Łąka Czterolistnych Koniczynek

Lea

Schatt też był siwy, urwa! No, w każdym razie Lea uśmiechnęła się i łaskawie zlazła z Viktorii.
- Będziemy się bawić. Z tobą i resztą. Czy tego chcesz czy nie. - powiedziała złowrogo, wskazując Viktorię palcem śmierci. Czemu był palcem śmierci? Tego nie wie nikt, ja też tego nie wiem.

Dante de Cossa

- Tak właśnie!
Dodał z zacnym wyszczerzem na równie zacnej mordzie. Przejechał jęzorem po zębach i trącił 'ramię' czy co to tam było, Viktorii łbem by dodać.
- Zmusimy Cię do tego nawet jak nie będziesz chciała. Jesteś naszym więźniem. Młahaha!
To mówiąc siadł nieopodal i zaczął obserwować. Cisza, cisza, cisza... I przypomniała mi się ta chora piosenka bez słów, no kurna! Twist, twist, twist...

Lea

Lea przysiadła i zerknęła kątem oka na Schatta. A ta piosenka ma kurna słowa. Tylko, że w KoRnie to umieją tak zaśpiewać, że to brzmi jakby tam nie było słów. Tylko szczekanie. Ale i tak to uwielbiam. Wadera w każdym razie czekała cierpliwie na reakcję przyjaciółka, która miejmy nadzieję, że nie postanowi ich pogonić.

Viktoria

Viktoria zamrugała oczyma. Wciąż nie była pewna kto do niej przyszedł. Po chwili krzyknęła z radości i rzuciła się na przyjaciół, mocno ich ściskając.
- Jak ja się cieszę, że Was widzę! Ach, gdzie te czasy kiedy byliśmy dziećmi... Wtedy cały czas się ze sobą bawiliśmy... No, nic! Trzeba nadrobić stracony czas! Gdziekolwiek mnie zaciągniecie z Wami pójdę! - I wstała z Lei i Schatta. Jej oczy świeciły się jak dwie lampeczki. - Tak mi Was brakowało. Teraz mam pełno spraw na głowie. W tej chwili przeprowadzam trzy testy z czego jeden (na szczęście!) kończę. Nawet nie mam czasu szukać przyjaciół z dawnych lat - mówiła uradowana. Spojrzała na zombie. - Schatt, Leo... Powinniście znać tego... a raczej tą zombie. To jest Ekke... - powiedziała trochę smutnej. Szybko jednak znów się rozpromieniły i gdyby ktoś zerwał maskę z pyska Viktorii sam by się dziwił, że może być tak szczęśliwa. - I żeby nie było - ja jestem czarna, a nie siwa, ot co.

Lea

- Hmm... Cześć Ekke. - powiedziała Lea w stronę wilczycy, którą za młodu próbowała uratować. Nie udało się, jak zapewne widać na załączonym obrazku. - Zbieramy starą ekipę i robimy... coś! Ale powiem ci tylko, że będzie zarąbiście. - dodała i zerknęła na Schatta. - To Viktorię mamy odhaczoną. Kogo zgarniamy teraz? - spytała przyjaciół.

Viktoria

- Może by tak Adę? Jest jeszcze Koku, Samuel, Seth... - rzuciła. - Idziemy po wszystkich razem czy można osobno? A właśnie - rozłożyła skrzydła i machnęła nimi potężnie - spójrzcie! Mogę latać. - Uśmiech nie znikał z jej pyska.

Lea

- Razem, razem. - powiedziała Lea z uśmiechem. - Jeszcze się pogubimy jak pójdziemy osobno. - dodała. - A skrzydełek oczywiście gratuluję. Jak spadniesz i się potłuczesz, to rzecz jasna zapraszam do mnie. - rzekła, dopiero później sobie zdając sprawę jak ten wspaniały tekst mógł zabrzmieć. - Rzecz jasna ci tego nie życzę. - powiedziała szybko.

Dante de Cossa

Schattu zawiesił się chwilowo. Co prawda 'chwilowo' znaczyło, że zawiesił się na miesiąc... Chore, czyż nie?
- Ale, co je...? A tak, przepraszam, przysnąłem. Na czym my to?
Rzekł z przepraszającym uśmieszkiem i równie niewinnym wyrazem pyska.

Viktoria

- Ey, no dobra. Idziemy po resztę czy nie? Tylko pamiętajcie, że musimy uważać na Hono-no Ninetails Fox'a. Lepiej z nim nie zadzierać... - rzuciła. Po chwili machnęła parę razy skrzydłami aby poderwać się w górę. - Czy ktoś chce sobie polatać? - zaśmiała się.
------------
Edit.

Westchnęła. Wiszenie w powietrzu przez parę minut się jej znudziło.
- Ech, wybaczcie kochani. Mam sprawę do załatwienia. Może kiedy indziej... Najwyżej zbierzcie Naszą paczkę beze mnie... Sprawy Watahy... Na prawdę przepraszam.. Sayo! - rzekła spokojnie i wzniosła się wyżej. Pomachała jeszcze łapą do przyjaciół i zaczęła po woli opuszczać tereny łąk. Postanowiła udać się nad morze.

z/t

Lea

- Ech... No trudno. - powiedziała Lea i westchnęła smutno. Szkoda. Najwyraźniej złym pomysłem była taka 'reaktywacja'. Wadera spojrzała na Schatta. - Więc... do zobaczenia, przyjacielu. - powiedziała, po czym ścisnęła wilka biednego i oddaliła się kłusem z miejsca zdarzenia.

zt.

Narkomanthik

Wadera miała dzisiaj wyjątkowo posępny humor. Nic jej się nie chciało, niestety.
Usiadła gdzieś, nudnie i zwyczajnie pod drzewem patrząc w chmury, przedziwne mają kształty. Piękne.
Zmrużyła oczy, chwilę potem je zamykając. Świat jest dziwny do prawdy.
Pomyślała, jakby dopiero teraz zauważyła pogrom i ilość czterolistnych koniczynek. A że nie wierzyła w takie bzdury pacnęła w nie łapą wyrywając parę w powietrze.
Zaraz potem oparła łeb na łapach dalej bezmyślnie patrząc w dal. Głupio, bezradnie i smutno.
A ona tak chciałaby latać. Westchnęła.

Lemmiki

Lemmiki przydreptała w to miejsce na swych krótkich, szczenięcych łapkach po dość długiej przerwie w zwiedzaniu rodzinnej krainy. Mała rozejrzała się i z prawdziwym zachwytem przyjęła fakt, iż ta wysoka trawa, która tak często zakrywała jej drobne ciałko niemal po sam pyszczek, zastąpiona tu była przez jakieś równie zielone, ale niższe i ładniejsze roślinki. Cóż, Lemmi widziała koniczynę po raz pierwszy w swym króciutkim życiu.

Narkomanthik

Prawe ucho wadery zadrgało. Za śladem ucha powędrowało drugie, a potem oczy.
Wadera uniosła leniwie pysk i przyjrzała się szczenięciu. Może zwróci na nią uwagę? Huh.
Mlasnęła i usiadła dalej patrząc w niebo ze zmrużonymi oczami. Ktoś jej mówi, że to szkodzi wzroku. Może faktycznie? Nie przykładała temu jakiejś większej uwagi. Życie toczy się dalej, najwyżej oślepnie.
Och.
Wiatr omiótł jej sierść. I tym razem znowu zamknęła oczy. Ale ona posępna. Mogłaby się czasem kiedyś wyrwać.
Ona? Dobre sobie. Prędzej znajdzie partnera.

Lemmiki

Lemmi poczęła brnąc naprzód, poprzez morze koniczyn, ale zatrzymała się nagle. Dostrzegła bowiem nieznajomą wilczycę, a ostatnie doświadczenia nauczyły ją, że z obcymi wilkami trzeba uważać. Stała więc teraz jak posąg i gapiła się z zaciekawieniem na Narkomanthik.

Narkomanthik

Widząc swego rodzaju respekt i przestrogę w oczach wadery samica zdobyła się tylko na ciche:
-Nie bój się, nie w mym zwyczaju zabijać.- Burknęła i odsunęła ogon, jakby ukazując miejsce, gdzie młoda samiczka mogłaby przydreptać. Doprawdy jest przeurocza.
W duszy samicy jakby odezwał się instynkt macierzyński... W końcu sama nie mogła mieć dzieci...
Przypomniała sobie swojego byłego partnera i poronienie. Przymknęła oczy jakby to miało powstrzymać napływ wspomnień.

Lemmiki

Mała w odpowiedzi na te słowa uśmiechnęła się nieśmiało i podeszła do wilczycy całkiem pewnym krokiem. Usiadła niedaleko niej, ale nie tam, gdzie przed chwilą leżał ogon Narkomanthik, dalej. Nie była na tyle pewna zamiarów wilczycy, by podejść bliżej.
- Dzień dobry - powiedziała. - Jestem Lemmiki.

Narkomanthik

Pierwsza myśl jaka wpadła do głowy wadery, była o dobrym wychowaniu samiczki. Teraz to samych niechlujnych i wrednych wilków spotyka. Uch. Tak jak ten upiór co łazi w okolicy. Ech.
Kij, przechodzimy na 1-os. pisanie.
Tak, wiatr jest doprawdy czymś pięknym, ale jeszcze nie widziałam czegoś tka uroczego i wychowanego jak... Lemmiki. Rzadko ktoś mówił do mnie "dzień dobry". Lubie takie wilczki. A na dodatek taka młodziutka! Przeurocze stworzenie.
Uśmiechnęłam się delikatnie, zachęcająco.
-Witaj, ja jestem Narkomanthik.- Uśmiechnęłam się jeszcze szerzej, choć trapiło mnie to, że młodziutka istota w dalszym ciągu się mnie bała. Może nie wie, że nienawidzę śmierci. Dlatego też nienawidzę upiorów, a demony mnie intrygują, uch.

Lemmiki

Ona również się uśmiechnęła. Ten ciepły gest ze strony Narkomanthik ośmielił ją troszkę. Cóż, Lemmiki nie za szybko obdarzała dorosłe wilki zaufaniem, choć to akurat uważała za swoją dobrą cechę - była ostrożna.
- Miło mi panią poznać - powiedziała, po czym stwierdziła. - Ma pani ciekawe imię.

Narkomanthik

Nawet konkretnie nie wiedziałam czemu, ale obdarzyłam Lemmiki ogromną sympatią. Mogłabym być nawet jej ciocią, ale znając swoje zaskakujące szczęście, młodziutka istota ma już rodzinę i nie potrzebuje niczego więcej.
-Dziękuję, kto jest Twoją mamusią?- Wiedziałam, a raczej czułam, że Lemmiki jest lekko zagubiona, w końcu jest taka śliczna i młoda. Zaraz rozpłynę się w rozkoszy. Nawet zapomniałam o kochanym wietrze, który towarzyszył mi zawsze 24/h. Teraz jakby znikł.
Czyżbym zmieniała się wraz z wiekiem i wraz z poznaniem tego szczenięcia? To jest jakiś istny pogrom sytuacyjny.

Lemmiki

- Moja mamusia ma na imię Idalia... ale od dawna jej nie widziałam - powiedziała, zdanie kończąc z wyraźnym smutkiem. Bała się o swoją matkę, przecież ona zawsze przy niej była... a jeśli stało jej się coś złego? Nie, Lemmiki starała się nie dopuszczać do siebie tak złej myśli.