Łąka Czterolistnych Koniczynek

Maxime

Jak chcesz to dawaj, bo weny nie mam za grosz. XD

- Tak, tak, a tobie jeszcze dalej - wymamrotała znudzona. - Po prostu przestań się odzywać, nie mam ochoty wysłuchiwać twoich pseudo-mądrości. Idź z tym do kogo innego - dopowiedziała niechętnie spoglądając na Croix'a.

Croix

- To aż takie straszne, słuchać prawdę na swój temat? - zapytał retorycznie. Na jego pysku malował się delikatny i troszkę złośliwy uśmieszek. Może i nudy, ale trochę zabawy jest. Miło mu się patrzyło na matkę, która jest tak pewna siebie...

Viktoria

Łąka Czterolistnych Koniczynek? Niech będzie! Tutaj też przydałoby się przeprowadzić mały patrol. Zielonkawa wilczyca wylądowała na jednej z kępek małych roślinek. Złożyła skrzydła, wciągnęła noskiem powietrze i rozejrzała się w koło. Na jej pyszczku ukazał się szeroki uśmiech.
- Maxime, Croix... Jak miło mi Was widzieć - powiedziała wesoło, podchodząc do rodziny. - No, młody, nieźle już wyrosłeś. Ty również wypiękniałaś, córeczko - dodała po chwili.

Retes

Nie powstrzymam się. ;_______;

Kogo jeszcze brakuje do wesołej gromadki? No przecie, że wujka-brata-syna Retesa! Jednak nie na długo zostanie ten brak, bowiem na horyzoncie już widać znajomą sylwetkę. Wojownik, czy tam dowódca, lał to pies, pojawił się przed swoją rodziną i uważnie przyjrzał im, zanim na jego pysku wyrósł elegancki uśmiech.
- No siema - powiedział wyniośle, siadając w kółku.

Viktoria

Wadera przeniosła wzrok na kudłatego wilka, który właśnie się tutaj zjawił.
- Witaj - przywitała go wesoło. - No, no, wymężniałeś - dodała. Zacne spotkanie części rodzinki, czyż nie? Ale mało prawdopodobne, że wyniknie z tego coś dobrego...

Croix

Westchnął. Tylko tego brakowało.
- Tak, tak, część babciu. Ja wyrosłem, wujek wymęłżniał, matka wypiękniała i co z tego? Ja dalej jestem pyskaty, Retes wciąż waleczny, a Maxime - głupia - rzucił. Nie pociągały go rodzinne spotkania. Tym bardziej, jeęli miało się taką "kolorową
" rodzinkę...

Retes

Retes, którego ego dosięgnęło właśnie niebios, uważnie przyjrzał się szczeniakowi.
- Masz żeś gadane - powiedział z delikatnym zadowoleniem. - Ale swojej mamy, a mojej siostry głupią nie nazywaj, bo bądź co bądź, mogą być z tym kłopoty, hm? - nadal uważał Maxime za swoją przyjaciółkę, w końcu była jego pierwszym kompanem do szlajania się po krainie.

Maxime

- STUL PYSK BACHORZE! - wybuchła wreszcie, gdyż jej duma została nadmiernie urażona. W dodatku na oczach ledwo co przybyłego Retesa, bracicha Maxime i jej, o zgrozo, matki. - Zachowuj się! - dodała wbijając pazury w ziemię. Pewno gdyby nie był tylko dojrzewającym szczeniakiem, rzuciła by się na niego bez wzgląd na to czy jest jej synem, czy też nie. No i jak widać nie obchodziła ją reakcja rodzinki na tenże agresywny wybuch. Była i tak czy siak najlepsza.

Croix

- Z tego, co się niedawno dowiedziałem, mieliśmy zostać jedynie "znajomymi", więc tego typu zdań nie kieruj do mnie - odpowiedział niezrażony. Natomiast na jego pysku pojawiał się coraz szerszy uśmiech. Złośliwy, rzecz jasna. - Kłopoty mogą sobie być, nie przeszkadza mi to. Po prostu mówię to co widać... - rzucił do wuja.

Viktoria

Viktoria stała jak wryta. Nie tyle z gadania Croix'a, a reakcji Maxime. Chwilę siedziała cicho, po czym przemówiła:
- Erm, można wiedzieć, co was obu skłania do takich odzywek? - zapytała dyplomatycznie. Jedyną jej nadzieją było nie nakręcanie tejże kłótni, a uspokojenie obu wilków.

Maxime

- Nie zmienia to jednakowoż faktu, że jesteś młodszy i masz okazywać SZACUNEK! - darła się nadal. Taki tam, szał. Przejdzie jej. Może.
Nie zwracała uwagi na Viktorię, dopóki ta się nie odezwała. Maxime wciągnęła głęboko powietrze i błyskającymi ze złości oczyma, popatrzyła na matkę, po czym jak najspokojniej w tej chwili umiała, odpowiedziała:
- Uświadomiłam mu, że nie jest mi potrzebny i się rzuca - rzekła strzygąc nerwowo uszami w przód i tył.

Retes

Retes, jakby miał pop-corn, to by go zjadł.
A wracając do aktualnych wydarzeń:
- Oj, siostra, nic się nie zmieniłaś. Ale dla własnego potomstwa można chyba okazać odrobinę uczuć, nie? W końcu za coś powinny cię uwielbiać i szerzyć sławę w krainie - poradził od serca.

Croix

- Nie będę okazywał szacunku głupim i zapatrzonym w sobie - ciągnął dalej. - Cóż, a skoro mowa o rzucaniu się... to chyba ty w tej sprawie jesteś najlepsza - dodał po chwili. Spokojnie obserwował zachowania Viktorii i Retesa, większa uwagę zwracał na ruchy Maxime. Wiedział, że ta w każdej chwili może się na niego rzucić z pazurami.

Maxime

- WIĘC NIE LICZ NA NIEGO Z MOJEJ STRONY! - krzyknęła nań rozwścieczona do granic możliwości. Jedno słowo więcej i już, już szykowała się do wręcz rozszarpania potomka na strzępy. Oszalałe z gniewu oczy, spojrzały pusto na Retesa.
- Niee, niee... To nie warte moich nerwów... - wycharczała, raz po raz prychając. To się nazywa matka Gzyta jak ten nie wyrzuci śmieci.

Croix

- Uważaj, piękności, bo Ci żyłka pęknie. Ano, złość również piękności szkodzi. Ale w tym przypadku już chyba za późno... - powiedział ironicznie, z trudem powstrzymując się od śmiechu. Widać, trafiał w słabe punkty Maxime. I dobrze. Najlepiej rozbroić wroga psychicznie.

Maxime

I jak go po pysku nie zdzieliła. No wiecie, taki tam, prawy sierpowy. Tylko w takiej słabszej, bo wilczej wersji. Krótko mówiąc, Maxime miała dosyć.
- ZAMKNIESZ SIĘ WRESZCIE CZY NIE? - spytała retorycznie oczywiście, trzęsąc się z irytacji.

Croix

Syknął. Co jak co, ale taki cios go zabolał.
- Meh - pokręcił przecząco głową. Owinął łapy lekko spłaszczonym ogonem i znów wlepił swoje spojrzenie w Maxime. - Widzę, że księżniczce korona z głowy spadła - powiedział po chwili.

Maxime

- A żebyś wiedział, pyskaty gnojku - odparła, biorąc po raz wtóry głęboki wdech.
Oddaliła się kawałek od syna. I dobrze, że go zabolało. Niech ma za swoje! Każdy musi się podporządkować Maxime! I znowu mam skojarzenia z Bioshock'iem... Spaczony grami mózg.
- I ty chciałeś dojść do porozumienia! Ha, szacunku za grosz! - dodała jeszcze i niczym kot oblizała łapę, którą wcześniej uderzyła wilczka.

Viy Curay

Kogo tu brakowało, no kogo? Przecież dobrze wiecie.
Viju, niczym demon, bo w końcu nim był, zmaterializował się koło pobliskiego krzaczka. Potem, zauważając, że chyba się szykuje się jakaś ciekawa sytuacja, zrobił tak, jak każdy ojciec-ideał by zrobił - usiadł sobie kilka metrów od wilków i począł obserwować. Nie witając się, tylko wbijając swe iskrzące ślepia w towarzystwo. Tylko popcornu mu brakuje. Zdąży jeszcze zajść do Monopolowego?

Croix

- W końcu coś musiałem po Tobie odziedziczyć. Jak nie urodę to charakterek - rzekł spokojnie. Pociągnął noskiem. Kolejny znany mu zapach. Odwrócił łepek w stronę, z której dochodziła ta woń. On. Ten demon. Przyszedł tu jak gdyby nigdy nic się nie stało i teraz oglądał co się dzieje. Bez słowa przywitania. Cudnie...