Złote Jezioro

Beherit

Zaskoczyło go to pytanie. Nad odpowiedzią musiał głębiej się zastanowić - z jednej strony latanie było jego największym marzeniem, z drugiej zaś basior zawsze starał się, by nie zostawać nikomu dłużnym.
- Nie... nie sądzę - odrzekł po namyśle i spojrzawszy na rozmówczynię uważnie, dodał. - Mam nadzieję, że mnie rozumiesz.

Dermanotta

-Wiesz Beherit gdybym miała taki pył sama bym dawno latała...-powiedziała patrząc w niebo Dermanotta.
-To musi być wspaniałe uczucie jak myślisz?

Beherit

- Latanie? Nie jest wspaniałe... jest najwspanialsze - powiedział, a jego wzrok powędrował za spojrzeniem Dermanotty, na zdobione białymi obłoczkami niebo. Beherit doskonale pamiętał, jakie cudowne uczucie towarzyszyło mu, gdy niegdyś wzbijał się na skrzydłach w przestworza. Tęsknił za nim niezmiernie.

Dermanotta

-Beherit pewnie masz racje. Ja dłużej nie wytrzymam tu na ziemi!- krzykneła załamana i wspięła się na drzewo na najwyższą gałąź jaką mogła. Gałąź była bardzo cienka i jeszcze chwila a Dermanotta spadnie. Ona pragneła tylko skoczyć i wzbić się w przestworza choć nie mogła. Kierowały nią teraz marzenia nie rozsądek. Wpadła w piękny sen.

Beherit

- Co ty... - zaczął, ze zdumieniem patrząc, jak Dermanotta wspina się na coraz to wyższe gałęzie. Wyglądała, jakby była w jakimś amoku. Beherit nie dokończył zdania, bo zerwał się szybko i ruszył za waderą, wspinając się zwinnie po kolejnych gałęziach. Zatrzymał się nieco niżej niż ona - był dużym wilkiem, więc cienkie gałązki nie wytrzymałyby pod jego ciężarem. Z takiej wysokości mógł jednak chwycić wilczycę w łapy i ściągnąć w bezpieczniejsze miejsce.

Dermanotta

-Beherit puść mnie!-krzykneła i wyrwała się wilkowi. Na sam koniec wskoczyła do jeziora. Na powierzchni tafli nie było żadnego znaku że oddycha tam pod wodą. Nie wynurzała się.

Beherit

Był wyraźnie zdumiony zachowaniem wilczycy. Oszalała czy co!? Szybko zszedł z drzewa, zeskakując po gałęziach i ruszył do jeziora. Zaczął się przyglądać wodzie z zamiarem wskoczenia doń i wyciągnięcia wilczycy. Lecz może sama wypłynie?

Dermanotta

Po pięciu długich minutach Dermanotta wypłyneła na brzeg z medalionem w kształcie chmury w pysku.
-Wybacz za moje zachowanie ale ostatnio zgubiłam tu ten medalion a jest dla mnie bardzo ważny. Podczas rozmowy z tobą poczułam jego zapach więc weszłam na drzewo by się rozejrzeć i gdy go zobaczyłam rzuciłam się by go wyłowić.-odpowiedziała Demi Beheritowi. Medalion był bardzo dla niej cenny.

Beherit

Z ulgą odetchnął, gdy wilczyca wypłynęła.
- Ale... to było straszliwie nierozsądne, żeby skakać do jeziora wprost z drzewa? Skacząc z tak wysoka mogłaś się zabić - powiedział nieco rozdrażnionym tonem. Niepojęte dla niego było, że ta wilczyca tak lekko podchodzi sobie do niebezpiecznych sytuacji, jakby w ogóle nie szanowała tego wielkiego daru, swojego życia.

Dermanotta

-Och Beherit. Ten wisior jest dla mnie ważny! Spójrz na tą chmurkę. Kojarzysz z nią coś co?-powiedziała wskazując na łancuszek z chmurką.
-Naprawde, może kojarzysz coś podobnego co?

Beherit

- Ale... nie trzeba przecież było skakać z drzewa! - odpowiedział zbolałym tonem. Choćby nie wiem jak ważna była dla kogoś taka błyskotka, i tak Beherit takie zachowanie uważał za skrajną nieodpowiedzialność. A na nią nie było wytłumaczenia. Popatrzył na łańcuszek. - Wygląda mniej-iecej jak ten, który podarowałaś mi wtedy w górach. Kiedy cię uratowałem.

Dermanotta

-Tak dokładnie są takie same mój i twój. Już rozumiesz o co mi chodziło? Nie chodziło o to że mamy takie same bo gdybym dała taki innemu wilkowi nawet nie wsadziłabym łapy do tego jeziora-powiedziała Dermanotta patrząc w oczy Beheritowi.
-Ale ten dla mnie coś znaczył dlatego skoczyłam.

Beherit

Teraz już Beherit rozumiał, o co chodziło Dermanotcie. Nic jednak nie odpowiedział, tylko spuścił wzrok na wisiorek, który trzymała wilczyca. Patrzył na niego, jakby w... zamyśleniu? Tak, to było chyba zamyślenie.

Dermanotta

Spojrzała na Beherita. Ciekawe czy już zrozumiał o co jej chodziło z tym wisiorkiem. Popatrzyła mu w oczy lekko zarumieniona po czym usiadła patrząc w niebo (wyglądała tak jak na avie) i cicho zawyła.

Beherit

Beherit rozumiał Dermanottę. Zerknął na nią, choć nie mógł dostrzec rumieńców skrytych pod białą sierścią. Uważnie ją obserwował, gdy ta posyłała w niebo ciche, acz wyraziste wycie. Wilczą muzykę. Skrzydlaty samiec wciąż jednak zachowywał milczenie.

Dermanotta

Dermanotta myślała że uraziła Beherita tymi słowami. Och pewnie on ma takich jak ona już tuziny. No bo... Jest dla niej wyjątkowy nie taki jak inni. Spojrzała niebieskimi oczyma na niego. Cisza trwała a ona chciała od niego tylko paru słów. Czy to jest taki wiele? Jeden odgłos.

Beherit

Beherit milczał jeszcze przez jakiś czas. Jego intensywnie niebieskie ślepia spoczęły na oczach Dermanotty. To prawda, niejedna wilczyca się za nim oglądała. Ale dotychczas Beherit żadnej nie odwzajemnił spojrzenia. Żadnej poza tą, która stała teraz przed nim. Dermanotta była prześliczną wilczycą, uroczą, w jakiś sposób przyciągała jego uwagę, lecz nie była nawet w pełni dorosła.
- Jesteś za młoda - rzekł krótko, tonem jakby... zbolałym. Jakby skrzydlaty cierpiał bardzo z tego powodu. Może cierpiał?

Dermanotta

Usiadła z smutkiem w oczach.
-Wiesz mam jutro urodziny i z tego względu stane się dorosła.
Spuściła łeb na ziemie i z rozpaczą wpatrywała się w taflę wody. No więc Beherit pewnie uważa że jak ona nie umie pływać to nie będzie jej lubił bo to dziwactwo! Ale ona specjalnie dla niego poprosiła Szandie o nauke pływania. Starała się pływać w lodowatej wodzie a on?!

Beherit

Westchnął. Usiadł tuż obok Demi i objął ją łapą. Przysunął pysk blisko jej pyszczka i uśmiechnął się.
- To zupełnie zmienia postać rzeczy - odpowiedział. Jego głos był ciepły, być może kryło się w nim jakieś gorące uczucie? Dermanotta podobała mu się, lecz nie mógł być z dojrzewającą wilczycą. Dorośnięcie zupełnie zmieni jego podejście do tej sprawy.

Dermanotta

Przez moment była w szoku. Ale po paru sekundach uśmiech wrócił na jej twarz a szare oczy stały się niebieskie i pełne radości. Tak ma szanse.
Zanurzyła łapę w wodzie a gdy ją wyjeła zdziwiła się. Zobaczyła w odbiciu na jeziorze chmure. Chmure w kształcie dwóch wilków taką samą ja ta wtedy na Górze Przeznaczenia gdy poznała Beherita.