Złote Jezioro

Sune

Delikatnie się uśmiechnęłam - Tak? A skąd takie przypuszczenia? - zapytałam patrząc na wilka.

Ozon

Wzruszył ramionami i położył łeb na łapach w nadziei ze będzie mu cieplej. Przyznał po prostu
- Nie mam pojęcia. Ale tak myślę. Szósty zmysł. -zażartował.

Sune

- Nic tylko pozazdrościć - odpowiedziałam śmiejąc się po cichu - Wataha Wody - odrzekłam. Po ciele przeszły mi dreszcze. Było zimno.

Ozon

Zaśmiał się cicho.
- E taki dar to normalnie przekleństwo! - zażartował.

Sune

- Co ty mówisz! - odpowiedziałam śmiejąc się - Ja bym chciała mieć taki szósty zmysł - dodałam po czym spojrzałam na wilka. Zauważyłam, iż jemu też było zimno.

Ozon

- I do czego byś go używała. - spytał. Już nie wiedział o zrobić żeby mu było cieplej.

Sune

- Hmm - westchnęłam - Wiedziałabym kiedy ktoś kłamie - powiedziałam zamyślona - gdyż znałabym jego... myśli? Sama nie wiem jak to ująć, ale chyba wiesz o co mi chodzi? - dodałam patrząc przed siebie. Zrywał się silniejszy wiatr.

Ozon

- Myślę, że wiem. Słusznie. Ale czy nie byłoby ci ciężko gdybyś się dowiedziała o kłamstwie kogoś bliskiego? Czy nie lepiej wiedzieć mniej? - spytał.

Sune

- Nie, nie lepiej - stwierdziłam spokojnie przenosząc wzrok na wilka - Masz już swoje legowisko? - zapytałam

Ozon

- A więc jesteś odważna .- stwierdził. Zaśmiał się z jej drugiego pytanie. - Ja? Nie. Jakoś nigdy nie miałem czegoś co można nazwać legowiskiem. - stwierdził - Zbyt często wędrowałem z miejsca w miejsce. Przygarnął ogonem do siebie liście. Dzisiaj pewnie też będzie spał pod gołym niebem.

Sune

- Więc tę krainę też zamierzasz niedługo opuścić? - zapytałam patrząc no to, co robi wilk. Była pełnia jesieni. Zimnej, brzydkiej i ponurej jesieni.

Ozon

Zastanowił się.
- Nie raczej nie. Nie tak szybko. - uśmiechnął się.

Sune

- To dobrze - odrzekłam spoglądając na wilka - Hm, mnie się wydaje, czy nie przedstawiłam ci się? - zapytałam z subtelnym uśmiechem.

Ozon

Zaśmiał się cicho. To była prawda
- Zgadza się.

Sune

- Przepraszam - odpowiedziałam - Nie wiem dlaczego tak wyszło - dodałam. Odwróciłam się do wilka, tak że teraz siedziałam na przeciwko niego. Podałam mu łapę i odrzekłam - Mam na imię Sune - teraz zobaczyłam jego tajemnicze, błękitne oczy.

Ozon

Zaśmiał się
- Nic się nie stało. Miło mi.- powiedział.

Sune

Powróciłam do poprzedniej postawy. Usiadłam i podniosłam łeb do góry, obserwując gwiazdy.

Ozon

Westchnął spojrzał na wilczycę a potem na nocne niebo rozgwieżdżone milionem jasnych punkcików.
- Jest ich tak wiele że można poczuć się małym, ale mniej samotny..

Sune

Wpatrując się w niebo , usłyszałam jak wilk coś mówi. Po chwili, gdy dotarły do mnie jego słowa odpowiedziałam - Jesteśmy tylko małymi, bezbronnymi istotami. Spójrz tam do góry - pokazałam mu łapą niebo - ten cały wszechświat - dodałam i westchnęłam.

Ozon

- To fakt. - spojrzał jeszcze raz w niebo. - Tam są rzeczy których nigdy nie poznamy. Cały ogrom.