Łąka Czterolistnych Koniczynek

Hiretsuna Shinigami

No cóż wilk ma nietypowe imienia. W końcu zył już ponad kilkanaście wieków prawda? Wtedy imiona były dziwne, zawiłe, nawet obrzydliwe. Jednak jemu nadano takie a nie inne. Cóż... mogło trafić się gorzej. Basior kłapnął swą szczęką.
- Cóż... Caro tamta wilczyca która przed chwilą się wypowiedziała poszukuje członków do swego zespołu. Zgłosiłem się na perkusje. Inni także. Zapewne znajdziemy na początek miejsce w któym będziemy mogli robić swoje próby. Zapewne porozmawiamy także o nazwie zespołu jak i innych planach. Wydaje mi się że na starość zbyt dużo mówie. - mruknął od tak.

Wheat

Wheat zaśmiała się cicho. Faktycznie, demon miał wysoce dalekosiężne plany. Co do wieku... nic nie miała do tego, ile wiosen już przeżył. Ale jeśli ona też na starość ma tak terkotać, to musi sobie załatwić rewolwer.
-Ja to mam już pełno pomysłów. Moglibyśmy przybrać pseudonimy, jeździć dookoła świata organizując koncerty, łamać prawo, upijać się sokiem malinowym i skakać z urwiska!-zapiszczała, a po chwili zakryła sobie usta, bo zdała sobie sprawę, że też zaczynała się rozkręcać, jak ten demoniczny staruszek.

Heike

- Nie mówisz zbyt dużo, oczywiście jak dla mnie... - Powiedziała wkuwając swoje złote ślepia znowu w postać Wheat. Wadera otworzyła paszczę i krótko ziewnęła, a jej język jak zwykle został przygryziony przez nią.

Hiretsuna Shinigami

Basior zaśmiał się.
- No cóż... Ja sam wiem o tym że dużo mówię. Jednak warto. Bo jak inaczej zdobędziesz przyjaciól, rodzine czy znajomych? - zapytał i zaśmiał się lekko.

Debra

Pobrzdąkać na basie byłoby całkiem nieźle. A że parę wilków jest chętnych, zacnie byłoby założyć jakiś zespół i umilać innym czas swoją muzyką. Może Debra nie była do konca przekonana, ale chyba warto spróbować.
- Nazwa się przyda.- przyznała.

Heike

- Noo, mówiąc. - Zwróciła się do Hire ukazując swoje śnieżnobiałe, długie kły. Po chwili szepnęła mu na ucho:
- A czy mam jakieś szanse, aby przyłączyć się do waszego...zespołu?
Jej talentem było granie na gitarze elektrycznej, ale nie wiedziała czy ktoś już na niej gra, więc...spytała się Hiretsuny.

Hiretsuna Shinigami

Basior przybliżył swój pysk do ucha wadery.
- Nie wiem... Spytaj się Caro. Tamtej wadery. - oznajmił i uśmiechnął się delikatnie.
- Dość dziwne że nasze imiona są jakimś procentem podobne. - oznajmił i uśmiechnął się jeszcze raz.

Heike

- Właśnie, przypomniałam sobie, że mój wujek posiadał takie samo imię jak ty, czyli Hiretsuna. Zawsze mówiłam na niego Hirek i tylko on troszczył się o mnie najbardziej z całej rodziny. - Szepnęła, po czym spojrzała w głąb jednego [>.<] z oczu wujkopodobnego.

Wheat

//Hehehe.//

Nad wielebną mordą Wheat pojawiła się świeczka. Wyszczerzyła się, łypiąc ochoczo na Caro. Zaczęła niecierpliwie podskakiwać na swym zacnym siedzeniu.
-O, o, ja mam! Ja mam!-zapiszczała, machając łapką niczym uczeń na jakiejś lekcji.-Gloom! Gloom, gloom, gloom! Po angielszczasnemu mrok. Może być, może być?-spojrzała na caro oczami kota ze Szreka.

Hiretsuna Shinigami

Basior wystawił swój rozdwojony język i syknął nim przeciągle.
- No cóż... Ja pamiętam dość dużo wiesz? Nie żyje zbyt krótko. Zdaje mi sie że jesteśmy rodziną. Prawdopodobnie coś łączy nasze rodziny ponieważ od kąd tu przyszłaś twoja aura była taka... Znajoma. - powiedział i uśmiechnął się szczerze od ucha do ucha.

Heike

Wadera rozdziawiła swój pysk ukazując przy tym swój długi, niebieski, wężowy język.
- Wu... wu... wu... wujek?! - Spytała aż piszcząc, po czym rzuciła się do uścisku Hire. Nie mogła uwierzyć, że po tylu latach go odnalazła.

Hiretsuna Shinigami

Basior przytulił Heike w swe dziwne ramiona. Uśmiechnął się do niej.
- Jak widać, to ja. - oznajmił po czym zaśmiał się pogodnie.
- Heike jak dawno się nie widzieliśmy. Byłaś wzrostu zająca polnego. A teraz jest z ciebie ąż taka wadera. Niesamowite. - oznajmił i ponownie zaśmiał się.

Heike

Heike ukazała swoje białe kły w uśmiechu, po czym jeszcze bardziej uściskała wuja.
- Gdzie ty byłeś? - Spytała, a jej oczy zaczęły łzawić ze szczęścia... co wprawdzie nigdy jej się nie zdarzało.

Seth

Tup, tup, tup i przyszło. No ale co? Oczywiście, że szczenię! By być dokładniejszym, na imię ma ono Seth, choć tak naprawdę jeszcze nie zdało sobie sprawy, że tak ma na imię. Długo myślało nad tym i owym, aż nóżki zaprowadziły je tutaj. Czemu chmury są białe, a czemu niebo niebieskie? Nie mogłoby być na odwrót? Przecież tak też byłoby dobrze! Nawet o wiele lepiej! Czy nie miło byłoby popatrzeć na sunące po białej powłoce niebieściutkie, puchate kłębki? W mniemaniu wilczka jak najbardziej tak. I podczas tych rozmyślań, głównie na temat tego co należałoby zmienić, co usunąć, a co dodać, uznał, że jego imię jest za długie i będzie się nazywał Seth. I nikt mu nie zabroni. Wolność słowa! Choć mówią, że dzieci i ryby głosu nie mają... ach, zostawmy to rozmyślanie dla szczenięcia. Seth siadł na łące i westchnął. Jak miło. Tak cicho, wręcz idealnie by sobie porozmyślać.

Jack

Taralalala. Urocza melodyjka dobiegała do tego miejsca. Wprawdzie to brzmiała jak ta z pogrzebu. Smętna i ponura, ale dla naszego Jack'a była wręcz idealna. Szedł powoli oraz mozolnie, rozglądając się wszędzie dookoła. Nic ciekawego się nie działo i dobrze. Dość tych wszystkich gwałtownych i dzikich zachowań. Wreszcie mógł odetchnąć z ulgą. Machał swoim szpetnym ogonem, zbliżając się do jakiegoś dużego, starego drzewa. Teraz przydałaby się ta melodia, gdy rekin nadpływa. Żółte ślepia zalśniły z zachwytu, gdy znalazł się u celu. Położył swoje chude cielsko, na zimnej powierzchni. Bynajmniej tutaj było najmniej śniegu.Łeb trzymał wysoko u góry. Obserwował wszystkich i wszystko, co się poruszyło.

Seth

Seth usłyszał i wyczuł przybyłego wilka. Odwrócił łeb w jego kierunku; leniwie i niechętnie, ale zawsze. Samczyk zamrugał rażąco czerwonymi ślepiami i obejrzał innego szczeniaka. Ten był starszy, o ie nie prawie dorosły. A może już dorosły, tylko tak dziwnie się zachowywał? Seth zaczął się zastanawiać, po co ten w ogóle tu przyszedł i czego od niego chce. Bo nawet jeśli nie chciał, to musiał coś chcieć. Tak, to najzwyczajniej bezsensowne. Wreszcie Seth odwrócił się w stronę, na którą tępo patrzył z początku i w takiej pozycji został.

Jack

Samiec spojrzał na szczeniaka, którego nigdy wcześniej nie widział. Zamachał gwałtownie ogonem.
- Te młody. Podejdziesz tu? - zapytał, wpatrując się w niego cały czas. No widać wysilił się na te kilka słów.Żółte, dzikie ślepia zalśniły. Poprawił swoją fioletową grzywę z takim pesymistycznym wyrazem pyska.

|Brak weny|

Seth

Seth przekrzywił lekko łeb, jakby udawał, że niedosłyszał. W tej chwili zastanawiał się, czy warto ryzykować podejściem do nieznajomego, czy lepiej trzymać się z daleka i nie narażać obcemu. Kto jak kto, ale póki co silny nie był. Młody wreszcie ruszył zad z miejsca i ostrożnie poczłapał ku obcemu. Spojrzał na niego pytająco. Nie miał ochoty się odzywać. Ziewnął jedynie na znak zakłopotania i strzepnął uchem.

Jack

- Spokojnie. Jestem zbyt leniwy by ci coś zrobić - oznajmił swoim "zwiędłym tonem". Zamachał powoli dziwacznym ogonem. Przechylił łeb w prawą stronę, gapiąc się na szczeniaka.
- Jak ci na imię? - zapytał, jak na razie nie zdradzając swojego. Wprawdzie to nie chciał dalej prowadzić życia pesymistycznego i leniwego. Chce coś zmienić, ale to potem.

Seth

Szczenię mruknęło coś w odpowiedzi, ale uznawszy, że to burczenie będzie prawie na pewno dla wilka niezrozumiałe. Wreszcie wziął głęboki wdech i zanim jeszcze odezwał się wystarczająco głośno, by stać się słyszalnym, rozważył za i przeciw.
- Mówili na mnie Xylophagous, ale uznałem, że Seth jest lepsze - wreszcie odezwał się wilczek dość niskim jak na szczeniaka głosem. - Tak, mów mi Seth - dopowiedział, ale na tym nie zaprzestał i dodał jeszcze krótkie pytanie, które brzmiało raczej jak litościwe zdanie mówione biednym dzieciom. -A jak ja mam się do ciebie zwracać? - spytał marszcząc nosek.