Złote Jezioro

Nicole

Nicole uśmiechnęła się i polizała Torres'a po pysku. Dlaczego miałaby kłamać? O nie, ona nie kłamała. Mówiła prawdę. Nagle, gdy zauważyła szczeniaka w niebezpieczeństwie, podbiegła do niego i złapała go za kark. Potem oddaliła się od tego Upiora i położyła małą na trawie. Teraz była bezpieczna.
- Mała, zwariowałaś? - powiedziała Nicole, a jej kły burzyły się w stronę Kaed'rin. Samica już raz poczuła ból. Ból złamanych żeber. Spokojnie spojrzała na bliznę po ataku Moonlighta i westchnęła. Nie chciała, aby Torres się martwił.
Teraz pilnowała Helmi. Pomyślała o Gress'ie. Dobrze by było, gdyby przyszedł.

Gress

Gress zjawił się tu jak na zawołanie. Zauważył Helmi i... UPIORA!! Jednak nie bał się go. Uśmiechnął się do Nicole a potem przytulił lekko Helmi.
- Helmi ten upiór jest niedobry. Może cię zranić. Skryj się za mną. - powiedział odważnie i tak jak wadera pokazał ostre i lśniące kły. Był gotowy zaatakować.

Torres

Torres się zdziwił okropnie. Nagle wszyscy oszaleli, zjawił się... Upiór! Ale... Czy on był naprawdę zły. Torr przypatrywał się wszystkiemu. Jednak widział to z innej perspektywy. - Czyli.. Ja mam stąd iść? - Zapytał zajętą czym innym Nicole, kładąc łapę na jej ramieniu.

Nicole

Nicole zrobiła się sztywna i obróciła się ku Torresowi.
- Nie. To ja z tobą pójdę. - uśmiechnęła się. W końcu Gerber poradzi sobie z tym Potworkiem z Ogródka.
- Gdzie pójdziemy? - zapytała i pocałowała go. (O.o to już jest wieczór czy ranek??) Samica skinęła głową do Helmi i basiora, po czym strzygła uszami. Zaczął padać deszcz.

Torres

- Chodźmy do mojej jaskini[Zaraz zrobię ten temat w WO] - Powiedział powoli. Spojrzał byle jak na upiora. Wcale go nie obchodziło, co stanie się z białym wilkiem. Nie znał go i nie wiedział, czy Nic go zna. Jednak wolał z waderą gadać w cztery oczy. Powoli ruszył w stronę terenu Watahy Ognia.

zt.

Nicole

Nicole spojrzała ostatni raz na Upiora i przeciągnęła się. Tak jak Torres powiedział - tak zrobiła. Zaczęła biec. Biegła na teren Watahy Ognia. Ciekawe jak tam jest.

z.t

Kaed'rin van Regis

-Hah. Strach, kocham strach.- Upiór zasyczał czując wyraźne podniecenie. Szkoda, że tak szybko zabrali szczeniaka.
Oczy upiora zmieniły się w małe szparki. POSZLI SOBIE! Wezbrała w nim wściekłość... ale zaraz, zaraz... Został jeszcze ten wilk, co śmiał ochraniać jego ofiarę. Zabić, czy nie zabić, oto jest pytanie.
W upiorze wezbrała jeszcze większa wściekłość... nie bał się. Parszywy wilk nie bał się najpotężniejszego upiora z zarania dziejów. Zasyczał podniecony, po czym podpełzł do Gress'a. Unosząc go i wbijając w ziemię. Nie rozpoczął walki. Zabrał łapę.
-Obnażasz ząbki? Nie ładnie.- Zaśmiał się złowieszczo kpiąc z wilka. Że niby on chce go zranić? On? Ta marna istota wilcza? Chyba sobie kpi. Jak na razie zaszkodzić mu może jedynie Szaman. Wzdrygnął się wspominając zapieczętowanie sprzed 2 tysięcy lat.

Helmi

Helmi przestraszona pisnęła, kiedy Nicole zabrała ją z zasięgu łap upiora. Ona sama by uciekła, ale... bala się ruszyć. Co, jeśli upiór byłby szybszy i zezłościł się na dodatek jej próbą ucieczki? To mogłoby zakończyć się tragedią... gdy pojawił się Gress, mała wtuliła się w jego sierść, skrywając przed tym dziwnym stworem. Ufała temu wilkowi.

Gress

Gress jeszcze bardziej obniżył kły, gdy ten potwór śmiał go dotknąć.
- Spadaj poczwaro! Nie boje się ciebie, oślizgła ośmiornico! - warknął i złapał Helmi. Teraz nie miał czasu na cacanki z Upiorem z przedszkola. Schował kły, zaświecił złowieszczo oczyma. Chociaż był ślepy, i tak czuł woń nieznajomego. Po woli i odważnie z Helmi w pysku kroczył, aż zniknął za drzewami. Ha! Ciekawe do teraz zrobi ta pełzająca Katedra!

z.t < Helmi i Gress, oboje.

Kaed'rin van Regis

Upiór zaśmiał się ponuro pod nosem i za sprawą powolnych i pełzających kroków oddalił się znad jeziora. Dobrze zapamiętując owego wilka, który go tak nazwał.
-Hah.- Aktualnie nawet userka nie wiedziała o czym ponurym myślał Upiór. Zapatrzył swe liczne ślepia w niebo, i w taki o to sposób opuścił tereny jeziora.
Myślał, ale o czym?

/zt.

Ghabira

Ghabira usiadłą i popatrzyła w toń wodną... jest bardzo głodna... więc poszłą do lasu. Może kiedy indziej tu przyjdzie.

Stille

Shinq rozejrzała się. Wyczuła już z daleka starego przyjaciela. Nie widziała go, toteż coraz większy głód czuła. Dawno nic nie jadła. Bardzo dawno. Akurat jej wzrok zatrzymał się na lesie. Już tam biegła.

z.t

Hatsune

Po dość długiej i męczącej tułaczce Hats wróciła na dawne tereny. Kroczyła wolno, ze zwieszonym w dół łbem. Jej "znajomi" zapewne nie zauważyliby zmiany w jej zachowaniu czy wyglądzie, gdyż nie znała wilka, który zwracałby na nią uwagę czy byłby zainteresowany cóż robiła przez tyle lat. Nikt także nie zwróciłby uwagi na fakt, iż odzyskała wzrok..
W czasie jej długiej podróży dotarła do odległych krajów. Niektóre znane były z waleczności - tam też nie została mile powitana - inne z łagodnej natury, a inne z perfekcyjnie opanowanych sztuk medycyny. Na tych ostatnich terenach odnalazła tymczasowe miejsce w stadzie. Na tyle czasu aby zdążyła wykazać się, przejść skomplikowany zabieg i rehabilitację. Wzrok był dla niej bardzo ważny, dlatego otrzymała gwarancję, ze aż do śmierci oczy będą patrzyły na ten okrutny świat. Oczywiście, jeśli Hatsune żyłaby w spokoju..
Śnieżnobiałe futro poruszało się przy powiewach wiatru. Samica dotarła do brzegu jeziora. Zmęczona położyła się, wkładając końce przednich łap do wody..

Hiretsuna Shinigami

Czarno - turkusowy basior przybył w te tereny. Jako iż wolał ciszę i spokój. Wkurzało go kiedy jakies sweetaśne wilczki, waderki czy poprostu niby to
"odważne" basiory zaczynało go wkurzać. Widząc jakąś osóbkę podszedł do niej.
- Witam... - powiedział i usiadł obok owej wadery.

Hatsune

Trwała w zamyśleniu, toteż obecność basiora wykryła wraz z jego powitaniem. Obróciła głowę w bok i spojrzała nań jasnymi oczkami.
- Witaj. - rzekła cicho. Owinęła prawą, tylną łapę puszystym ogonem, podnosząc się do siadu. Okolica jeziorka była piękna i pełna małych, kolorowych zwierzątek. Na przykład takie drobne ptaszki. Latały wśród gałęzi drzew podśpiewując.

Lea

A że Lea lubiła się wpraszać w takich właśnie momentach, pojawiła się i teraz. W oddali ujrzała tatkę i kogoś jeszcze. Aż jej serducho zabiło z wrażenia.
- Mama? - spytała i podbiegła bliżej białej wadery. No tak, czy to możliwe, że po tak długim czasie znowu ją spotkała? - Miku? - chciała się upewnić, ale uśmiech już pojawiał się na jej kufie.

Hiretsuna Shinigami

Basior z niedowierzaniem otworzyl swe biale ślepia jak najmocniej. Nie odezwał się jako iż szczęka mu opadła, dosłownie. Stał siedzialteraz tak z otwartym pyskiem nic nie mówiąc. Jesli to prawda, to jego była partnerka wróciła po długim czasie...

Hatsune

Hats sama nie wiedziała co zrobić. Poczuła wstyd i złość na samą siebie. Cóż jej rodzina ją rozpoznała. Co ona sobie myślała wracając ot tak?
- Mhm.. Witaj Lea, Raven. Niestety, ale to ja. - mruknęła cicho patrząc na wilczycę i basiora. W jej oku zakręciła się łza. Uśmiechnęła się lekko, zdesperowana..

Hiretsuna Shinigami

Basior pomimo swego dziwnego charakteru uśmiechnął się od ucha do ucha.
- Jak widać, dużo się zmieniłaś. Ależ czemu niestety? - powiedział i zapytał zarazem. No kto by pomyślał? Spotkanie po latach... no dobra nie tak dawno ale ciicho!! xD

Lea

Lea uśmiechnęła się i przytuliła do Hatsume.
- Oj tam, oj tam. - powiedziała z pełnym przekonaniem. - Czemu niestety? Ja się cieszę, że wróciłaś... - rzekła poważnie spoglądając na waderę. - Lepiej późno, niż wcale, wiesz? Sporo się tutaj zmieniło... Wszystko wygląda nieco inaczej.