Kwiecista Łąka Shade

Helmi

- Dlaczego wszystkie takie opowiadania kończą się happy endem? - zapytała, opierając pyszczek o łapki. Zaczynały ją nudzić takie historie.

Atrita

Zarechotała.
- Nie wszystkie, mała. Nie wszystkie - odparła, pocierając pysk łapą. - Ten wąż akurat miał szczęście - dodała z niejakim znużeniem, lecz nie wynikającym z pory dnia czy zmęczenia fizycznego.

Helmi

- A możesz mi opowiedzieć jakąś, która nie kończy się tak dobrze? - zapytała a jej ogon zaczął poruszać się jak zwykle, gdy wyczekiwała odpowiedzi.

Atrita

- Jeżeli nie będzie ci przeszkadzać smutne zakończenie. - Atrita przymknęła powieki, zastanawiając się chwilę. - W pewnej odległej krainie żyła skromna rodzina śnieżnych wilków. Zamieszkiwali dużą grotę, w której podczas najmroźniejszych nocy mogli znaleźć ciepło oraz schronienie - zaczęła opowiadać.

Helmi

Helmi właśnie chciała posłuchać czegoś ze smutnym lub okrutnym zakończeniem. Nikt jej jeszcze nie opowiadał takiej historii. - Nie będzie - mruknęła i znów przytuliła się do Atrity, zamieniając się w słuch.

Atrita

Przez chwilę milczała, przytulając małą.
- Zima tamtego roku była sroga i ciężka do zniesienia. Śnieg zasypał lasy, tworząc wysokie zaspy i potężne wydmy. Lód tak mocno pokrył jezioro, że najcięższy kamień nie mógł go robić. Rodzina śnieżnych wilków głodowała. Matka i ojciec nie potrafili wykarmić dwójki maluchów.

Helmi

Owinęła się szczelnie puchatym ogonem, zimno zaczynało jej doskwierać. - I poumierali z głodu? - zapytała. Smutne. Zadarła łebek, by spojrzeć na pysk Atrity.

Atrita

Zaprzeczyła łbem, przykrywając małą swoim puchatym ogonem.
- Ależ nie. Żywili się wykopanymi korzeniami, pili roztopiony śnieg. Wychudli bardzo, lecz żyli. Najgorsze miało dopiero nadejść. Ojciec nie wrócił pewnego razu, gdy wyruszył poczuwszy zapach renifera.

Helmi

- Zginął podczas polowania? - zapytała. Oparła pyszczek o bok Atrity i podwinęła pod siebie zmarznięte łapki. Z każdą chwilą miała coraz bardziej dosyć zimy.

Atrita

Zauważając, iż Helmi jest zimno, zwinęła się w kłębek wokół niej i szczelniej okryła ogonem.
- Można tak powiedzieć. Minęła cała zima, a ona nie wracał. Jego rodzina pogodziła się z jego śmiercią i jakoś wyżyła te miesiące katorgi. Aż tu pewnego razu do groty wrócił on, było to pod koniec mroźnej pory, kiedy słońce mocniej grzeje i topi śniegi.

Helmi

- I co? Rodzina ucieszyła się z jego powrotu - zapytała z zaciekawieniem w głosie. Jak na razie to historia nie zapowiadała się smutno.

Atrita

- Ucieszyli się, owszem. Lecz wymęczeni głodowaniem i pożywianiem się jedynie roślinami nie dostrzegli niebezpieczeństwa. Ojciec rzucił się na jedno ze szczeniąt i zagryzł je na miejscu.

Helmi

Otworzyła szeroko oczka. Nie rozumiała, czemu ojciec zamordował swoje własne dziecko, więc zapytała. - Ale... dlaczego?

Atrita

- Wtedy zrozpaczona, wychudła matka zaatakowała go bez namysłu. Została odrzucona na ścianę jaskini i zamroczona dojrzała jego oczy. - Nachyliła się lekko ku Helmi. - Były puste, pozbawione życia - wyszeptała, strzygąc jednym uchem.

Helmi

- Został opętany? - zapytała. Odruchowo popatrzyła na białe oczy Atrity. Może ona też była opętana przez jakiegoś demona?

Atrita

- Tak, w jego ciele zamieszkał zły duch, a on oglądał wszystko, co ten robił - przytaknęła. - Wymordował całą rodzinę, zrozpaczony w końcu uwolnił się od wpływu demona i roztrzaskał swój łeb o ostry kamień w grocie.

Helmi

Wzdrygnęła się mimowolnie, wyobrażając sobie obraz martwego wilka z rozbitym łbem. Zapytała. - Czy na świecie jest dużo takich złych duchów?

Atrita

- To zależy - odparła po chwili namysłu Atrita. - Złe duchy biorą się z udręczonych dusz, tych, które zostały potępione. Lub rodzą się po prostu wewnątrz pustki, a stamtąd przedostają się do naszego świata. Jednak ktoś musi pomóc im wyjść, w innym wypadku samodzielnie wydostanie się jedynie potężna zjawa - mówiła poważnie. Wtem uśmiechnęła się i poczochrała Helmi po łebku. - Nie musisz się obawiać. Spotkać taką marę jest bardzo trudno.

Helmi

Uspokojona jej słowami, znów oparła się o nią. Ziewnęła krótko i zmrużyła oczy. - A opowiesz mi coś jeszcze? - zapytała, zastanawiając się, czy nie zamęczy Atrity.

Atrita

Zaśmiała się cicho, przymykając białe ślepia.
- Myślę, że na razie to wystarczy. Zostawmy trochę opowieści na później - powiedziała z uśmiechem na pysku.