Zwykłe jezioro

KokuRai

Koku spojrzała na samca. Nie chciała żeby odszedł. Po chwili z jej oczy zaczęły lecieć większy strumyki łez. Wadera wstała i rozejrzała się. - Nie na widzę siebie! - krzyknęła. Wybiegła z tego miejsca w pośpiechu. Jej oczy przestały płakać, jednak...

zt.

Fumi

- WEJŚCIE SMOKA! - Krzyknęła czarno-brązowo-biała wilczyca z puuuchatym ogonem, którego imię brzmi... Puszek :3. Powolnie przyszła nad jezioro, aby odpocząć trochę od codziennego zgiełku. Spokojnie szła przed siebie wysoko unosząc długie, chude łapy. Swoimi bystrymi oczyma lustrowała otoczenie, była sama...

Lauri Iloinen · Wysłany: Nie 14:43, 06 Mar 2011 Temat postu:

Lauri w swej wędrówce po krainie przybył i tu. Jezioro, które ujrzał nie odznaczało się niczym nadzwyczajnym na tle zbiorników wodnych, które dotychczas widział na tych terenach. Ale może właśnie ta niepozorność sprawiała, iż Zwykłe Jezioro było godne uwagi? Biało-czarny wilk przystanął przy brzegu, by spojrzeć na wodną taflę. Wyglądało na to, że jest tu zupełnie sam.

Sachiko · Wysłany: Nie 15:03, 06 Mar 2011 Temat postu:

Przybiegłam trochę później, niż Lauri, ale zmierzałam w tym samym kierunku, co on. Przystanęłam przy samym jeziorze. Byłam na tyle zamyślona, że nawet nie zauważyłam wilka, chociaż stał zaledwie kilka kroków dalej. Często mi się to zdarzało. Pewnie dlatego, że byłam wielką marzycielką.

Lauri Iloinen · Wysłany: Nie 15:07, 06 Mar 2011 Temat postu:

Choć Sachiko go nie dostrzegła, basior od razu zauważył przybycie niebieskowłosej wilczycy. Spojrzawszy na nią i stwierdziwszy, że wygląda na wielce zamyśloną, postanowił jej nie przeszkadzać. Położył się przy brzegu, a łeb oparł o zimne podłoże i pokierował wzrok na drugą stronę jeziora. Ileż miejsc w tej krainie odwiedził w ostatnich dniach... to było zdecydowanie najspokojniejsze.

Sachiko · Wysłany: Nie 15:13, 06 Mar 2011 Temat postu:

Dopiero po dłuższej chwili z zamyślenia wyrwał mnie dosyć silny wiatr. Przez chwilę zastanawiałam się, kiedy zdążyłam aż tu dotrzeć. Nie myślałam nad tym jednak za długo, szkoda mi było na to czasu. Odwróciłam się i aż podskoczyłam, gdy zobaczyłam obok siebie Lauriego. Zrobiło mi się trochę głupio, więc mimowolnie nieśmiało się uśmiechnęłam.
-Ym.. cześć, jestem Sachiko. - Powiedziałam niemalże półszeptem uważnie, acz nienachalnie mu się przyglądając.

Lauri Iloinen · Wysłany: Nie 15:19, 06 Mar 2011 Temat postu:

Odruchowo strzepnął jednym uchem, kiedy wilczyca się odezwała i przeniósł na nią wzrok swych złocistych oczu. Na pysk Lauriego niemal od razu wstąpił wyraźny uśmiech o przyjaznym charakterze.
- Cześć - odpowiedział, podnosząc łeb z zimnej, nagiej ziemi. Kiedy wreszcie pojawi się na niej trawa?! - Jestem Lauri Iloinen.

Sachiko · Wysłany: Nie 15:27, 06 Mar 2011 Temat postu:

Zastygłam w bezruchu zatapiając spojrzenie w jego złotych oczach. Pierwszy raz widziałam ślepia o takim odcieniu, wyglądały niesamowicie. Rozdziawiłam przy tym lekko pysk, co wyglądało dosyć komicznie. Ja mogłam sobie tylko pomarzyć o tak egzotycznym kolorze. Moje były zwykłe, zielone.
Jakieś dwie, trzy minuty później zdałam sobie sprawę z tego, co robię i zrobiło mi się jeszcze bardziej głupio.
-Przepraszam.. - Mruknęłam spuszczając łeb niemal do samej ziemi. Ostatnio nawiązywanie znajomości nie szło mi tak dobrze, jak kiedyś..

Lauri Iloinen · Wysłany: Nie 15:33, 06 Mar 2011 Temat postu:

Z lekkim zdziwieniem przekrzywił łeb, widząc, z jakim zaintrygowaniem Sachiko wlepia spojrzenie w jego oczy. Zdarzyło u się to po raz pierwszy - nikt wcześniej nie zwrócił uwagi na barwę jego ślepi, a przynajmniej Lauri sobie tego nie przypominał. Zaśmiał się cicho.
- Nic się nie stało - odpowiedział, gdy wadera spuściła głowę. W jego głosie pobrzmiewała nutka rozbawienia.

Sachiko · Wysłany: Nie 15:41, 06 Mar 2011 Temat postu:

Uspokoiłam się trochę słysząc jego słowa i uniosłam pysk do góry, tym samym się wyprostowując. Byłam stosunkowo niska, jak na swój wiek, ale wyglądałam na doroślejszą, niż w rzeczywistości byłam.
-Co robisz samotnie w takim miejscu? - Zapytałam, uśmiechając się przy tym rozkosznie. Zwykle, gdy kogoś tu spotykałam był w towarzystwie innych wilków, a poza tym, to miejsce było takie.. zwyczajne. Zdecydowana większość wolała przebywać w magicznych, bardziej 'żywych' miejscach.

*Obrabiasz może avy?*

Lauri Iloinen · Wysłany: Nie 15:48, 06 Mar 2011 Temat postu:

Obrabiam :3

Lauri podniósł się do pozycji siedzącej. Dosyć tego leniuchowania, trzeba się ruszyć, albo chociaż zebrać tyłek z ziemi.
- Zwiedzam - odpowiedział. - Mieszkam w tej krainie dość krótko. Na tyle krótko, że prawie nie znam tutejszych terenów. Trzeba to zmienić, prawda?
Na jego pysku wciąż widniał ten sam przyjazny, ciepły uśmiech. Jak zwykle, gdy Lauri spotykał kogoś nowego.

Sachiko · Wysłany: Nie 15:55, 06 Mar 2011 Temat postu:

A chciałbyś mi może obrobić ten, co mam? *o*

-Ja również. Właściwie, to jestem tu od wczoraj i zdążyłam odwiedzić tylko klif. - Odpowiedziałam jak zwykle melodyjnym, przyjemnym dla ucha głosem. Byłam bardzo optymistycznie nastawiona, szczególnie teraz. W końcu poznałam kogoś wartego uwagi i - jak na pierwszy rzut oka - kogoś o podobnych poglądach. Nie wyglądał na jednego z tych niebezpiecznych wilków, przed którymi wszyscy mnie ostrzegali. W sumie, to chyba powinnam zaraz zacząć szukać miejsca, w którym mogłabym spędzić noc. Wczoraj spałam na śniegu, a to wcale dobrze nie wpłynęło na moje zdrowie. Ale kto by się teraz tym martwił?

Lauri Iloinen · Wysłany: Nie 16:06, 06 Mar 2011 Temat postu:

Mogę obrobić. Wyślij mi link do obrazka na PW.

- Ach, więc ja mam więcej miejsc za sobą - powiedział i zaśmiał się. Wstał i podszedł bliżej wilczycy, siadając obok niej. - Szczególnie polecam ci więc falochrony. Piękny widok na morze, urocza plaża... jak na razie to moje ulubione miejsce w krainie.
Ogon Lauriego ruszył, z wolna zamiatając podłoże.

Sachiko · Wysłany: Nie 16:15, 06 Mar 2011 Temat postu:

Odgarnęłam długą, niebieską grzywkę z oczu i wbiłam wzrok w jakiś odległy punkt. Wiatr wiał lekko, bardzo przyjemnie. Robiło się coraz chłodniej, słońce powoli chowało się za wielkimi, białymi obłokami.
-Skąd pochodzisz? - Wyszeptałam mrużąc lekko oczy. Czułam się.. po prostu dobrze. I bezpiecznie, co najważniejsze.

*Przepraszam, że tak krótko, ale muszę iść. Dokończymy później. Pa*

Lauri Iloinen · Wysłany: Nie 16:21, 06 Mar 2011 Temat postu:

- Cóż, dziwnie to może zabrzmieć, ale... nie wiem - odpowiedział tonem rozbawionym, jakby jego samego śmieszyła ta rażąca niewiedza. W istocie, tak właśnie było. Lauri zaraz dopowiedział, gwoli wyjaśnienia. - Nigdy nie było mi dane poznać nazwy krainy, w której się urodziłem. Jakby tego było mało, moi rodzice nie mieli stałego miejsca zamieszkania, wiedli życie wędrowców.

Sachiko · Wysłany: Nie 18:06, 06 Mar 2011 Temat postu:

-Życie wędrowców? Nawet nie masz pojęcia, jak bardzo Ci zazdroszczę. Moi nie pozwalali wychylić mi nawet nosa z legowiska. Można powiedzieć, że połowę dzieciństwa spędziłam pod kluczem.. - Powiedziałam. Już zaczęłam sobie wyobrażać, jak wyglądałoby moje życie, gdybym nie miała tak nadopiekuńczej matki. Nie musiałabym wtedy uciekać..
-Nadal podróżujesz? A może chcesz zostać tu na dłużej? - Zapytałam z nadzieją. Zdążyłam już go polubić, zawiodłabym się, gdyby wyruszył w kolejną wędrówkę.

Lauri Iloinen · Wysłany: Nie 18:10, 06 Mar 2011 Temat postu:

- Postanowiłem zostać w tej krainie na stałe - odpowiedział. - Nie chciałbym podzielić losu moich rodzicieli. Życie wędrowcy tylko z pozoru jest atrakcyjne. A w rzeczywistości to nieustanne zmęczenie, brak miejsca, w którym można schronić się i odpocząć... mnie to nie odpowiadało.

Sachiko · Wysłany: Nie 18:18, 06 Mar 2011 Temat postu:

Uśmiechnęłam się najszerzej, jak tylko mogłam słysząc słowa Lauriego. Dobrze, że zostaje. A nawiasem mówiąc, ciekawe, co oznacza jego imię. Może nic? Różnie to bywa. Ja też nie nazywam się 'Sachiko' przypadkowo. Ale to długa historia.
-Może masz rację, ale chciałabym kiedyś wybrać się na jakąś wyprawę.. - Wymruczałam, trzęsąc się z zimna. Nawet nie zauważyłam, kiedy się ściemniło..

Lauri Iloinen · Wysłany: Nie 18:23, 06 Mar 2011 Temat postu:

- Jeśli zechcesz, chętnie wybiorę się kiedyś z tobą na jakiś wypad w nieznane miejsce - powiedział. Choć osiadły tryb życia mu odpowiadał, Lauriemu czasem tęskno było do poznawania nowych, niesamowitych miejsc, zapuszczania się w oddalone od krainy tereny. Dostrzegł, że wilczyca drży. Zapewne wieczorny chłód jej przeszkadzał. Puszysty, pręgowany ogon samca wnet owinął się wokół grzbietu Sachiko, by dłużej nie marzła.

Dasim · Wysłany: Nie 18:30, 06 Mar 2011 Temat postu:

Dasim przyszedł nad jezioro i spojrzał na samca.
-Ty.-powiedział wskazując na niego.-To przez ciebie Koku chce mnie porzucić! Ten anioł! Ta cudowna wadera, prawie mnie opuściła przez ciebie!
Dasim podszedł do wilka. Czuł sie wściekły.