Złote Jezioro

Alex

Alex uniosła łęb i rozejrzała się. Tak, wilk! Ale ona ma szczęście! Podeszła do niego trzepocząc rzęsami.
-No Witam szanownego pana.-zaczęła, szczerząc kiełki.-Co pana tu sprowadza?-spytała z niewinną minką.

Kinnojo

Kinnojo dość nieprzytomnym wzrokiem spojrzał na Alex.
- Witam. - odpowiedział, zorientowawszy się, że mówi ona do niego. - Po prostu... Spaceruję. - powiedział, ponownie przenosząc spojrzenie na taflę złocistego jeziora. - A panią? - spytał.

Akeli

[Bardzo się obrazicie jeśli sprowadzę tu na Was klątwę? (czyt. Akeli xD)]

No i ni stąd ni zowąd nad jeziorem pojawiła się wilczyca. No... Taka brązowa, zgrabna i ładna o miodowych, błyszczących oczach. Tą, że wilczycą była Akeli! Bo któż by inny? W końcu, Akeli jest jedyna w swoim rodzaju! Ale dosyć tego zachwalania jej... Akeli poruszyła szpiczastymi, długimi uszyma, wyłapując wszelkiego rodzaju dźwięki i odgłosy. Nic szczególnego, tylko dwójka rozmawiających wilków... Akeli położyła się pod jakimś dr zewem, na bujnej trawie, o soczysto-zielonym kolorze.
-Hej.
Powiedziała tylko na powitanie. Dalej im nie będzie przeszkadzać, a niech kontynuują to, co zaczęli. A... Ta cała wadera wyglądała na taką w stylu panny Enary, ale to nic takiego. A Akeli nawet ich nie będzie słuchała, no może czasem coś wyłapie ,ale niechcący!

Alex

-Witam.-powiedziała zerkając jedynie na wilczycę i znów odwracając się do wilka.-Mnie? Wiele rzeczy, a raczej osób.-zaśmiała się i wyszczerzyła ząbki w łagodnym uśmiechu.-Jestem Alex.-powiedziała, wyciągając przyjaźnie łapkę do wilka.

Kinnojo

- Hej. - powiedział wilk do brązowej wadery, po czym ponownie wrócił do swojej aktualnej rozmówczyni. - Kinnojo. - przedstawił się, lekko potrząsając podaną mu łapkę. Basior dopiero po chwili odwzajemnił uśmiech wadery, ledwie zauważalnym, zadumanym rozciągnięciem ust.

Alex

-Jak to się stało, że jeszcze cię nie spotkałam w krainie?-spytała, trzepocząc rzęsami. Oczy dotąd lekko zmrużone otworzyła szerzej, ukazując przy tym delikatnie fioletowe oczęta.

Kinnojo

- Ostatnio przebywałem trochę czasu poza nią... - powiedział wilk i przełknął ślinę, widząc spojrzenie wadery. Zaraz jednak odwrócił wzrok i łapą począł podświadomie wodzić po tafli złotego jeziora. - A wcześniej jakoś cię nie widziałem. Pewnie jesteś tu od niedawna? - spytał.

Alex

-Tak, tak. Dopiero co tutaj przybyłam. No cóż, w życiu byłam zawsze samotna. Jako szczenie straciłam rodzinę. Dopiero gdy tutaj się pojawiłam poznałam jakieś wilki.-Alex spojrzała na ziemię, po czym postanowiła usiąść obok wilka. Wstała i podeszła do niego.-Wspaniałe jezioro, doprawdyż? Piękna złota woda.

Kinnojo

Kinnojo spojrzał na Alex zaciekawiony, słysząc nieznane wcześniej słowo - doprawdyż. Może język, którym się zwykle posługiwał nieco się już zmienił?
- Piękna woda. - powtórzył i uśmiechnął się, znowu zamyślony. Samotność... Miał niegdyś partnerkę, ale teraz już zapewne jej tu nie ma. Albo jego nie pamięta. Właśnie, samotność.

Alex

Alex wsadziła łapkę do wody i zaczęła nią wodzić, tworząc wspaniałe wzory. Spojrzała w oczy Kinnoja i lekko przechyliła głowę, jakby czegoś w nich szukając.
-Coś się stało mój drogi? Wyglądasz na przygneionego.-spytała, a jej łapka w wodzie powoli wędrowała do łapki wilka.

Kinnojo

- Nie, nic się nie stało. - powiedział spokojnie Kinnojo. - Tylko sporo się tutaj zmieniło odkąd ostatni raz byłem w tej krainie. - dodał w zadumie, spoglądając na łapkę Alex, jednak nie zrobił nic, żeby zatrzymać jej działanie. No cóż, możliwe że słabość do samic jeszcze mu została.

Alex

-Tak, dużo sie zmieniło mój drogi. Ale nie ma się czego bać. Niektóre zmiany są dobre.-jej ogon delikatnie falował obok ogona samca, aż w pewnej chwili owinął się wokół niego, puchaty i delikatny.

Kinnojo

Samiec przeniósł wzrok na pyszczek wilczycy. Serce dziwnym sposobem zaczęło mu szybciej bić, ale nie dawał tego po sobie poznać. Nadal spokojnie wodził łapą po wodzie, jedynie jego ogon lekko poruszył się pod wpływem kontaktu z ogonem wilczycy. Kinnojo więcej się już nie odzywał, i tak nie wiedziałby co w takiej chwili powiedzieć.

Alex

Alex nadal wpatrywała się w samca. Uśmiechnęła się delikatnie. Trąciła swoją łapką jego łapkę z delikatnym uśmiechem na pyszczku. Jej ogon delikatnie pogłaskał samca po plecach.

Akeli

No i Akeli miała rację! Ale dobra, pomińmy ten fakt. Wilczyca poruszyła lekko ogonem. Musiała sobie wszystko poukładać w głowie. No, a dużo tego było... Wilczyca wyciągnęła łapki do przodu, po czym położyła na nich swój pyszczek, patrząc przy tym na trawę i co jakiś czas zerkając na złotą taflę jeziora. No właśnie, dlaczego była ona złota, i nie miała zwykłego koloru? Magiczna...? A nie, chwila...Ta kraina była w ogóle magiczna, dlatego.

Kinnojo

Wilk przeniósł wzrok na taflę jeziora, po czym na Akeli. Nie chciała podejść i się z nimi zapoznać? Nie, pewnie nie. Widząc dziwne gesty Alex sam nie chciałby takiej parze przeszkadzać. Ogon wilka mimowolnie drgnął, po czym lekko oplótł się wokół ogona Alex. Wilk wyjął łapę z wody i postawił ją na swoim miejscu.

Alex

Alex delikatnie odgarnęła włosy ze swoich oczu i znów zamrugała, trzepocząc kurtyną długich, czarnych rzęs. Odwróciła się i zerknęła na wilczycę. Chyba nie chciała im teraz przeszkadzać. I DOBRZE. Znów popatrzyła na wilka z delikatnym uśmeichem malującym się na jej pyszczku.

Kinnojo

Wilk westchnął i spojrzał na waderę. Niestety dla niego, jego wzrok napotkał oczy Alex i nie umiał już odwrócić spojrzenia gdzie indziej. Teraz Kinnojo nie umiał wydusić z siebie słowa, uśmiechnął się jedynie szeroko. I tyle musiało wystarczyć. Wadera była jego zdaniem bardzo ładna, a to już za dużo jak na niego.

Akeli

No cóż... Może jednak powinna się wtrącić. Wkurzało ją takie słodzenie. No po prostu, aż chciałaby skierować kilka słów do wilczycy, o niezbyt miłym brzmieniu i tak dalej. Wadera podniosła się z gracją z trawy i usiadła, otrzepawszy sierść zerknęła na tą parkę kątem oka. Oj, biedny wilk, biedny. Akeli zaczęła zmierzać w ich kierunku, aż w końcu wyminęła ich i usiadła nad wodą, po chwili pijąc ją. Gdy już się na piła podniosła pyszczek z nad wody i się wyprostowała. To znaczy, nadal siedziała tylko, że była wyprostowana.
-Akeli...
Rzekła swoim aksamitnym głosem złotooka w ich stronę. Na co miała mówić coś więcej? Nie lubiła robić wiązanek słownych, więc tyle im powinno starczyć.

Kinnojo

Wilk spojrzał na Akeli niemal z wdzięcznością. Sam za bardzo nie umiałby wywiązać się z takiej sytuacji, więc brązowa wadera była dla niego niczym zbawienie.
- Kinnojo. - przedstawił się, przenosząc wzrok na brązową wilczycę. Ona również jego zdaniem była bardzo ładna, ale od niej w dodatku promieniowała jakaś dziwna energia, jakby była nie z tego świata.