Zwykłe jezioro

Szina

Chyba jej nie skojarzył. No cóż - może jednak się nie znali? Uśmiechnęła sie do niego.
- Jestem Szina, nie przeszkadzam?

Wasp

- Przeszkadzasz? Wręcz przeciwnie, droga Szino. Ostatnio nie narzekam na nadmiar towarzystwa, niestety - odpowiedział i klapnął na czterech literach, złożywszy skrzydła. Dodał, zdawszy sobie sprawę, że jeszcze się nie przedstawił. - Jestem Wasp.

Szina

- A więc miło mi Cię poznać, Waspie. - powiedziała i również usiadła. Uśmiechnęła się delikatnie, co nie zdarzało się jej często. - Jesteś z Watahy Ognia, prawda?
Spojrzała na jezioro. Ach, kochała te refleksy słoneczne ślizgające sie na niemalże szklanej powierzchni...

Wasp

Skinął głową twierdząco i przyjrzał się rozmówczyni. Jej zapach z niewiadomych powodów do niego nie docierał. Może to wietrzyk dął w złą stronę, a może to przez wodę, która nalała się Waspusiowi do nosa? Skrzydlaty, nie mogąc wyczuć woni watahy Sziny, postanowił więc strzelać i odpowiedział, podając nazwę watahy, która pierwsza przyszła mu do głowy po myśli o mokrym nosie:
- A ty z hm... Wody?

Szina

-Tak. Chociaż raczej nie czuję się z nią zbyt związana. Ponad połowę swojego życia spędziła jako samotniczka - wilczyca spojrzała na niego. Latał. Ciekawe jako to jest?

Wasp

Wasp nie odpowiedział, tylko jego wzrok uciekł gdzieś w inne miejsce, jakby wilk nagle odpłynął myślami. Słowa Sziny o jej niezwiązaniu z watahą zabrzmiały zupełnie tak, jakby mówiła o nim samym. Długo był samotnikiem, potem wstąpił do Ognia... ach, jaką wtedy watahą był Ogień! Wasp miał wrażenie, że przez cały ten czas jego klan zmienił się nie do poznania. Czasem czuł się członkiem ugrupowania, którego w ogóle nie zna. Okropne uczucie.

Szina

Szina nie wiedziała o czym myśli Wasp, jednak - całkiem nieświadomie - myślała o tym samym co Wasp. No, mniej więcej o tym samym. Nie znała prawie nikogo z Wody. Po prawdzie - nie znała prawie nikogo. Wilki nie umiały z nią rozmawiać, a ona nie lubiła się narzucać. No i tak skończyło się jej życie. Może nie skończyło, choć niewiele do tego brakuje.

Wasp

Skoro Szina czuła się w Watasze podobnie do niego, to może znaleźliby wspólny temat rozmowy? Ostatnio Waspowi marnie szło prowadzenie konwersacji z innymi wilkami. Kiedy on chciał porozmawiać o czymś przyjemnym, każdy tylko dopytywał się o jego szczegóły rozstania z Carly. Ileż można o tym gadać, do diabła?!
- Mamy więc coś wspólnego - rzekł wreszcie po dłuższym milczeniu. - Ja też nie czuję się najlepiej we własnej watasze.

Szina

Uśmiechnęła się. Bratnie dusze? Nie, w to nie wierzyła.
- A więc czemu z niej nie odejdziesz? Jeśli czujesz się w niej źle? - Do prawdy, była zaciekawiona. Ona sama nie czuła się źle. Po prostu nie czuła przywiązania. Skierowała na niego zaciekawione spojrzenie.

Wasp

- Przywiązałem się do niej przez te wszystkie lata - odpowiedział. Trochę dziwnie się czuł, bo po raz pierwszy poruszał ten temat, z drugiej jednak strony miał wrażenie, że Szina go zrozumie. A może tylko miał taką nadzieję? - Kiedy wstąpiłem do Ognia, ta wataha była zupełnie inna. Inne wilki, inna władza, inne obyczaje... wiem, czasy się zmieniają i trzeba się do tego dostosować. A ja łapię się na tym, że wciąż próbuję żyć tą dawną watahą i nie dopuszczam do siebie zmian. Męczy mnie, że odcinam się tak bardzo od jej życia, ale jednocześnie uciekam przed zmianą. Chyba się starzeję.

Szina

- Rozumiem Cię. Kiedyś czułam się tak bardzo często. I to nie tylko względem watahy - względem całego świata. - Uśmiechała się. Tak, chyba się zmieniła, może właśnie dla tego, że się starzała? Może inaczej podchodziła do rzeczywistości?

Wasp

Uśmiech Sziny sprawił, że również pysk Waspa rozciągnął się w delikatnym uśmiechu. Zwykle tak niewiele było potrzeba, by poprawić mu humor...
- Nie ma chyba nic gorszego od wrażenia, że nie pasuje się do świata, w którym przyszło żyć - powiedział. Wasp nigdy nie odczuwał tego na tak wielką skalę, ale bał się, że jeśli wciąż będzie uciekać na boczny tor, kiedyś tak się skończy.

Szina

- Tak. Masz rację. Ale odnalazłam się, znalazłam swój świat. Dzisiaj sądzę, że to wszystko było winą zbyt wcześnie skończonego dzieciństwa. A u ciebie? Jeśli mogę wiedzieć, co Ciebie wytrąciło z własnego życia? - była zaciekawiona. Jak młódka. Tak, jak ona właśnie...

Wasp

- Moje życie uległo ostatnio sporej zmianie - zaczął. No i znowu zmierzał ku tematowi, od którego przecież chciał uciec. - Rozstałem się z wilczycą, z którą byłem bardzo, bardzo długo. Nie żałuję tego kroku, ale po tak długim życiu w związku zupełnie nie potrafię zmienić swoich zwyczajów, do których przywykłem chyba trochę za bardzo. Więcej wolnego czasu, większa swoboda... wciąż dziwnie się z tym czuję.

Szina

- Rozumiem, co czujesz. Jednak tylko Ty możesz sobie z tym poradzić. - Szinie zdawało się (czy to za sprawą intuicji, czy szamańskich zdolności - nie wiem), że wilkowi nie leży temat jego związku, więc nie wypytywała o szczegóły. Zwłaszcza, że sama wiedziała co znaczy rozstanie. No, powiedzmy, że "rozstanie".
- Może przydałoby sie zmienić temat? - pomyślała i, po chwili milczenia, zaczęła na nowo.
- A odchodząc od tematu naszych odczuć względem świata - co myślisz o sojuszu Ognia z Nocą?

Wasp

- Myślę, że to był dobry ruch. Wreszcie szansa na zatarcie waśni między Ogniem i Nocą - powiedział, a uśmiech na jego pysku zmienił się w niezadowolony grymas, gdy Wasp dodał. - Wyobrażasz sobie, że jeszcze niedawno spotykałem wilki z Ognia nienawidzące Watahy Nocy tylko dlatego, iż obiło im się o uszy, że dawno temu między obiema Watahami był spór? Nie znały czasu wojny, nie znały okoliczności, nie miały pojęcia o tym, co się wtedy wydarzyło, a mimo to szerzyły agresję. Chyba tylko zawarcie sojuszu było w stanie zmienić ich nastawienie.
Cóż, Wasp był w stanie zrozumieć wiele, wiedział, że wilki, które przeżyły tamtą wojnę mogą mieć żal do byłych przeciwników, że raz rozpalony płomień nienawiści ciężko jest zgasić. Lecz zupełnie nie rozumiał osób, które czyniły coś tylko dla zasady, bo "ktoś im coś kiedyś powiedział". W odczuciu Waspa był to przejaw głupoty.

Lea

Lea szła powoli, przemierzając kolejne miejsca w krainie. Ostatnio znowu zaczęła odczuwać, że chyba nie najlepiej układa jej się w życiu. Właściwie to w ogóle się jej nie układa. Ta nuda, codziennie to samo... Nawet nie ma z kim pogadać. Jej przyjaciele pozajmowali najważniejsze stanowiska w Watahach i przestali mieć czas nawet na zwykłe spotkanie... Ech. Jej potomstwo też gdzieś zaginęło. Biedne potomstwo. W końcu wilczyca ujrzała nad brzegiem jeziora Waspa. Ostatnio miło jej się z nim rozmawiało, więc spokojnie podeszła do wilka i przywitała się.
- Dzień dobry.

Szina

- Być może czuli taką powinność. Zgadzam się, że jest to głupota, jednak często to tak działa. Nienawiść z pokolenia na pokolenie. Nieważne, że drzewo o które toczył się spór już dawno spłonęło... - uśmiechnęła się. Ach, czuła się... dobrze. Rozmawiać o czymś ciekawym, a jednocześnie nie przygnębiającym. Również nie uczyć. To takie przyjemne uczucie. Ziewnęła przeciągle.

Wasp

- To zupełnie tak, jakby ci młodzi, nowe pokolenia, nie miały własnego rozumu - odrzekł Szinie. Spojrzał na przybyłą. Wasp rozpoznał Leę od razu. Pamiętał, jak rozmawiali kiedyś z nią w lesie, o ile pamięć go nie myliła, o jej związku z wilkiem, którego nie znał. Uśmiechnął się do niej.
- Witaj - odrzekł.

Lea

Lea spojrzała na wilczycę, której chyba nie znała.
- Witaj. Jestem Lea. - przedstawiła się i nawet uśmiechnęła lekko. Zaraz jednak ponownie spojrzała na Waspa. Z tego co pamiętała, ostatnio mówił że rozstał się z partnerką. Nie chciała jednak pytać, jak potoczyły się sprawy dalej, wiedziała bowiem jakie może być to irytujące zdaniem wilka. - Co tam... słychać? - zadała chyba najprostsze pytanie jakie można zadać w takiej sytuacji.