Kwiecista Łąka Shade

Helmi

- Nie mam pojęcia. Nigdy nie byłam stara, nie znam tego uczucia - odpowiedziała po krótkim zastanowieniu. - Ale takie wieczne życie musi być strasznie nudne, prawda?

Atrita

- To zależy tylko od tego, jak je wykorzystasz - odparła po namyśle Atrita. Spojrzała w dół, na dwa ocalałe kwiaty. - Najważniejsze są czyny. - Uśmiechnęła się lekko do małej.

Helmi

- Ale... - zaczęła, lecz zawahała się. Po krótki namyśle dodała. - ...takie nieśmiertelne życie musi być też strasznie smutne. To musi być okropne patrzeć na to, jak najbliżsi się starzeją i umierają.

Atrita

- A jeżeli on nie miał znajomych, rodziny czy przyjaciół? - Atrita spojrzała poważnie na Helmi, lecz nie widać tego było w białych ślepiach. W tych nie było nic.

Helmi

- Ale... czy to jest w ogóle możliwe? Życie w takim odosobnieniu? - zapytała, przyglądając się Atricie. Taka samotność była dla Helmi zupełną abstrakcją.

Atrita

Nie odpowiedziała od razu. Spojrzała wpierw na małą, zastanawiając się nad odpowiedzią.
- Wiele księżyców wędrowałam samotnie. Spotykałam różne stworzenia, lecz zaraz szłam dalej - rzekła w końcu, przymykając powieki. Jedyne wspomnienia jakie miała wiązały się z pełnym różnorodności światem, które na każdym kroku ignorowała lub sucho analizowała.

Helmi

- I nie było Ci wtedy źle? - zapytała z wyraźnym niedowierzaniem w dziecięcym głosiku. - Czy nie lepiej jest teraz, gdy nie jesteś całkiem sama? Gdy wiesz, że gdybyś nagle umarła, to nie zostaniesz zapomniana?

Atrita

Zaśmiała się cicho.
- Wtedy... - urwała, aby przemyśleć wypowiedź. - Wtedy nie widziałam w tym nic złego, nie czułam się źle. Tutaj cały czas było chłodno. - Przyłożyła łapę do klatki piersiowej. - Ale teraz jest już cieplej - dodała z małym uśmiechem skierowanym do Helmi, jakby nieco nieudolnie wyrażała wdzięczność za jej obecność. - Helmi, dziękuję za twoją pamięć o mnie - rzekła jeszcze, a słowo "dziękuję" brzmiało w jej pysku jak dziwny wyraz, zniekształcony. A mimo wszystko - szczery.

Helmi

- Ja Tobie też dziękuję - powiedziała i przytuliła się mocno do Atrity. To dzięki tej wilczycy Helmi przestała czuć się jak niepotrzebny bękart, który wiecznie tylko pętał się od jednego wilka do drugiego, w poszukiwaniu miłości.

Atrita

Bez zbędnych słów przytuliła do siebie mocniej małą, uważając jednak, aby jej uścisk nie zrobił jej krzywdy.
- To czysta przyjemność - powiedziała z lekką nutą wesołości w głosie.

Helmi

Wcisnęła pyszczek w sierść wilczycy, mrużąc przy tym oczka. Swym zwyczajem już, zaczęła merdać puchatym ogonem niczym uradowany psiak.

Atrita

Zachichotała, mrużąc zabawnie ślepia. Zastrzygła raźno uszami, zamachnęła puszystym ogonem. Dobry nastrój małej udzielił się także i jej. Przy Helmi chłodne usposobienie zastępowała radość i wesołość. Potrafiła bez trudu przebić się przez mury Atrity.
- A wiesz, co? Zobaczyłam kiedyś owada twojej wielkości - wyszeptała jej do ucha, kontynuując opowieść o wędrówce. Uśmiechnęła się do małej.

Helmi

Oderwała główkę od sierści Atrity i otworzyła szeroko oczy, patrząc na nią ze zdumieniem w niebieskich ślepkach. - Taki wielki owad? - spytała, marszcząc pyszczek z obrzydzeniem. - Ohyda, fe!

Atrita

- Nie powiedziałabyś tak, gdybyś zobaczyła tego motyla. Na jego skrzydłach były chyba wszystkie kolory tęczy - odpowiedziała rozbawiona wilczyca, czochrając małą po główce.

Helmi

- Trzeba było od razu powiedzieć że to był motyl - odpowiedziała, a oczka Helmi zabłyszczały, gdy w jej wyobraźni pojawił się obraz motyla o wielkich, różnokolorowych skrzydłach.

Atrita

Zachichotała ponownie, machając żywo ogonem. Rozejrzała się dookoła, przyglądając się kolorowemu otoczeniu. Jej wzrok padł na ocalone kwiaty, które zbudziły się na dobre z zimowego snu.

Helmi

Kiedy zauważyła, że Atrita zainteresowała się czymś, szturchnęła ją łapką i powiedziała. - Opowiedz mi coś jeszcze, proszę...

Atrita

Zwróciła swą uwagę ponownie na Helmi, uśmiechnęła się do niej ciepło. Zamyśliła się na moment, po czym odezwała się:
- W jednym z dzikich, ogromnych lasów mieszkało dziwne stworzenie. Zwykłe zwierzęta uciekły od niego, przeniosły się w inne miejsce. Dlatego tam niemal zawsze panował błogi spokój, niesamowita cisza spowijała te obszary. Jednak gdy jedyny mieszkaniec zbliżył się w twoją stronę, natychmiast o tym wiedziałaś - zaczęła opowiadać ściszonym, wręcz hipnotyzującym głosem.

Helmi

- Dlaczego? - zapytała przyglądając się Atricie z zainteresowaniem. Pomyślała. - "To stworzenie musiało być bardzo smutne, skoro wszyscy od niego uciekali."

Atrita

- To był wąż, mała. Jeden z tych gadów, o których ci mówiłam. Jednak ten wąż był bardzo duży, mógłby połknąć naraz kilkanaście takich wilczków jak ty. W jego kłach była straszliwa trucizna, a żółte ślepia zamieniały żywe istoty w kamienne rzeźby - powiedziała wilczyca, opierając się bardziej o pagórek.