Polana pełna kwiatów!!!

Kanna

Kanna zlustrowała wzrokiem tu obecnych. Wzrok zatrzymała na chwilę na fioletowym wilku, którego imię dobiegło do uszu wilczycy. Uśmiechnęła się delikatnie, po czym spowrotem utkwiła wzrokiem w poruszających się lekko, leciutko źdźbłach traw. Czarny kruk, który towarzyszył jej podczas przyjścia, teraz usiadł miękko na jej barku, poruszając co jakiś czas skrzydłami.

Yumi

Powoli przyszła w to miejsce . Ostrożnie szła, tak jakby nie chciała zdeptać kwiatów, które już się rozwinęły. Albo jakby nawet nie chciała ich dotykać. Przeskoczyła parę wysokich źdźbeł trawy i podeszła do wysokiego, rozłożystego drzewa. Usiadła w jego cieniu .

Sparrow.

Mały Sparrow zbliżając się do łąki zobaczył piękne kolory kwiatów, był zachwycony kolorami i zaczął biec w ich stronę. Po małej chwilce jak już dobiegł do kwiatków jedyne co można było z niego zobaczyć, były uszy i wysoko podniesionym ogon. Spar nie miał pojęcia gdzie iść, więc zaczął iść za pierwszym lepszym zapachem. Nie zaszedł daleko zanim trafił głową w drzewo, przewrócił się ale już po chwili podniósł się i podszedł do wilczycy - Dżem dobry. - przywitał się wesołym głosem patrząc na Yumi.

Yumi

Usłyszała, a nawet zobaczyła, że coś małego walnęło głową w pień drzewa koło, którego ona siedziała. Spojrzała na niewielką, włochatą kulkę (xd). Usłyszała jego słowa i przekrzywiła łeb. Wzrok miała pusty jakby była nieobecna. W jej głowie latały słowa, wypowiedziane przez małego wilka. Ocknęła się z zamyślenia. Wyprostowała się. - Dzień dobry. - Powiedziała ze zdziwionym wyrazem twarzy.

Sparrow.

Sparrow nigdy z nikim nie rozmawiał i nie wiedział jak zacząć rozmowę, więc po prostu powiedział pierwszą lepszą rzecz co mu przyszła do głowy - Mam na imię Sparrow. - powiedział i zaczął machać ogonem - A pani jak ma na imię? - zapytał gapiąc się swoimi dużymi, niebieskim oczami na Yumi.

Cornela

Przychodzi na łąkę wąchając otaczające ją kwiaty. Zobaczyła wilki i odeszła w przeciwną stronę żeby nie zwracać na siebie uwagi. Gdy na horyzoncie nie było już widać nikogo spokojnie przysiadła przyglądając się otaczającym ją kwiatów i zacwycała sie ich zapachami...

Yumi

Spojrzała jeszcze raz na małego. Miał duże, niebieskie oczy. Kogoś jej przypominał. Ale nie wiedziała kogo. Do jej uszu doszedł znowub ten sam głosik. - Miło mi Cię poznać Sparrow. Ja mam na imię Yumi. - Odpowiedziała miło. Aż dziwne. Normalnie nie miała takiego podejścia do dzieci. To znaczy kiedyś taaaaaaaaak... ale teraz ? No mniejsza. Sparrow miał coś takiego co naciskało jakiś przycisk, który włączał u niej to dziwne uczucie. - Co tu robisz sam? - Zapytała zaciekawiona co szczeniak robi tu bez nikogo. Do jej nozdrzy doszedł nieznajomy zapach. Jakiejś wadery. Gdy znikała z pola widzenia zobaczyła tylko fioletową końcówkę ogona. Spojrzała w tamtą stronę nieufnym wzrokiem, który potem zmienił się na przyjazny. Znowu spojrzała na wilczka.

Cornela

Po nacieszeniu wzroku kwiatami i ich zapachem wstaje i odchodzi z łąki.

Sparrow.

- Mi też miło. - powiedział wesołym głosem i kichnął - No, nie wiem... Nie wiem gdzie są moi rodzice, ani nie wiem gdzie jest moje rodzeństwo... - powiedział i zrobił zamyśloną minę.

Yumi

-Czyli jesteś tu całkiem sam? - Zapytała zdziwiona... - W tej krainie? - Dodała szybko. Spojrzała na odchodzącą wilczycę i podniosła oczy do góry. Jej wzrok padł znowu na Sparrowa. Ona tu była całkiem sama. Nie przeszkadzało jej to już. Ale to dlatego, że się przyzwyczaiła. Dla szczeniaka musiało być to trudne.

Sparrow.

- Nie, nie jestem sam w krainie. - powiedział i zrobił małą przerwę - Po prostu nie wiem gdzie są moi rodzice... - dodał smutno

Yumi

-Aaa... Rozumiem . - Powiedziała. - Nie martw się. Znajdą się. A raczej ty ich. - Ziewnęła. Spojrzała w górę na błądzące po niebie puszyste chmurki. Potem położyła się na zielonej, długiej trawie. Wzięła jedno źdźbło do pyszczka.

Jaina

Zorientowawszy się, że Kira jest zajęta Shamem, a księżyc już widniał na niebie - postanowiła odejść. Była zawsze zbędnym bagażem, popychadłem między wilkami. Niepotrzebna na każdym kroku. Wstała, powoli odchodząc. Zamknęła oczy, ślepo idąc przed siebie. Tam, gdzie poniosą ją łapy.
zt

Yumi

Nagle nad jej głową przeleciał połyskujący kolorami tęczy, srebrny feniks. Usiadł na drzewie nad nimi. Yumi spojrzała w górę. - Cześć Ever. Co tu robisz? - Zapytała. Ptak przekrzywił łeb i spojrzał na Yumi wzrokiem mówiącym "No proszę Cię. Dobrze wiesz." I wskazał głową kierunek w prawo. - Hmmm... Bardzo Cię przepraszam Sparrow. Ale chyba mam coś do załatwienia. To znaczy tak mi się wydaje. Będzie dobrze, znajdziesz rodziców i rodzeństwo. Do zobaczenia ! - Krzyknęła. Po tych słowach odwróciła się i odeszła. A ptak zaznaczył swym blaskiem kierunek na niebie, w którym wilczyca się udała.

[z.t]

Sparrow.

Sparrow popatrzał na feniksa - Ładny! - powiedział do Yumi, po chwili jak Yumi sobie poszła Sparrow znowu zaczął szukać drogi między kwiatami, znalazł ją i spokojnie sobie poszedł.

LunaViro

Po ciężkich przeżyciach nad wodospadem wilczyca postanowiła pobyć w możliwie bezpiecznym miejscu. Zachwycając się licznymi kwiatami, położyła się by pomyśleć. Tak wpatrywała się w przestrzeń czekając aż coś się wydarzy...

Wasp

Wasp wciąż krążył nad krainą, podglądając z góry nudne życie jej mieszkańców. Przelatywał akurat niedaleko, kiedy w oczy rzuciła mu się wilczyca, której bezmyślność prawie nie doprowadziła do śmierci. Zniżył nieco lot i jął krążyć nad łąką, obserwując szarą waderę. Ciekawe, czy tutaj też sobie coś zrobi.

LunaViro

Wilczyca rozmyślając nad swoją bezmyślnością, spostrzegła wilka który ja uratował nad wodospadem. Pomyślała że kolejnego razu nie będzie i postanowiła pobiegać sobie po łące. Jednak pech chciał, że biegnąc wpadła w dół i nie mogła się z niego wydostać. Pomyślał tylko: "Znowu".

Wasp

Kiedy obserwowana przez niego wilczyca zniknęła tak nagle między gęstwiną traw i kwiatów, on nie mógł już wytrzymać i zaniósł się głośnym śmiechem, który udało mu się jednak po niedługim czasie opanować. Oj, ta to ma pecha! Poleciał w kierunku miejsca, w którym nieznajoma wpadła do rowu. Szybko dostrzegł jasna sierść wystającą spomiędzy wysokiej trawy. Znów złapał wilczycę przednimi łapami i wznosząc się wyżej w powietrze, wyciągnął z pułapki. Postawił ją na bezpiecznym gruncie i rzekł. - Jak tak dalej pójdzie, to zostanę twym aniołem stróżem.

LunaViro

Wilczyca ze spuszczonym łbem, żałowała swojej skłonności do wpadania w tarapaty. Jednak tym razem postanowiła nie uciekać z podkulonym ogonem, bo znów mogłoby się jej coś stać. Chociaż jak na jeden dzień tych wypadków by wystarczyło. Powiedziała; "Dziękuję za kolejną pomoc. I rzeczywiście jak tak dalej pójdzie to zostaniesz moim aniołem stróżem, który by mi się przydał".