Łąka Czterolistnych Koniczynek

Berenika

Berenika zaśmiała się bezgłośnie, nie chcąc zbyt urazić wilczycy.
- Przepraszam... ale w watasze nikt Tobie nie rozkazuje tak często, jak sobie z tego zdajesz sprawę. Ja na przykład pochodzę z Watahy Nocy i mi tam bardzo dobrze. Mam nadzieję, że dobrze mnie zrozumiesz. - Powiedziała i uśmiechnęła się szerzej do wilczycy. Czuła do niej swego rodzaju sympatię, podobną do tej, którą zazwyczaj dażyła większość poznanych przedstawicielek rodzaju żeńskiego.

Eriss

No, ale jednak nie ciągnie mnie za bardzo do innych. Bo widzisz, w watasze jest się tak jak by jednością, a ja nie przebywam często w towarzystwie żywych istot-powiedziała i odgarnęła grzywę, a po chwili na jej pysk wpełzł uśmiech. Wyrocznia o takie coś się nie obrazi! Ona rzadko się obraża.

Berenika

Berenika naprawdę zaciekawiła się postacią Wyroczni.
- Ha, to powinnać wiedzieć, co tracisz przez to. Na przykład masz przed sobą byłego Dowódcę Łowców i Radną Sojuszu. Widzisz, wataha daje wiele przywilejów. Na przykład gdy umrzesz ze starości albo zginiesz podczas bitwy, umrzesz z honorem i odejdziesz zadowolona z życia. Korzystaj, kochana, pókiś młoda i wstąp w końcu do watahy, czy to Nocy, Ognia, czy Wody bądź Wiatru. Alfy i Bety nie gryzą, a członkowie watahy z chęcią Ciebie będą chcieli poznać. Widzisz więc, co możesz stracić przez samotność i złośliwość... - Powiedziała bez złośliwości w głosie. Chciała Wyroczni wytłumaczyć, że warto mieć jak najwięcej przyjaciół i znajomych. Chciała dla tej wilczycy dobrze.

Jack

Jack zauważył jak do tego miejsca wchodzą dwie wadery. Przyjrzał się im uważnie, powoli machając ogonem. Czekał, aż Seth wsiądzie na jego grzbiet, ale młody chyba przysnął. No... Każdemu się zdarza. Samiec uśmiechnął się, pierwszy raz w życiu! Pierwszy raz bez rodziny. Pogłaskał małego samca po głowie, rozglądając się. Westchnął przeciągle i podszedł do owych wader.
- Witam. Jestem Jack - oznajmił.

Berenika

Berenika spojrzała na samca.
- Witaj. Ja się zwę Berenika. - Przywitała się w odpowiedzi i znó patrzyła nna Wyrocznię. Wręcz świdrowała ją wzrokiem. Oczekiwałą jednak cierpliwie odpowiedzi.
Gdy jej nieco zbrzydło czekanie, zaczęła rozmyślać. Tyle jej spraw chodziło po głowie.

Eriss

Jednak wolę być samotna i złośliwa-powiedziała ironicznie i uśmiechnęła się trochę miło. Dostrzegła jakiegoś wilka i delikatnie zamachała ogonem.
Wyrocznia-rzuciła krótko w jego stronę, po czym zamyśliła się na chwilkę.
Ale może kiedyś, kiedy się dobrze namyślę dołączę do którejś z watah, być może.. Ale to kiedyś-dodała i przegrzebała łapą ziemię.

Berenika

Berenika uśmiechnęła się szeroko. Nie wiedziała, co powiedzieć. Olizała wargi, choć żołądek miałą pełen ryb.
- Um... Masz jakichś przyjaciół? - Palnęła byle co, aż się zarumieniła, gdy usłyszała sama siebie. Na jej wargi wstąpił uśmieszek zakłopotania - przed Wyrocznią nie starała się tłumić uczuć.

Eriss

Wilczyca uśmiechnęła i parsknęła.
Niee, przyjaciół nie mam, ale za to wroga, jak najbardziej-powiedziała spokojnie i z dziwnym uśmiechem. Wcale takie pytania jej nie przeszkadzały, niech pyta o co chce! Wyrocznia nie posiada wstydu, ani uczuć, więc nie wali śmiało.

Berenika

Berenika zdziwiła się, z jaką łatwością przyszło Wyroczni powiedzieć o tym, że nie ma przyjaciół, tylko wroga. Spojrzała na nią pytająco.
- Cóż, moimi przyjaciółmi są Gress, Atrita i Ontaria. Reszta gdzieś się zagubiła... - I w tym momencie coś ścisnęło ją za gardło. Przypomniała sobie Mystic'a. Ciekawe, czy go znajdzie jeszcze kiedyś, posłucha brzmienia głosu tego starego, dobrego przyjaciela.

Eriss

Uśmiechnęła się i popatrzyła na basiora który tu przedtem przybył. Jakoś małomówny był, fakt.
Rozumiem.-wykrztusiła w końcu i mlasnęła głucho. Nie znała nikogo z tych wymienionych, no może kojarzyła Atrite, ale to tylko ze słuchu, bo nigdy jej na żywo nie widziała. Wyrocznia wbiła w pazury w ziemię i wyciągnęła, po czym powróżyła tę czynność kilka razy.

Jack

Jack słuchał od nich rozmowę. Hmmmm. Jakaś taka sztywna była. No jego zdaniem. Oczywiście nie chciał się wtrącać. Westchnął przeciągle, machając ogonem oraz zerkając na młodego wilczka.
- Seth, kiedy indziej - oznajmił i zaczął iść przed siebie. Jakoś tak wyszło. Nie chciało już mu się tu siedzieć.

zt.

Eriss

Do zobaczenia?-powiedziała pytająco gdy młody wilk się oddalił, po czym wbiła swe spojrzenie w Berenike. Delikatnie zamachała ogonem i uśmiechnęła się nikle.
Długo już w tej krainie jesteś?-spytała po chwili.

Berenika

Berenika zamyśliła.
- W tej krainie zjawiłam się, mając dwa lata, zaś teraz mam ich osiem. Jak myślisz? - Powiedziała dość zagadkowym tonem i uśmiechnęła się niewinnie. Rozmowa z tą wilczycą była jakaś taka... odmienna? Ciekawsza? Mniejsza oto. Berenika czuła się, jakby znała Wyrocznię od dawna. Czuła się... jej przyjacielem.

Eriss

Wadera uśmiechnęła się i zamachała delikatnie ogonem.
Masz tyle lat, co ja-powiedziała z uśmieszkiem i popatrzyła na waderę.
Długo już tu jesteś, nawet bardzo długo-dodała i pokiwała łbem z satysfakcją. Westchnęła po chwili bezgłośnie i znów popatrzyła na wilczycę. Wyrocznia czuła się przy niej, ''dobrze''.. Nie chciała nikogo krzywdzić i w ogóle, była całkiem inna.

Berenika

Berenika również czuła się przy Wyroczni "inaczej". Aż się lekko zarumieniła. - Ależ, to tylko tak myślę... - Pomyślała sobie i uśmiechnęła się znów szczerze do samicy. Była taka... taka ciekawa. Inna. Zupełnie inna od innych. Niby taka zwyczajna przyjaciółka, znajoma, a zupełnie inna. Oj, o wiele bardziej inna niż Beretce się na początku wydawało.

Eriss

Wyrocznia uśmiechnęła się delikatnie i spojrzała w niebo. Po chwili jednak jej spojrzenie padło na Berenike. Wilczyca uśmiechnęła się do niej i znów przegrzebała łapą podłoże.
Myślałaś kiedyś nad swoją przyszłością-spytała wilczyca i delikatnie zamachała swą puchatą kitą.

Berenika

Berenika pomyślała chwilę.
- Chyba nie... - Powiedziała nieśmiało. Nie pamiętała, żeby się nad tym zastanawiała na tyle, by to zapamiętać. A może nigdy o tym nie myślała? Niemożliwe. Aż dziwne. Zakłopotanym wzrokiem spojrzała na Wyrocznię.
- A ty? - Zapytała, już nieco pewniejsza siebie.

Eriss

Też nie..[/b]-powiedziała i zmarszczyła delikatnie nos. No tak, po co ma nad nią myśleć? Nie ma takiej potrzeby. Delikatnie zamachała ogonem, po czy, westchnęła i uśmiechnęła się delikatnie.
[i]Lubię cię, jesteś bardzo fajna-dodała i popatrzyła na Berenike.

Berenika

- Ja Ciebie również, przyjacielu. - Odpowiedziała spokojnie samicy. Dlaczego przyjacielu? To brzmi o wiele ładniej, niż przyjaciółko. Dopiero Berenika zaczęła się nad tym zastanawiać.
- "Przyjacielu" brzmi o wiele ładniej, niż "przyjaciółko", też tak sądzisz? - Zapytała, ot tak z ciekawości. Czuła się dobrze w towarzystwie Wyroczni.

Eriss

Wilczyca uśmiechnęła się pogodnie.
Racja, brzmi ładniej i lepiej-powiedziała i zamachała delikatnie swym ogonem. Przekręciła trochę łeb i westchnęła cicho. Coo by tu jeszcze powiedzieć?