Kwiecista Łąka Shade

Helmi

Zaskoczyła z grzbietu Atrity i pognała w kierunku jednej z nielicznych na tej łące górek śniegu, by odkopać przygniecione przez nią kwiaty.

Atrita

Przyglądała się małej, rozbawiona jej zachowaniem. Zmrużyła lekko powieki, chichocząc cicho.
- Masz zamiar ocalić wszystkie?

Helmi

- Dlaczego nie? - odparła, nadal brodząc łapkami w śniegu. Gdy udało jej się odkopać niedużą i dość pogniecioną stokrotkę, z jeszcze większym entuzjazmem machnęła łapką, by oczyścić go z resztek białego puchu i przypadkiem zerwała kwiatek. - Nie! - wykrzyknęła.

Atrita

Pokręciła głową, podnosząc się na łapy. Podeszła do Helmi i spojrzała ponad jej ramieniem na zerwaną stokrotkę. Chwyciła ją nad wyraz ostrożnie i wetknęła małej za ucho.
- Masz, przynajmniej jej śmierć nie pójdzie na marne - powiedziała z powagą, ledwo hamując się od rozbawionego parsknięcia. - Do twarzy ci z nim - dopowiedziała, pokazując w lekkim uśmieszku kły.

Helmi

- Dzięki - powiedziała. Nieco się rozchmurzyła i z lekkim uśmiechem pobiegła do następnej śnieżnej kupki. - Może uda się jeszcze uratować inne!

Atrita

Ponownie pokręciła łbem, siadając przy miejscu, gdzie umarła nieszczęsna stokrotka. Przypatrywała się poczynaniom małej, nie przeszkadzając jej ani nie strofując za takie zachowanie. Jakoś pasowało to do Helmi, a na dodatek przynosiło dziwne ukojenie, spokój i radość. Nie czuła tego od momentu przebudzenia nad rzeką, więc napawała się tymi uczuciami, których nie znała przed przybyciem do tej krainy wilków. Przed poznaniem małej.

Helmi

Przy drugiej kupce śniegu udało jej się odkopać dwa kwiatki. Nic sobie nie robiąc z tego, że są pogniecione i leżą smętnie na ziemi, w podskokach podbiegła do Atrity, wołając przy tym - Widzisz? Uratowałam dwa kwiatki!

Atrita

- Świetnie, mała bohaterko - pochwaliła ją nieco żartobliwie, czochrając między uszami i burząc w tym miejscu futerko. - A teraz mała sztuczka - wyszeptała tajemniczo, mrugając do Helmi. Podeszła do omdlałych kwiatów.

Helmi

Ruszyła za Atritą, patrząc z zaciekawieniem na to, co ona robi. Usiadła niedaleko odkopanych kwiatków.

Atrita

Pochyliła się nad dwoma kwiatkami, przypatrując im się przez chwilkę. Wreszcie uchyliła pysk i chuchnęła na nie. Efektu nie było, więc uczyniła to ponownie. I jeszcze jeden raz. Wreszcie roślinki zadrgały niemo i podniosły się, wystawiając barwne główki ku słońcu.

Helmi

Zmarszczyła brwi, przyglądając się kwiatkom, które wyglądały, jakby zaczęły wracać do życia. - Jak to zrobiłaś? - zapytała zdziwiona.

Atrita

Uśmiechnęła się do niej, nim odpowiedziała:
- Ciepło. Muszą poczuć ciepło. Muszą wiedzieć, że nadszedł ich czas - wyjaśniła, szturchając jeden z "żywych" już kwiatków. Roślina zachwiała się na osłabionej jeszcze łodydze, lecz wyprostowała się ostatecznie, prezentując światu w całej okazałości.

Helmi

Helmi wciąż była pod wrażeniem. Przeniosła wzrok z kwiatów na Atritę. - Ty jesteś taka mądra... - powiedziała z zachwytem w głosie.

Atrita

- Doświadczona - poprawiła ją. - Podczas wędrówki do tej krainy sporo rzeczy widziałam i dużo dowiedziałam się o świecie - powiedziała, kładąc się pośród kwiatów. - To była długa droga - dodała zamyślona, spoglądając w niebo.

Helmi

- A co takiego widziałaś na przykład? - zapytała, kładąc się obok Atrity. Nie spuszczała z niej wzroku. - Opowiedziałabyś mi?

Atrita

- Widziałam smoka, który wytrzymywał temperaturę panującą wewnątrz wulkanu. Mieszkał w nim przez kilka tysięcy lat, tłumiąc go swoją magią. W ten sposób chronił pobliskie tereny przed zniszczeniem przez wybuch.
Widziałam również jaszczurkę, potrafiącą wtopić się tak dokładnie w tło, że dało się ją znaleźć jedynie przy pomocy węchu. Wiele stworzeń i krain. Chcesz jeszcze posłuchać?

Helmi

Helmi próbowała wyobrazić sobie taką jaszczurkę. Po chwili namysłu stwierdziła, że taka jaszczurka byłaby wspaniałym zwierzątkiem. Jeszcze lepszym niż jej bezimienna wiewiórka. - Tak, opowiedz coś jeszcze - powiedziała.

Atrita

- Cóż, spotkałam wiecznego ptaka, który u kresu swych dni spalał się, a następnie powstawał z tych popiołów jako pisklę. Jego pióra były szkarłatne ze złotymi zdobieniami, był wielkości dorodnego łabędzia. Potrafił posługiwać się magią ognia i miał niezwykle szlachetny charakter - ostatnie stwierdzenie wypowiedziała z tłumioną niechęcią. Mimo wszystko było to piękne zwierze, więc chciała o nim powiedzieć Helmi. Była pewna, iż małej spodoba się opis cudnego ptaszyska.

Helmi

- Czyli był nieśmiertelny? - zapytała z niedowierzaniem w głosie. Ptak, o którym Atrita opowiedziała, naprawdę zafascynował Helmi. - I... spalał się? I to go pewnie bolało, prawda?

Atrita

- Owszem, był w pewien sposób nieśmiertelny. I nie wiem, nie pytałam czy go bolało to spalanie. Ale nie sądzisz, że to niewielka cena za zmianę starości w młodość? - zakończyła pytaniem, strzygąc uszami. Delikatny szum falujących kwiatów był odprężający.