Złote Jezioro

Flake

Jej uszy opadły do zwyczajnego położenia. - Mówisz, jakbyś twierdził, że w ciągu jednego życia można zwiedzić cały świat - powiedziała. Sama nie zapuszczała się zbyt daleko, lecz w jej wyobrażeniu świat był tak ogromny, że nikt w ciągu jednego wilczego życia nie mógł go całego poznać. Ale przecież jej wyobrażenia nie musiały się pokrywać z rzeczywistością.

Richard

- Cały napewno nie, ale trochę zwiedzić można. - powiedział patrząc na... sam nie wie na co. Po prostu wlepił wzrok gdzieś w dal i tyle.

Flake

Nic nie odpowiedziała. Tylko oparła pysk o ziemię, wsłuchując się w szum wiatru, który bezlitośnie targał koronami drzew. Jej taka ciągła tułaczka po świecie wydawała się bardzo męcząca. Bo cóż z tego, że pozna się wiele ciekawych miejsc i wilków, skoro nie będzie można wrócić do spokojnego domu? Co to za życie bez choćby śladu stabilizacji?

Richard

Nastąpiła cisza, która aż kuła w uszy. Jedynie słychać było silne powiewy wiatru i wszystko czym targał bezlitosny żywioł. Wilk podłożył przednie łapy pod siebie i przymknął lekko oczy.

Flake

Szarofioletowe oczy Flake wodziły teraz po gęstych koronach drzew, które wręcz tańczyły poruszane przez wiatr. Jej cisza nie przeszkadzała. I tak dzisiaj wypowiedziała kilkadziesiąt razy więcej słów niż zazwyczaj.

Richard

Po krótkiej chwili cisza stała się nawet przyjemna. Gdy wędrował jakoś nie zwracał na to uwagi czy jest głośno czy cicho. Ziewnął przeciągle, po czym przymknął na chwilę oczy. Trochę chciało mu się spać, ale próbował wytrzymać.

Flake

Po jakimś czasie spędzonym w zupełnym bezruchu i milczeniu Flake machnęła długim ogonem, podsunęła go pod nos Richarda i zaczęła go nim łaskotać. Ot tak, po prostu. Czasem miewała takie złośliwe odruchy.

Richard

Zmarszczył nos gdy coś, a raczej ktoś zaczął go łaskotać. Zrobił dziwną minę patrząc na "ktosia". Łapą próbował przygnieść ogon Flake do ziemi, jednak bez skutku.

Flake

Zachichotała cicho. Czasem nie mogła się powstrzymać przed podokuczaniem komuś. Podniosła łeb, żeby popatrzeć na Richarda walczącego z końcem jej ogona.

Richard

Po kilkunastu, może nawet kilkudziesięciu próbach przygniecenia ogona Flake do ziemi - udało się. Z triumfalnym uśmieszkiem popatrzał na wilczycę. Tym razem to on postanowił się z nią pobawić. Podobnie jak ona łaskotał ją w nos ogonem.

Flake

Kichnęła, kiedy jej dotychczasowa kołdra zaczęła łaskotać ją po nosie. Roześmiała się i zaczęła cofać głowę, usiłując odsunąć się od zasięgu ogona i w końcu przewracając się z boku na grzbiet.

Richard

Gdy wilczyca przewróciła się na grzbiet ogon nie mógł jej dosięgnąć. - Ej, to jest nie fer ! - powiedział udając obrażonego. Odwrócił łeb w przeciwnym kierunku, machnął ogonem, po czym owinął go wokół swoich łap.

Flake

- A czy ktoś powiedział, że ja gram fair? - zapytała. Po chwili znów obróciła się na bok i uczepiła łapami jego ogona, dodając z rozbawieniem. - Oddaj mi kołderkę!

Richard

Zaśmiał się na słowa wilczycy. Określiła jego ogon "kołderką". Nie no, przy niej nie można być obrażonym. Cwaniacki uśmieszek wymalował się na pysku Richarda. - A będziesz grzeczna ? - spytał próbując nie wybuchnąć śmiechem.

Flake

Jeszcze mocniej uczepiła się jego ogona. Przewróciła oczami z rozbawieniem - A czy kiedykolwiek nie byłam? - zapytała, tuląc po sobie uszy jak karcone szczenię. Zamrugała niewinnie dwukolorowymi oczętami.

Richard

Próbował wyrwać ogon z łapsk Flake, jednak na marne te wszystkie próby. Wilczyca doczepiła się jak... sam nie wie jak to nazwać. - Oj niewiem, niewiem. - powiedział z groźną miną. Wyglądał niczym wkurzony tata. Nie wytrzymał. Rich wybuchnął nie kontrolowanym śmiechem. Tarzał się po ziemi brechtając i trzymając za bolący brzuch.

Flake

Głupawka była zaraźliwa, więc zaraz i ona wybuchła zupełnie niekontrolowanym śmiechem, wypuszczając w końcu z łap ogon Richarda.
Kiedy ona się ostatnio tak dobrze bawiła? Już nawet nie pamiętała.

Richard

Zauważywszy iż Flake też dostała napadu śmiechu, jeszcze bardziej zaczął brechtać. Popatrzał na swój ogon. Był wolny ! - Jest ! Kołderka ocalona ! - śmiał się tuląc do siebie własny ogon.

Flake

- O nie! - pisnęła, w iście teatralny sposób zabarwiając ten krotki okrzyk głębokim smutkiem. Jednym susem doskoczyła do Richarda i zaczęła go szturchać przednią łapą. - Daaaaj, daaaaj! - wołała, pretensjonalnie przeciągając samogłoskę.

Richard

- Ej ! Miałaś być grzeczna. - powiedział wymachując jej łapą przed nosem z dziwaczną miną. Jeszcze chyba nigdy się tak dobrze nie bawił.