Polana pełna kwiatów!!!

Beherit

/Basior to Samiec Alfa, Wadera - Samica Alfa. Używanie tych określeń w stosunku do wilków nie posiadających tej rangi w watasze jest błędem rzeczowym. Szasta nie jest Alfą ani nawet Betą. Wybaczcie, ale jestem na to wyczulona./

Zaczął machać energicznie końcówką długiego, puszystego ogona, odrywając wzrok od zgromadzonych i skupiając spojrzenie na jakimś odległym punkcie. Coraz częściej zastanawiał się czy aby na pewno dobrze zrobił wracając do tej krainy.

Brenda

- Nie zamierzam się tłumaczyć. - Westchnęła. - Ale jak taki z ciebie policjant to wiedz, że ten szczeniak po prostu ma słabe nerwy.
Opadła na trawe i wpatrywała się w niebo. Poczóła mocną woń kwiatów więc tylko zmarszczyła nos.

Szasta

- Jestem wojownikiem bezczelna wilczyco - warknął i usiadł nie daleko obserwując awanturników. - Póki żyje w tej krainie będzie tu spokój. Walki...od tego jest arena i ma być spokój. Nie zamierzam tu wracać a mam dziś paskudny nastrój - warknął i zniknął.

Sarcastic

Przewrócił się na plecy i spojrzał na niebo. Było ciemne. Błyszczały na nim gwiazdy. Jedna była wyjątkowa...

Brenda

- Odezwał się "cudowny"... - Mruknęła. Jest tu nowa i zapewne niewielu podoba się jej zachowanie. Ale to już jej nawyki. Powoli wstała i podeszła do krzaków i w ułamku sekundy rzuciła się w nie. Po chwili wyszła trzymając w paszczy zakrwawionego zająca. Rzuciła go na trawe i rozejrzała się jakby czegoś szukała.

Beherit

Odprowadził wzrokiem burego wilka. - "Stróż prawa..." - pomyślał i parsknął, jeszcze długo nie odrywając spojrzenia od miejsca, w którym Szasta zniknął. - "Nie ma to jak nadmierne pragnienie pokoju."

Athoria

Przyszła tutaj wolnym, bezszelestnym krokiem. Rozejrzała się po obecnych... -Witam. -Powiedziała po chwili swym dźwięcznym, melodyjnym głosem. Uśmiechnęła się tajemniczo siadając na uboczu.

Beherit

Uniósł łeb i zlustrował czarną wilczycę uważnym spojrzeniem. - Witaj - odrzekł. Nie znał jej, jak prawie wszystkich wilków w tej krainie zresztą, lecz wypadało odpowiedzieć.

Athoria

Jej bystre spojrzenie zatrzymało się na obcym wilku. Już tak dawno z nikim nie rozmawiała... Machnęła elegancko ogonem, mrużąc złote ślepia. -Athoria. -Powiedziała krótko utrzymując tę samą barwę głosu. Jej głos był bardziej zbliżony do głosu dziecka, niż dorosłego wilka. Na jej pysku jak zwykle malowała się tajemnica.

Beherit

Uśmiechnął się lekko kątem pyska. Już nawet nie pamiętał kiedy ostatnio to robił. - Miło mi cię poznać. Jestem Beherit - przedstawił się krótko.

Brenda

Spojrzała na zgromadzonych, a następnie wstała i otrzepała futro. Spojrzała na śpiącego Saracastic'a i wdrapała się na poblizkie drzewo, by obserwować horyzont.

Athoria

Tak, nie znała tego wilka. Lecz nie była tym zbytni zdziwiona... Zawsze chodziła własnymi ścieżkami. Towarzystwo innych nie było jej potrzebne... Nawet nie starała się go szukać. Kątem oka spojrzała na Werę, po czym jej wzrok znów przeniósł się na wilka. -Mi również miło... -Odpowiedziała, starając się zachować dobre maniery. -Zdaje się, że nie zdążyliśmy się wcześniej poznać. Długo już jesteś w tej krainie? -Spytała po chwili, a brzmiało to tak jakby pytała o pogodę.

Brenda

Spojrzała spode łba na pytającą. Czyżby ten szczeniak wciąż spał. Spojrzała na Sarcastic'a chłodnym wzrokiem a następnie znów przeniosła wzrok na czarną wilczycę.
- Nie. - Mruknęła, bo miała maniery, których niektórym brak. - Wolę zwiedzać świat. - Potem rozejrzała się - I chyba wkrótce się z tąd wyniosę.

Sarcastic

Przeciągnął się leniwie. Wstał i wolnym krokiem wyszedł. Nie miał zamiaru sprzeczać się z tą wilczycą. Zniknął zza drzewami.

Brenda

Ona sama, również wyszła bo cóż tu po niej?

Beherit

Odprowadził dwa nieznajome wilki swym zwyczajnym zimnym spojrzeniem turkusowych oczu. Gdy wilczyca zniknęła w oddali, Beherit z powrotem przeniósł wzrok na Athorię. Uśmiechnął się lekko, słysząc jej obojętny ton. - Po co pytasz skoro nie oczekujesz odpowiedzi? - zapytał.

Athoria

Uśmiechnęła się tylko kątem pyska. -A po co kurze są skrzydła, skoro i tak nie wzbija się ona do lotu? -Powiedziała tym samym spokojnym, melodyjnym, tak dziecięcym głosem... Te smutne złote oczy znów spoglądały na wilka. Oczy w których można było dostrzec rozwagę. Nie zaprzeczyła jego słowom, nie oczekiwała bowiem odpowiedzi.
Przez jej kocią naturę dawno już nie rozmawiała z innymi. Jedynie ta wolność, której tak pragnęła. Wyraz jej pyska nie zmienił się. Tak. Nadal widniał na nim ten sam spokój i tajemnica.

Beherit

- Na twoje pytanie zapewne można uzyskać dużo bardziej racjonalną odpowiedź niż na moje- powiedział, przyglądając się wilczycy. Zaintrygowała go. Zupełnie nie pasowała mu do tej krainy przepełnionej żałosnymi mrokami i radosnymi kretynami.

Athoria

-Pewnie dlatego, iż sam nie potrafiłbyś sobie na nie odpowiedzieć... -Stwierdziła. -Na to pytanie jedynie ja znam odpowiedź... -Dodała tym rozmarzonym, pięknym głosem. Cieszyło ją, że ów wilk potrafił dopatrzyć się różnicy pomiędzy tymi pytaniami, jednak nie było tego bo niej widać. Tylko wielkie złote oczy, które smętnie wpatrywały się teraz w daleką przestrzeń. Czego tam szukały?

Beherit

- W to akurat nie śmiem wątpić - rzekł, uśmiechając się lekko. Z powrotem oparł pysk o przednie łapy. Obserwował Athorię, poruszając delikatnie końcówką ogona. Chyba po raz pierwszy w życiu naprawdę interesowało go co powie jego rozmówca.