Złote Jezioro

Beherit

Beherit usiadł i złożył skrzydła, otulając się nimi przed zimnem. Zwykle chłód mu nie przeszkadzał, ale on dopiero co wrócił z krainy nieznającej śniegu i lodu, musiał się więc przyzwyczaić do mroźnych warunków.
- Miło mi - rzekł i skłonił się lekko w iście teatralnym geście. Miał dziś niezły humor i był jakoś bardziej towarzyski niż zwykle. - Jestem Beherit.
Jeszcze raz spojrzał na Deę. Z pyska, tonu głosu jak i zachowania mógł wywnioskować, że jest dorosłą smoczycą, choć jej mierny jak na smoka wzrost mówił coś innego.

Dea

Potrząsnęła delikatnie skrzydłami ponieważ sypiący drobno śnieg zdążył je już obsypać delikatnym puchem - Mi również miło poznać - wymamrotała spoglądając za siebie - Umiesz latać? - nie mogła powstrzymać się od tego pytania widząc skrzydła wilka. Bynajmniej mało istot potrafiło latać.

Beherit

Ciężko westchnął. Miał wrażenie, że cały jego dobry humor uleciał z niego jak powietrze z przebitego balonika. Latanie to był wyjątkowo nieprzyjemny temat dla Beherita.
- Kiedyś umiałem, ale... - urwał i podsunął jedno ze swoich skrzydeł tuż pod nos Dei. - Zresztą sama zobacz.
Gołym okiem widać było między piórami wiele blizn i nierówności. Beherit kiedyś podczas walki w powietrzu spadł z bardzo dużej wysokości wprost na skrzydła. One go wtedy uratowały, bo zamortyzowały upadek, ale wszystkie kości skrzydeł zostały pogruchotane. Teraz gołym okiem było widać te nierówności pod skórą i piórami, ślady po licznych złamaniach.

Dea

Gdy Beherit zaczął mówić niemal od razu wyczuła że wybrała zły temat. Przyglądnęła się nieco zmasakrowanemu skrzydłu - Przykro mi ... na pewno musiało to być straszne przeżycie - wymamrotała. Ona nie umiała sobie wyobrazić swojego życia z skrzydłami a niemocą latania, tak to musiało być straszne.

Beherit

Pokiwał głową.
- Owszem - odpowiedział. - Straciłem jedną z najważniejszych umiejętności w moim życiu. Teraz muszę obyć się jakoś bez przyjemności z latania.
Znowu westchnął i ułożył skrzydło wzdłuż ciała. Nie chciał zacząć użalać się nad sobą, nie znosił tego. Dlatego dodał:
- No, ale mam nadzieję, że kiedyś uda mi się odzyskać sprawność w skrzydłach i wzbiję się jeszcze w powietrze. Grunt to nadzieja, prawda?

Dea

Nadzieja matką głupich Być może i była częściowo optymistką jednak to co przed chwilą przeszło jej przez myśl nie dawało jej spokoju - Oczywiście - odparła dopiero po chwili zdając sobie sprawę że wilk powiedział drugą część zdania w formie pytania. Ciasno ułożone małe łuski dawały idealną ochronę przed zimnem jakże ważną w teh części roku. Westchnęła cichutko a jej oddech momentalnie zamienił się w parujący drobny obłoczek - Widziałam w tej krainie tylko raz gryfa ... jak tak dalej pójdzie to i smoki wkrótce znikną - chciała zacząć jakiś temat jednakże chyba odrobinkę jej to nie wychodziło.

Beherit

Beherit ruszył ku wodzie, by zaspokoić pragnienie.
- Szczerze powiedziawszy, gdybym był na miejscu smoka lub gryfa w tej krainie, cieszyłbym się z tego. Ileż świętego spokoju musicie mieć, gdy nie napotykacie na każdym kroku swojego gatunku! - powiedział i pochylił się nad wodą. Wychłeptał parę łyków i spojrzał jeszcze na Deę, dodając. - Niestety, ten mały światek jest zdominowany przez wilczą rasę.
Beherit chętnie zamieniłby się miejscami z Deą lub jakimś gryfem. Wiele tutejszych wilków podchodziło do mieszkańców innej rasy z pewnym dystansem, co pociągało za sobą więcej czasu w samotni, w ciszy i spokoju, bez bezsensownym pytań w stylu "Skąd jesteś?", "Do której watahy należysz?", które on znał już na pamięć. I których szczerze nienawidził.

Dea

Dea jakby czytała w jego myślach podjęła wątek - Być może ... ale mamy strasznie męczące spotkania a jakby tego było mało to niektórzy z większości tej krainy traktują nas, smoki jak zwierzęta w zoo - mruknęła, nienawidziła takich idiotów którzy mogli stać godzinami i gapić się na nią - to takie irytujące czasami - dodała spoglądając za siebie na basiora zmierzającego do jeziorka.

Beherit

Zaśmiał się i położył się przy brzegu, przenosząc wzrok na rozmówczynię.
- Chyba mniej więcej wiem, co czujesz... gdy przybyłem do tej krainy, skrzydlate wilki były tu egzotyką. Traktowano mnie jak nadzwyczajny okaz, oglądano ze wszystkich stron... - powiedział. - Jeśli się chce i ma wyobraźnię, to można obrócić to w zabawę. Ty jako smoczyca możesz niechcianych gapiów postraszyć lub zaskoczyć jakimś niecodziennym zachowaniem.

Dermanotta

Przyszła tu powoli z powodu łapy która jeszcze bolała po tamtym dniu jak spadła z Góry Przeznaczenia. Usiadła i zawyła żałośnie. Zaraz, zaraz... Zobaczyła wilka... Skąś go kojarzyła. Tak to Beherit! Ten co jej życie uratował! Podbiegła do niego kuśtykając i powiedziała:
-Witaj Beherit.
Przypomniało jej się jak dała mu wisior. Choć wydawał się zwykły miał w sobie coś o czym można tylko pomarzyć. Zapomniała wilkowi powiedzieć jaką oc posiada ta ozdoba.

Beherit

Poruszył uchem, kiedy usłyszał powolne kroki, ale nie spojrzał na przybyłą wilczycę. Był zajęty rozmową z Deą. Dopiero gdy przybyła podeszła do niego i odezwała się, zwrócił na nią uwagę. Na jego pysk wkradł się lekki uśmiech.
- Witaj, Dermanotto - powiedział i spojrzał na łapę, którą wadera uszkodziła sobie podczas upadku. Zapytał. - Jak tam twoja łapa? Jeszcze boli?

Dermanotta

-E tylko troche się skręciła. Będzie boleć jeszcze tydzień a później powinno przejść-mówiła jakby spadłą z pagórka nie z potężnej góry.
-A u ciebie wszytko dobrze-powiedziała i spojrzała lodowatym wzrokiem na smoczycę z którą rozmawiał Beherit.

Beherit

- Tak, tak... wszystko po staremu. Czyli nudno i monotonnie - odpowiedział i zaśmiał się krótko. Zauważył, że Dermanotta popatrzyła na Deę bardzo chłodno, może nawet nieprzyjaźnie? Ciekawe, co było tego powodem. Może się znały?

Dermanotta

-Rozumiem... Teraz jest zima i większość wilków jest całymi dniami zmęczona ale to nie ich wina prawda?-powiedziała do Beherita po czym położyła się na miękkim puchu.

Iku

Brązowy, przygarbiony wilk przyszedł leniwym krokiem w to miejsce. Powieki miał delikatnie przymrużone, a ogon bezwładnie ciągnął po ziemi. Łapy niechętnie przesuwały się przez warstwy śniegu, ale nie było źle. Podniósł wzrok na zebrane tu stworzenia. Kogo zobaczył? Wilka, wilczycę i smoka. Kiwnęła delikatnie pyskiem w ich stronę, ledwo widocznie jednak zawsze z grzeczności. Podszedł spokojnie do jeziora, które przez zimowe temperatury okryte było grubą warstwą lodu. Usiadł i owinął łapy ogonem...

Beherit

- Cóż, pewnie masz rację, Demi - odpowiedział i zerknął na przybyłego wilka. Dostrzegłszy kiwnięcie łbem, Beherit również skinął mu delikatnie na powitanie. Wrócił wzrokiem na Dermanottę i dodał. - Z drugiej jednak strony, w tej krainie zawsze panuje nuda. A może to po prostu ja zbyt wiele wymagam od tego spokojnego miejsca?

Dermanotta

-Beherit to nie twoja wina. Nadeszła zima i jest mało rozrywki. O i mam dla ciebie prezent na święta bo nie wiem czy później sie spotkamy-powiedziała i dała wilkowi małą paczuszkę. Dopiero teraz rozłorzyła swoje wielkie, piękne skrzydła która zawsze miała złożone.

Dea

Wpadła w pewien rodzaju trans, tak chyba można to nazwać. Owszem wiedziała co się wokół niej dzieje ale nie mogła wyrwać się z tego dziwnego odrętwienia. Po kilku minutach potrząsnęła gwałtownie łebkiem w końcu odzyskując pełnią świadomość - Muszę coś ważnego załatwić, do widzenia Demi i ... Behericie - z początku po prostu nie mogła sobie przypomnieć imienia basiora. Rozłożyła skrzydła i odbiwszy się mocno od ziemi wystartowała z miejsca, całkiem niedawno nauczyła się tej sztuczki.

z/t

Beherit

Wybacz, że tyle nie odpisywałam xD Zupełnie zapomniałam.

Beherit nieznacznie zmarszczył nos, patrząc na niewielki pakunek, który postawiła przed nim Dermanotta. Rzekł, podnosząc wzrok z paczuszki na waderę:
- Demi, nie mogę tego przyjąć - lekko odsunął łapą paczkę. - Ja nie obchodzę świąt, zresztą... sam nie mam nic dla ciebie.

Dermanotta

Spojrzała na Deę.
-Pa.-krzykneła na pożegnanie i pomachała skrzydłami w stronę Beherita.
Była naprawdę duże i białe. Ostatni raz spojrzała na odchodzącą smoczycę.
-Rozumiem cie Beherit. Ale gdybym dała ci pył dzięki któremu mógłbyś latać wziąłbyś?-spytała.