Kwiecista Łąka Shade

Tornado

Przybył na łąkę z dość dużym niedźwiedziem - jak dawno tu nie byłem - pomyślał. Wykopał dziurę w ziemi i schował w niej zdobycz by nie zgniła zbyt szybko. Położył się pod wielkim pochylonym głazem i zasnął głębokim lecz niezbyt spokojnym snem. Chciał znów zobaczyć Shade. Nawet jeśli znalazła sobie innego chciał z nią porozmawiać jako przyjaciel.

Shade

Coś ją tknęło, żeby przyjść na łąkę podarowaną jej przez Tornado. Rozejrzała się dookoła i zobaczyła go. Spał sobie pod drzewem, uśmiechnęła się ciepło i podeszła do niego. Położyła się obok wtulając w jego futerko. Nie spała, czekała aż się obudzi. Tęskniła za nim.

Smith

Wpadł tutaj zmęczony po bieganiu po lesie., Zobaczył Shade wtuloną w futro innego. No szlak go trafił jednym ruchem łapy rozwalił konar gałęzi odstającej od drzewa aż jego części spadły koło nich. Najgorsze, że nie miał na to wpływu. Warczał pod nosem.

Shade

Shade podniosła się gwałtownie i wbiła wzrok w wilka. To był Smith, wiedziała to... Wyczuwała to doskonale. Nie mogła wykonać żadngo ruchu, jej ciało odmawiało posłuszeństwa. Wpatrywała się w jego oczy i odsunęła się od Tornado na sporą odległość. - Smith... - szepnęła cicho niedowierzając.

Tornado

Podniusł sie gwałtownie. Obudziło go głuche udeżenie konaru o ziemię. Zobaczył Shade wpatrzoną w Basiora - kim on jest - zastanowił się, lecz po chwili zorientował się że to Smith

Smith

Podszedł do nich i szyderczy uśmiech nie schodził mu z pyska - Wiesz co...szkoda mi strzępić język na ciebie i może teraz ja pójdę się w pierwszej kolejności nachlać a później znajdę sobie panienkę. - był wściekły, ale czuł, że to jego wina.

Shade

- Smith... - podeszła do niego jeszcze bliżej. Zamknęła na moment oczy, co też on sobie o niej teraz pomyślał. - Szasta powiedział, ze nie żyjesz... Nawet nie wiesz co ja tutaj przeżywałam... - przełknęła głośno ślinę. - Ale jeśli chcesz, to idź... Na pewno znajdziesz lepszą. - odwróciła łeb w bok i wbiła wzrok w ziemię.

Tornado

Wycofał się w zarośla i przyglądał rozmawiającym wilkom. Nie chciał im przeszkadzać w spotkaniu po tak długim czasie. Rozumiał, że namieszał ale nie miał pomysłu jak to odwrócić.

Smith

- Chwila chwila chwila gdzie uciekasz kochasiu. - jednym susem wyciągnął go kłami zza krzaków i postawił przy sobie trzymając za kark i blokując jego ruchy aż krew poleciała na trawę. - Jesteś z nią? - spytał w prost. Od tak się nikt nie przytula.

Shade

Jej partner, Smith, myślał, że ona tak po prostu zapomniała o nim i tuż po jego "śmierci" postanowiła najzwyczajniej w świecie być z innym. No pięknie, zrobiło jej się cholernie przykro, a do jej dwu-kolorowch ocz napłynęły łzy.

Tornado

Nie chciałem wam przeszkadzać - warknął - i towarzyszyłem Shade wtedy gdy ciebie zabrakło. Starałem się ją jakoś uszczęśliwić, bo cały czas chodziła tak smutna. Nie mogłam na nia patrzeć. - powiedzial po namyśle.

Smith

Puścił go i odwrócił się ruszając w swoją stronę. - Powodzenia życzę macie moje błogosławieństwo. - nie mówił szczerze, ale teraz nie był tu nikomu potrzebny, zniknął.

Tornado

Oglądał się za wilkiem - co ja zrobiłem - pomyślał - byli tacy ze sobą szczęśliwi -po chwili powidział na głos - wszystko zepsułe - odwrócił sie do Shade - wybacz, ja naprawdę chciałem żebyś był szczęśliwa - i odwrócił się ze zwieszonym łbem.

Shade

Shade westchnęła cicho. - Smith... - szepnęła i pobiegła za nim, nie wiedziała czy go dogoni. Miała jedynie taką nadzieję. Zniknęła.

Tornado

Obejżał się za nią i powoli ruszył w ich stronę byle tylko nie być samemu na tej łące. Postanowił, że wybierze się na małe polowanko ale wątpi czy uda mu sie coś złapać. Był zbyt zamyślony.

Atrita

Wbiegła wręcz na łąkę, zagłębiając się w potok kwiatów. Występowały tutaj mimo zalegającym w paru miejscach śniegu. Kolory przeplatały się z bielą.

Helmi

Helmi rozejrzała się, a jej błękitne oczka zaświeciły niczym dwie wielkie latarki. - Kwiatki! - wykrzyknęła zachwycona. Nareszcie coś, co nie jest białe!

Atrita

Machnęła łapą, a kilka kwiatów poleciało w powietrze. Porwane przez wiatr zatańczyły na niebie jak żywa tęcza.
- Podoba ci się? - zapytała Atrita, oglądając się na małą przez ramię.

Helmi

- Tak! Tu jest wspaniale! - powiedziała, z zachwytem w oczach śledząc ruch niesionych przez wiatr kwiatów, zamordowanych przed chwilą przez Atritę.

Atrita

Z zadowoleniem położyła się przy najbliższym wzniesieniu. Rozłożyła się wygodnie, rozglądając po kolorowej okolicy.
- Cieszę się - powiedziała z uśmiechem.