Złote Jezioro

Flake

- Oj tam, wariatko od razu... ja jestem tylko troszkę ekscentryczna, Rysiaczkuuuu... - mruknęła, tuląc się nadal do Richarda i merdając energicznie puszystym ogonem. Jak na razie nie miała zamiaru z niego zejść. Położyła pysk na karku wilka i przymrużyła dwukolorowe oczęta. Rich miał taką fajniuchną, mięciuteńką sierść - nic, tylko się tulić!
Flake przypomniała sobie nagle, że gdy była młodziutkim szczeniakiem, marzyła o takim wielkim, kudłatym pluszaku do przytulania.

Richard

Parsknął śmiechem. - Może i tak, ale dla mnie jesteś moją wariatką. - rzekł uśmiechając się do niej. Przymróżył ślepia zastanawiając się nad czymś. - A ja zapewne jestem dla Ciebie wielkim pluszakiem, którego można przytulać całe dnie, hm ? - mruknął machają energicznie ogonem. Rozejrzał się po okolicy. Cisza i spokój..

Flake

- Tak! - odpowiedziała. - Tylko, że ty jesteś fajniejszy od pluszaka, bo ruszasz się i mówisz.
Uchyliła fioletowe oko i popatrzyła na jego uszy. Przypomniało jej się, że kiedyś słyszała, iż kiedy dotknie się lekko i znienacka czyjegoś ucha, strzepnie on nim, zupełnie tego nie kontrolując. Taki odruch bezwarunkowy. Postanowiła to właśnie sprawdzić i zaraz tknęła ucho Richarda czubkiem łapy.

Richard

I tak jak podejrzewała - Richard od razu zastrzygł uchem. Zupełnie nie kontrolował nad tym odruchem i w pewnej chwili coś sobie przypomniał. A dokładniej tę historyjkę. - Zrobiłaś to specjalnie. - rzekł oskarżycielskim tonem, jednak po chwili uśmiechnął się lekko.

Flake

Zaśmiała się i wychyliła głowę tak, by Richard mógł ją zobaczyć, odwracając łeb. - Ale chyba się nie gniewasz, cioooo? - zapytała, szczerząc rządek białych zębów w szerokim, niewinnym uśmieszku.

Richard

Odwrócił łeb, by móc ją widzieć. - Na taką osobę jak ty nie da się gniewać. - rzekł, śmiejąc się i szczerząc szeroko. Zmienił się od kąd poznał Flake. Stał się wesoły, pozytywnie nastawiony do życia. xd Co by było gdyby się nie spotkali ? Zostałby nudnym, ponurym Richardem.

Flake

- Ha! No tak! Przecież ja jestem zbyt wspaniała, żeby można było być na mnie złym! - odpowiedziała ze śmiechem. Wciąż merdała puchatym ogonem, raz po raz ze świstem przecinając nim powietrzem.

Richard

Parsknął śmiechem i pokręcił łbem. - Ty, Pani Wspaniała może gdzieś pójdziemy ? - spytał patrząc na nią. Dopiero teraz zauważył jak długo tutaj siedzą.

Flake

- Jak chcesz, to możemy gdzieś iść - odpowiedziała i lekko pacnęła go łapą w łeb. - I nie ironizuj, ja naprawdę jestem boska i wspaniała, o!

Richard

Ponownie pokręcił łbem z uśmiechem. - Jak widzę masz bardzo wysoką samoocenę. - mruknął, jednak po chwili zmienił temat. - Tylko gdzie? - spytał. - I nawet nie myśl, że zaniosę cię tam na grzbiecie! - dodał.

Flake

Puszysty ogon, który do tej pory swoim szybkim ruchem zdradzał doskonały humor wadery, zatrzymał się gwałtownie. Flake miała właśnie taką cichą nadzieję, że nie będzie musiała złazić z Richarda. Milczała przez chwilę, szukając odpowiedniego argumentu, aż w końcu przemówiła, a jej ogon powrócił do energicznego merdania. - Coś za coś! Pozwoliłam ci bawić się moimi włosami, więc teraz musisz mi się w jakiś sposób odwdzięczyć!

Richard

Wysłuchawszy słów wadery westchnął. Już nie chciał się z nią przekomarzać, bo i tak zapewne by nie wygrał. Wziął łańcuch leżący obok i założył go na szyję. - Teraz to możesz sobie ze mnie konia zrobić. - rzekł z lekkim uśmiechem. - To gdzie w końcu idziemy? - spytał wstając i oczekując odpowiedzi.

Flake

Flake zadowolona z wygranej wyszczerzyła zęby w szerokim uśmiechu. - Oj, nie wzdychaj tak, lekka jestem. nie zarwiesz się - powiedziała i pogłaskała go po głowie. Dodała. - Może na łąkę? Najlepiej jakąś kwiecistą, będę się mogła wyżywać na tych śmierdzących badylach.

Richard

- Że lekka jesteś to ja wiem. - wytknął jej język i ruszył wolnym krokiem w stronę łąki. - Co do kwiatów to ci pomogę. Też nie nawidzę tego badziewia. - mruknął i momentalnie się skrzywił. Po chwili juz ich nie było.

Carly

Nad złote jezioro przydreptała Carly, nucąc pod nosem jakąś kocią melodię. Kocią? Nie nie. Nie kocią. Taką.. magiczną? Taką co dają w tych całych wróżkowaniach, albo na TVN Meteo. Taka fajna, w ucho wpada... Jednak gdy stanęła nad wodą, stanęła dokładnie w miejscu, kiedy... hm. Kiedy poznała się z Waspem, kiedy została jego partnerką. Właśnie, gdzie jest Waspuś? Gdzie jest jej kochany Waspuś? Westchnęła cicho, a melodia zamarła w jej ustach. Usiadła i spuściła łeb, odchyliła uszy. Przymknęła ślepia, wpatrując się w swe odbicie w złotej wodzie. Jej ogon się nie ruszał, wręcz przeciwnie, leżał jak kłoda.

Wasp

Wasp wylazł spomiędzy chaszczy powolnym krokiem. Zatrzymał się, przeciągnął kilkakrotnie i ziewnął, wyjątkowo głośno kłapiąc przy tym pyskiem. Klapnął bezwładnie na tyłek i znowu przeciągle ziewnął. Po ucięciu sobie drzemki w gęstych zaroślach otaczających Złote Jezioro zupełnie nic mu się nie chciało, jak zwykle. Był jeszcze zaspany - nawet Carly nie zauważył.

Carly

Gdy Carly usłyszała kłapnięcie, instynktownie poruszyła uszami. Jednak nie zrobiła nic poza tym. Była tak pogrążona w rozmyślaniach, że i ona nie zauważyła jej ukochanego. Zaczęły ją nabiegać negatywne myśli. A konkretnie imię, które wypowiedziała kiedyś w jej kierunku Hekate. "...to, co zrobił Rennie..." Renna... Renna... Dlaczego słyszy to imię pierwszy raz? Położyła łeb na łapach i jeszcze bardziej się pogrążyła.

Wasp

Po dłuższej chwili bezczynnego siedzenia, a właściwie to przysypiania na siedząco, Wasp doszedł do wniosku, że już dość leniuchowania i jakimś nadwilczym wysiłkiem podniósł tyłek do pozycji stojącej. Przednią łapą przetarł zaspane ślepia i wreszcie rozejrzał się po okolicy. Dziwne mu się wydawało, że jest tutaj tak cicho, gdyż tutejsze jeziora zwykle pełne były wilczych pogaduch i wrzasków bachorów.
O, Carly. Kiedy Wasp zauważył swoją partnerkę, przyszło mu na myśl, że pewnie jest na niego zła. Zniknął na dość długo i nawet jej wcześniej o tym nie poinformował. Mimo to bez namysłu ruszył w jej kierunku, majtając na boki długim ogonem.

Carly

A ona nic. To było bardzo niepodobne do Carly. Myślała i myślała. Nie odzywając się ani słowem, nie wykonując żadnego gestu. Wciąż myślała o tym imieniu. Stawiała sobie masę pytań, pozostawionych jak dla niej bez odpowiedzi. Kim jest Renna? Dlaczego nic o niej nie wie? Poza tym bardzo tęskniła za swoim partnerem. Gdy usłyszała dobrze znane jej leniwe kroki na podłożu, wstała i obróciła się, jak gdyby nigdy nic. Niebieskie, błyszczące ślepia wpatrywały się w Wasp'a, a pysk nie zdradzał żadnych uczuć. Podeszła do niego i usiadła przed nim, stykając się na moment z jego nosem. Była od niego mniejsza, więc ciut zadarła pysk, patrząc mu w oczy. I czekała, czekała...

Wasp

Wasp usiadł i owinął łapy ogonem, a jego czerwone ślepia poczęły wpatrywać się w oczy Carly. Był święcie przekonany, że miał rację, obawiając się, iż wilczyca się na niego gniewa za tę długą niezapowiedzianą nieobecność.
- Wybacz, że tak długo mnie nie było - po długim milczeniu zdobył się jedynie na takie słowa. Wasp nigdy nie był dobry w przepraszaniu i rzadko to robił, nawet, kiedy powinien.