Polana pełna kwiatów!!!

Athoria

Znów uśmiechnęła się tylko tajemniczo. Nie zadawała już kolejnych bezsensownych pytań typu: ,,Skąd pochodzisz?" lub ,, gdzie ,,Twoja rodzina?". Zresztą czy to miało dla niej jakiekolwiek znaczenie? Raczej nie. To są takie denerwujące pytania. Jeśli ten wilk będzie chciał, to sam to powie. Ona jednak nie ma zamiaru się nikomu zwierzać...
Każdy ruch tej wilczycy, nawet zwykłe machnięcie ogonem, czy obojętny ruch głową przepełniony był gracją i spokojem. Lecz czy ona miała przerwać to głupie milczenie które zapadło? Przecież to nie w jej stylu...

Lianerkor

Podszedł do niej i powiedział - witaj jestem Lianerkor - a po chwili dodał - czy nie podtrenowałabyś mnie na łowcę???

Athoria

Jej wzrok automatycznie przeniósł się na obcego jej wilka. Zlustrowała go swoim spojrzeniem. Tak. Wyczuwała od niego wyraźną woń watahy nocy. Uśmiechnęła się kątem pyska. -Athoria. -Przedstawiła się mu krótko, tym swoim melodyjnym głosem... -Myślę, że mogłabym Cię trochę podszkolić. -Powiedziała spokojnie, po czym westchnęła. Była ciekawa zdolności tego wilka. Czy on naprawdę ma potencjał, czy to tylko taki jego kaprys? Spojrzała przelotnie na niebo. Oczywiście zależało jej by szeregi łowców w watasze nocy się powiększyły, lecz chciała by były to wilki naprawdę w tym fachu doświadczone. -Dobrze więc, skoro jesteś pewien... -Zrobiła pauzę znów patrząc na wilka. -Przyjdź tutaj jutro wieczorem, sprawdzę Twoją wiedzę teoretyczną. -Mruknęła, przyglądając mu się uważnie.

Lianerkor

ok - powiedział i odszedł by nie przeszkadzać wilczycy w rozmowie. Położył się w trawie i usnął.

sommeil

Przyszła, nieśmiało usiadła pod drzewem, rozmyślając z kim by tu pogadać, nie znała nikogo...

Beherit

Zlustrował swoim zwykłym chłodnym spojrzeniem wilka rozmawiającego z Athorią, następnie siedzącą pod drzewem wilczycę. - "Robi się tłoczno" - pomyślał i ziewnął przeciągle, machając intensywnie ogonem.

sommeil

wstała, podeszła do Beherit...
- Cześć. Spojrzała na niego z pod czoła...

Beherit

Nie podniósłszy łba, jeszcze raz zlustrował wilczycę krótkim, acz uważnym spojrzeniem. Po chwili odpowiedział krótko. - Witaj

sommeil

Ze spuszczonym łbem, i zmieszanym spojrzeniem:
-Jestem tu nowa, nie znam nikogo... Jestem Sommeil, mów mi Somka... Miło Cię poznać...:)

Beherit

- Mnie również miło. Jestem Beherit - przedstawił się krótko. Na jego długim pysku pojawił się delikatny uśmiech, nie sposób było określić czy szczery. Dodał. - Nie patrz tak na mnie. Chyba nie wyglądam groźnie?

sommeil

Uśmiechnęła się lekko...
-Nie nie wyglądasz groźnie. Popatrzyła mu prosto w oczy. Po prostu jestem nie śmiała...

Nie czekając na odpowiedź...
-Żegnaj muszę niestety już iść... Przytuliła go na pożegnanie. Mam nadzieję że się jeszcze spotkamy... Powiedziała nieśmiałym głosem patrząc mu w oczy. Pa. Odwróciła się, zamachała przed jego nosem ogonem i lekkim kłusem pobiegła w stronę lasu...

Beherit

Zaskoczony tą... wylewnością dopiero poznanej wilczycy, patrzył się na nią dopóki nie zniknęła pomiędzy drzewami. - "Ona żartuje? Przecież dopiero się poznaliśmy" - pomyślał.

Lianerkor

Wyszedł na łąkę i rozejrzał się uważnie przyglądając się wszystkim wilkom wokoło. Po chwili położył się na pobliskim płaskim kamieniu

Beherit

Zlustrował przybyłego wilka uważnym spojrzeniem. po czym z powrotem oparł pysk o przednie łapy, zagłębiając się w myślach.

Athoria

Westchnęła, po czym wstała ze swego dawnego miejsca. -Przepraszam. -Mruknęła do Beherita. Niegrzeczne raczej byłoby odejść nic nie mówiąc. Wilczyca podeszła do Linerkora. Jej wyraz pyska w ogóle się nie zmienił... -Jesteś zdecydowany? -Spytała go tym opanowanym, dziecięcym tonem. Jej oczy jak zwykle były smutne. To było takie nieuniknione...

Lianerkor

Tak - powiedział do wilczycy gotowy na wszystko. Czekał cierpliwe na jej polecenia i ma nadzieje że mu się uda.

Athoria

Uśmiechnęła się kątem pyska. Usiadła na przeciw niego. -Pozwól więc, że najpierw zadam Ci kilka pytań... -Zrobiła pauzę. -Dlaczego zdecydowałeś się wstąpić właśnie do watahy nocy? Dlaczego chciałbyś pełnić w stadzie akurat funkcję łowcy a nie inną? -Spytała, spoglądając na niego tajemniczo. -Chciałabym, by Twoja wypowiedź na ten temat była długa i wyczerpująca... -Dodała po chwili, a jej melodyjny głos potoczył się echem po okolicy. Machnęła elegancko ogonem.

Lianerkor

A więc - zaczął po chwili - wstąpiłem do tej watahy gdyż kocham noc. W nocy wszystko wydaje się inne, lepsze. Można się odciąć od realnego, dziennego świata. A łowca? - zastanowił się chwilę - gdyż kocham polować tak samo jak walczyć jednak podczas pobytu w lesie można zapomnieć o troskach i bitwach tylko skupić się na zwierzynie i na celu, dla którego wybrałem się na polowanie. Często zwierzyna może zaskoczyć myśliwego. Można poznawać nowe zapachy i smaki a czasami nawet nowe zwierzęta.
Lubię też ryzyko i zwracać na różne rzeczy uwagę gdyż jeden nieuważny skok i można zjeść nie to co się powinno i zatruć bądź skoczyć na jakiegoś węża i zostać pokąsanym.

Athoria

Kiwnęła głową, cały czas utrzymując ten tajemniczy uśmiech. Wypowiedź tego wilka z pewnością była dla niej wystarczająca... Wilczyca wciąż lustrowała go swym spokojnym, bystrym spojrzeniem. -Rozumiem. -Powiedziała opanowanym tonem.
-Kim według Ciebie jest łowca dla całej watahy? Jakie są jego zadania? -Spytała znów tym samym, pełnym spokoju, jakże tajemniczym głosem. Zaczęła od podstawowych pytań. Chciała widzieć jak on postrzega tę rangę. Potem przejdzie do czysto teoretycznej wiedzy, następna będzie praktyka...

Shade

Przyszłam wolnym krokiem na łąkę. Wszystko było takie... jesienne. Padało. Znalazłam jakieś schronienie, położyłam się na suchej ziemi. Lekko bolał mnie brzuch, zdenerwowałam się, Colowi mogło się coś stać, był dla mnie jak brat. Zaskomlałam cicho, gdy znów mnie zabolało.