Złote Jezioro

Akeli

Wilczyca zerknęła na niego i się lekko uśmiechnęła. Tak, jakby po prostu powiedziała "proszę". Szczerze mówiąc to sama nie wiedziała, czy miała się śmiać z tej sytuacji, czy może siedzieć cicho i współczuć Kinnojowi. Ale raczej to drugie. A może jednak, powinna go wybawić z tej sytuacji? W końcu... Akeli była aniołem w wilczej skórze i to dosłownie, jeśli chodzi o charakter.
-Ładne miejsce, czyż nie?
Zapytała, odwracając się do wilka i wbijając w niego swoje spojrzenie. Tak... Przeszywając... Po prostu, inaczej. Nie tak jak to robią inne wilczyce, czy tam wilki, ani tak jakby jej się podobał... Więc inaczej to bardzo dobre słowo. I dziwna aura? Tajemnicza, po prostu. Akeli była tajemnicza, być może dlatego biła też od niej taka aura. Chyba za dużo czasu spędziła w krainie zmarłych i wśród duchów... No, ale cóż, trudno się mówi.

Kinnojo

Kinnojo spojrzał na Akeli. Jej spojrzenie go zaniepokoiło. Nie chciałby znowu wpaść w to, co czuł kiedy obok była Alex.
- Tak, piękne. Wiele tutaj pięknych miejsc. - odpowiedział, z trudem nadając głosowi spokojny, melancholijny głos. Jednak zaraz też w zadumie ponownie spojrzał na Akeli.

Akeli

Nie, chyba nie będzie się czuł tak, jak przy Alex. Akeli nie przyszła tu na podryw. Co jak co, ale swój honor miała. Wilczyc mrugnęła oczami i poruszyła ogonem.
-Dużo... Pięknych miejsc. Nie kłóciłabym się o to. Sama dosyć sporo ich zwiedziłam...
Rzekła, nadal się w niego wpatrując. No cóż, kiedyś gdy się tak w kogoś wpatrywała, to tamci się jąkali i nie wiedzieli co powiedzieć... Bali się. Nigdy nie wiedzieli, czy wilczyca ma na myśli coś dobrego, czy coś złego. Bowiem w tym spojrzeniu widać było coś chłodnego i ciepłego zarazem, takie, takie.. No. Po prostu, takie dziwne coś. Wilczyca zerknęła na Alex, po czym znów przyglądała się basiorowi. On był bardziej godny jej uwagi, niż ta wilczyca.

Kinnojo

- Faktycznie... Mieszkałem tutaj niegdyś, ostatnio jednak byłem trochę poza granicami krainy... Na szczęście nic się nie zmieniło. - powiedział Kinnojo spoglądając na błyszczące w słońcu jezioro, które mieniło się złotawym kolorem. Mógłby siedzieć w takim miejscu cały czas i zapewne by mu się nie zmieniło.

Akeli

Wilczyca uśmiechnęła się miło do basiora.
-"Niegdyś" Zdefiniuj to słowo... To znaczy, że tu dawno, dawno temu przybyłeś, czy może urodziłeś się w tej krainie? Wybacz mi tą ciekawość.
Powiedziała i się zaśmiała. Już nie miała przeszywającego spojrzenia. teraz było ono miłe. Niegdyś, niegdyś... To słowo można definiować na róże sposoby, pomijając to, iż elokwencja Akeli była dosyć duża. No tak, wilczyca miała w swoim słowniku bardzo dużo słów, plątających się między różnymi przepisami i zaklęciami. Akeli poruszała swoim długim puszystym ogonem na różne strony. Biedny, nie umiał uleżeć w miejscu na jakiś czas. Chyba dlatego, ponieważ Akeli była wieczną optymistką.

Kinnojo

- Urodziłem się tutaj... Mieszkałem dość długo. Potem wyruszyłem poza granice krainy, no a teraz jestem z powrotem. - wyjaśnił najprościej jak potrafił wilk. - A ty? Też mieszkasz tu od zawsze, czy po prostu pewnego dnia przybyłaś tu i postanowiłaś zamieszkać? - spytał dla odmiany.

Akeli

- Rozumiem..
Powiedziała na znak, że go uważnie wysłuchała. Akeli spojrzała w dół, na swoje łapki, chwilkę się zastanawiając. Jak to z nią było? M usiała chwilkę pogrzebać w pamięci...
-Już wiem! Ja po prostu któregoś razu tu przyszłam, i po jakimś czasie postanowiłam tu zostać.
Zawołała z entuzjazmem pierwsze dwa wyrazy.
- I powiem szczerze, nie żałuję tego. Za dużo tu osób poznałam, z którymi bardzo przyjemnie spędza mi się czas. I w ogóle.
Dodała z szerokim uśmiechem na pyszczku.

Kinnojo

- Taaak. Rzeczywiście, mieszkańcy tej krainy również wydają się całkiem mili. - powiedział Kinnojo spokojnie spoglądając na Akeli. Nadal nie rozumiał, dlaczego od wadery dobiega dziwna energia. Postanowił spytać prosto z mostu. - Wybacz wścibstwo, ale czy ty czasem... Czym się zajmujesz? - przyjął całkiem inną taktykę i spojrzał na waderę z zainteresowaniem.

Akeli

Akeli uśmiechnęła się do wilka.
-Ja zajmuję się Szamaństwem, jestem Szamanką. I ostatnio tak trochę za długo byłam w krainie zmarłych. Być może dlatego, tak... Zamuliłam jak tu przyszłam. Przepraszam.
Odpowiedziała z przepraszającym uśmiechem i przekręciła uroczo głowę w prawą stronę, patrząc nadal wesoło na wilka. Szczerze mówiąc... Teraz naszła ją ochota na zabawę! Wilczyca przylgnęła do ziemi, machając ogonem. Tak, postawa która miała zachęcać do zabawy. No cóż, ona już taka była. Być może Kinnojo będzie chciał się z nią w coś pobawić? Mogli nawet żaby rozciąg... No właśnie! Wilczyca szybko się podniosłą i uśmiechnęła szeroko do basiora.
-Kin! Porozciągamy żaby?
Zapytała z uroczym uśmiechem.

Kinnojo

- Żaby? - spytał z uśmiechem Kinnojo. - Czemu nie? - dodał zaraz i wstał z ziemi. - A... jak to jest? Mieć kontakt z duchami? - spytał nagle, zainteresowany posadą wilczycy. To zapewne dlatego wyczuwał emanującą od niej dziwną energię. Chciałby wiedzieć, jak czuje się wilk, który ma możliwość kontaktu ze zmarłymi.

Akeli

Wilczyca podskoczyła zadowolona i podniosła się do pozycji stojącej.
-Najpierw powiem jak to jest mieć kontakty z duchami. Więc... Jest to niesamowite uczucie. Czujesz się tak inaczej, tak dziwnie... Jest to po prostu nie do opisania. No, ale mimo tego, iż jest z tym wiele frajdy, jest to niebezpieczne. Nigdy nie wiesz, czy duch którego właśnie przywołasz jest dobry, czy raczej zły. Jak się trafi dobry, to później się go bez problemu odwołuje. A jeśli zły... To tu są potrzebne różnego rodzaju modlitwy i zaklęcia, w których prosimy o to, by Nasz Bóg przyjął do siebie duszę tego wilka, czy też człowieka. Mi się osobiście podobają tak zwane egzorcyzmy, polegające na wygonieniu ducha, czy też demona z ciała osoby którą dana dusza zamieszkuje...
Odpowiedziała z uśmiechem po czym zaczęła szukać żaby. No i stała, była na skale! Wilczyca przylgnęła do ziemi, po czym zaczęła skradać się do żaby... Powoli, po cichutku aż tu nagle bum! Wskoczyła na kamień, dociskając do niego ciało żaby swoimi łapkami. Wzięła żabę za przednią łapę, po czym podeszła do Kinnoja. Położyła żabę na ziemi, przyciskając ją łapką do podłoża.
-Ok, bierzesz tylną nogę, czy przednią?
Zapytała, patrząc na niego pytająco.

Alex

Alex westchnęła opuszczając łeb. Po raz kolejny przerwano jej chamsko rozmowę. Odwróciła głowę i zmierzyła Akeli chłodnym spojrzeniem. Póki jest tu Kinnojo, nie może sobie POROZMAWIAĆ z Akeli, tak jakby chciała. Skinęła samicy głową i sztucznie wyszczerzyła ząbki.
-Wspaniałe jezioro, tak tak.

Akeli

Rozmawiać z Akeli? No cóż, może być ciekawie. Uśmiechnęła się do Alex.
-Chcesz mi kochanie coś powiedzieć?
Powiedziała obrzucając Alex miłym spojrzeniem.Wilczyca wiedziała, że coś jej nie odpowiadało. Akeli się nie da oszukać. Zna zachowania wilków, ogółem zna się na wilkach i wie kto kiedy ma jaki humor i co mu się nie podoba. Akeli była za sprytna.

Alex

-Kwiatuszku? Uwierz mi moja droga, że nie jestem młodsza od ciebie, by tak się do mnie zwracać.-powiedziała znudzona. Chwyciła swoje włosy i powoli zaczęła pleść je w dłuuugi warkocz.-Szamanka, hm? No cóż... Bardziej mi wyglądasz na Wojowniczkę. Mało kto tak pyskuje do innych bez powodu.-powiedziała, wpinając sobie we włosy migoczącą w słońcu różową lilię i patrząc spode łba na Akeli.

Akeli

Wilczyca spojrzała na nią urażona.
- Ja wcale nie pyskuję! Tylko zapytałam, ale owszem. Jestem wojownicza i lubię pyskować, temu nie mogę zaprzeczyć.
Powiedziała, marszcząc lekko nosek.
-A ty natomiast jesteś strasznie przemądrzała.
Stwierdziła z uśmiechem i machnęła ogonem, patrząc na żabę, która się poruszała nerwowo.

Alex

-Wolę być przemądrzała, niż za bardzo wojownicza. No cóż, w życiu tyle mnie spotkało, że mam chyba prawo czasami podzielić się swoją madrością z... Wróżkami? A nie! Szamankami, tak? No cóż, cały czas mi się mylicie!-wilczyca zaśmiała się słodko i skończyła już pleść długi warkocz. Zatrzepotała kurtyną rzęs ponownie i ciężko westchnęła.
-Kinnoja, a z jakiej watahy jesteś?-spytała specjalnie nie zwracając się do wilczycy.

Kinnojo

- Biorę przednią. - powiedział Kinnojo, delikatnie przytrzymując żabę łapą. - Z Nocy. - odpowiedział Alex, jednak całe swoje zainteresowanie skupił na zielonym płazie. Sprawy damsko-damskie były jedną z rzeczy, w które wolał się nie wtrącać. Lepiej zawsze pozostawić dziewczynom pełne pole do popisu, bo coś złego może wyniknąć, jeżeli wepchnie się tam jakiś samiec.

Akeli

Akeli pokazała wilczycy język, po czym się położyła i zaczęła wypuszczać i łapać żabę. Teraz Alex szybko z Kinnojem nie skończy, więc Akeli nie miała co się nawet odzywać. Niech nasz cukiereczek skończy to co zaczął i da sobie spokój. A co do Akeli... Szczerze mówiąc, jej nie zależało na tym, aby wilczyca się do niej odzywała, naprawdę. Nie pogniewa się na nią. Akeli ziewnęła. Zerknęła kątem oka na Alex.
-Szczerze mówiąc, gdy tak patrzę na ciebie i na to jak słodko się wdzięczysz, to zaczynam mieć uraz do słodyczy. Wszystkie mi się cofają, gdy tylko na to patrzę.
Rzekła, po czym wzięła żabę w pysk i uśmiechnęła się do basiora.

Alex

Alex przysunęła się bliżej Kinnoja. Jej ogon delikatnie łaskotał jego ogon. Uśmiechnęła się do niego słodko, a jej łapa przybliżyła się do jego łapy.
-No cóż, Noc... Ja jestem z Ognia. Więc nasze watahy mają sojusz.-zaczęła, trzepocząc rzęsami. Delikatnie wychyliła się, by spojrzeć mu w oczy i delikatnie się uśmiechnęła. Machnęła jedynie łapą w stronę Akeli.
-A ja mam nadzieję, że nikt kogo poznam nie będzie już taki jak ty. Nie będzie pyskował, ani CHAMSKO przerywał rozmowy.-powiedziała, mrużąc ślepia.

Kinnojo

- Tak, sojusz... - powiedział Kinnojo, zerkając to na Alex to na Akeli. Teraz to został postawiony w dość trudnej sytuacji. Przymknął lekko oczy, a na jego pysku pojawił się spokojny uśmiech... Zaraz też otworzył oczy, po tym dziwnym momencie zadumy i lekko, niemal niezauważalnie odsunął się od wadery. - Wiesz... - powiedział. - Ja... Zaraz wrócę. - z tymi słowami odetchnął głęboko i oddalił się do jednego z pobliskich drzew. Tam też przysiadł, schowany za krzakami, które go ukryły i począł rozmyślać głęboko.