Złote Jezioro

Sune

Wpatrzona w jeden punkt tafli jeziora, odbiegałam myślami zupełnie gdzie indziej. Jednak moje zajęcie nagle coś przerwało. Podniosłam łeb do góry i ujrzałam szarego wilka, którego odbicie widziałam wcześniej w wodzie.

Ozon

Poczuł na sobie czyiś wzrok. Zobaczył niedaleko siebie waderę wcześniej patrzącą na jezioro. Przysiadł na ziemi. Poczuł się wręcz zawstydzony że burząc wodę jej przerwał.

Sune

Nie należałam do istot, które szybko i z byle powodu się obrażały. Zwinęłam się w kłębek, gdyż zimny, jesienny wiatr swoim oddechem sprawiał, iż było mi coraz zimniej. Delikatnie uśmiechnęłam się do wilka.

Ozon

Poczuł jak zimny wiatr hula mu we futrze i przeciągnął się. Odpowiedział uśmiechem. Należał do istot trochę nieufnych i niepewnych . Ociągał się jeszcze ale w końcu podszedł do białej wilczycy na parę kroków i powiedział cicho
-Cześć.

Sune

Obserwowałam wilka idącego w moją stronę - witam - odpowiedziałam spokojnie z delikatnym uśmiechem na pysku.

Ozon

Uśmiechnął się niepewnie i usiadł obok niej. Jak wymagała czysta przyzwoitość przedstawił się. Nie robił tego chętnie
- Jestem Ozon. - powiedział i zarumienił się niemal na sam dźwięk jego imienia.

Sune

- Miło mi cię poznać, Ozon - odrzekłam i cichutko się zaśmiałam - ale ja nie gryzę - dodałam z uśmiechem widząc, rumieńce na jego pysku.

Ozon

- Doprawdy? - zaśmiał się. - Ale natura pewnie zaopatrzyła cię w kilka ostrych ząbków?- zażartował.

Sune

- Tak - odpowiedziałam śmiejąc się cicho. Nie wyraziłam się jasno co do gryzienia, lecz nie chciało mi się dalej ciągnąć tego tematu. Były ciekawsze - jesteś tu nowy? - zapytałam z delikatnym uśmiechem.

Ozon

- To chyba widać. - stwierdził nie do końca zadowolony z faktu że to że jest nowy jest aż ta widoczne i uśmiechnął się ukazując własny zestaw zębów. - Ty zaś jesteś tu długo - ni to stwierdził ni to spytał.

Sune

- Czy długo? Nie wiem... - pomyślałam głośno - Ale jak samotna byłam, tak wciąż jestem - stwierdziłam spuszczając łeb na dół.

Ozon

Pokiwał jej głową z zrozumieniem.
- Choćbyśmy sterczeli tutaj nie wiadomo ile czasu to nie gwarantuje nam że pozbędziemy się samotności.
On znał to uczucie. Włóczył się z miejsca w miejsce nigdzie nie zagrzewając miejsca na dłużej no to i jak miał się z kimś zaprzyjaźnić?

Sune

- Nie lubię samotności - wyznałam wciąż wpatrując się w ziemię. Pobladłam, gdyż przypomniały mi się ostatnie nieprzyjemne wydarzenia. Do tej pory nie wiedziałam gdzie jest Cole.

Ozon

Czuł jak wilczyca posmutniała. Przytaknął i zerknął na nią
- Nic przyjemnego. Tez jej nie lubię ale przywykłem. Smutna rutyna, rozumiesz.- stwierdził.

Sune

- Wiesz, najgorsze jest to - powiedziałam spokojnie i cicho - że gdy coś ci się udaje, już myślisz, że wszystko będzie dobrze - westchnęłam - coś się musi zepsuć - odrzekłam patrząc na wilka.

Ozon

Przytaknął jej trochę smutno
- Szczęście jest kruche. - stwierdził. On o tym dobrze wiedział.

Sune

Westchnęłam głęboko. W myślach wciąż słyszałam słowa Cole'a wypowiedziane nad urwiskiem. Chcąc o tym zapomnieć, zapytałam - wybrałeś już watahę? - nadal na niego patrząc.

Ozon

Zdziwił się trochę tą zmianą tematu ale rozumiał . Nie musieli o tym gadać on nie miał zamiaru drążyć.
- Wody. - powiedział tylko i uśmiechnął się.

Sune

Lekki uśmiech zawitał na moim pysku - witamy - odpowiedziałam, gdyż sama należałam do tej watahy. Spróbowałam jeszcze ciaśniej zwinąć się w kłębek. Było coraz zimniej.

Ozon

Uśmiechnął się i przytaknął tylko. Nie wiedział czemu ale stwierdził
- Pasujesz mi do Watahy Wody.
Owinął puszysty ogon wokół łap. Wiatr był coraz zimniejszy, nawet on - tułacz bez stałego legowiska go odczuł.