - jest bezbronny. - powiedział.

Flake

- Aż dziw bierze, że tak słabe stworzenie mogło przetrwać przez setki lat - powiedziała. Spróbowała wyobrazić sobie człowieka, którego wygląd niegdyś opowiadał jej znajomy wilk, lecz wytwór jej wyobraźni wydał się Flake bardzo zabawny.

Richard

Zauważywszy rozbawienie Flake uśmiechnął się lekko. - Co cię tak bawi ? - spytał patrząc na wilczycę. "Ciekawe co ją tak rozbawiło.." - pomyślał.

Flake

- Nic takiego... - odpowiedziała, powstrzymując chichot. - Usiłowałam wyobrazić sobie człowieka. Z opowieści wiem, że to dwunożne, pozbawione sierści i ogona stworzenie z płaskim pyskiem i małymi uszami... po prostu moje wyobrażenie mnie przerosło.
Położyła się i owinęła szczelnie długim ogonem. Późnym wieczorem mocny wiatr, który od jakiegoś czasu odwiedzał krainę, był wyjątkowo mroźny. Nie były to warunki sprzyjające wilczycy Ognia.

Richard

Zaśmiał się cicho, gdyż sam wyobraził sobie karykaturę człowieka. Zauważywszy iż wilczycy jest zimno położył się obok niej i owinął swoim nienaturalnie długim ogonem. - Jesteś z watahy Ognia ? - spytał.

Flake

- Tak - odpowiedziała pewnym głosem. Doskonale wiedziała, jak zachowywały się wilki Ognia, które jeszcze były w tej krainie - wykręcały się od odpowiedzi na pytanie o watahę, krzywiły przy odpowiedzi, głupio tłumaczyły swój wybór. Ona taka nie była. Była dumna, że wybrała właśnie Watahę Ognia, mimo że w ostatnim czasie ta mocno podupadła. - Skąd wiesz?

Richard

Uśmiechnął się lekko. - Dokładnie to samo pytanie ja wcześniej zadałem tobie. - powiedział wesoły. - Strzelałem. Wiem mniej więcej jakie są zapachy każdej z watah, ale jeszcze nie dokładnie. - rzekł patrząc przez chwilę w gwiaździste niebo.

Flake

Zaśmiała się. - Spodziewałam się raczej, iż poznałeś moją watahę po tym, że jestem stworzeniem bardzo ciepłolubnym - odpowiedziała, podwijając pod siebie przednie kończyny. Te marzły najszybciej.
Flake już nie mogła się doczekać dusznego, upalnego lata.

Richard

- No i po tym też. - powiedział i zaśmiał się cicho. Także lubił gdy było ciepło, ale nie do przesady. Zastrzygł uchem słysząc jakieś szelesty pośród drzew. Spojrzał w tamtą stronę podejrzliwie, jednak po chwili znów powrócił wzrokiem na Flake.

Flake

Usłyszawszy szelest, podniosła gwałtownie głowę i zerknęła na pobliskie chaszcze, stawiając sztywno duże uszyska. Nigdy nie czułą się zbyt pewnie na terenach wolnych dla wszystkich watah. - Jak zawędrowałeś do tej krainy? - zapytała. Nie chciała, by miła rozmowa urwała się nagle.

Richard

- Od małego wędruję po świecie. Byłem w najróżniejszych miejscach i tutaj też pewnie kiedyś musiałem przybyć, prawda ? - spytał, a raczej stwierdził. Szelesty jak narazie ustały, jednak nie tracił czujności.