Polana pełna kwiatów!!!

Demon

- hehe - zaśmiał się, udało mu się wstać i niespiesznie oddalał się truchtem, czekając aż wilczyca wstanie <a> ?

Sayona

Wstała ale chyba wyczuła że wilk musi już iść-Chyba już idziesz?-Zapytała się po czym wstała,podbiegła do niego i liznęła go w policzek-Na pożegnanie-dodała z uśmiechem

Demon

uśmiechnął się i oddał jej przyjacielski uścisk podał łapę - przyjaciele? - zapytał ze szczerym uśmiechem na pysku,

P.S. ja lecę. do jutra, papa :*

Sayona

-Przyjaciele-dodała.Wstała otrzepała się i z uśmiechem pobiegła dalej,myśląc o tym wszystkim.

Demon

Usiadł, na środku polany, popatrzył wokół, rozmyślając i wdychał piękny zapach tysiąca kwitnących kwiatów, tysiąca? a może i więcej?

Alerth

Alerth wybrała się na ponowny patrol terenu. Z nudów? Możliwe.- Witam. -rzuciła i usiadła ciut dalej niż oni. Bawiła się swoim ogonem. Ta nasza Alerth myśli Tylko o zabawie.

Brenda

Brenda miała dziś na tyle paskudny humor, iż przybyła na polanę o własnych nogach, choć Slaughter wyraźnie się nudził.
- Ave. - Rzuciła w stronę niewidzialnych wilków. Niewidzialnych? Tak właśnie, teraz ich nie widziała, gdyż miała zbyt wiele rozmyśleń na głowie.
Padła na plecy na kwiaty nawet nie racząc rozpoznać zapachu wilków.
Gdzie była ta dawna Brenda? Ta co żarła samym spojrzeniem lub miała myśli tak głośne, że mogły się odbić o uszy. No gdzie? Teraz była tylko wykończony ciągłą żądzą krwi Demon.
Brenda nigdy nie miała nikogo kogo mogłaby wezwać i powiedzieć o problemach. Po 14 latach życia dopiero to sobie uświadomiła. Lecz utrzymywać kontakty z pierwszym lepszym wilkiem nie było jej pisane. Ona musiała znać kogoś, kto również pluł na dobro i dobrych.

Demon

rozejrzał się, wydawało mu się że jakiś nowy wilk wszedł na polanę, kwiaty niedaleko jego zaszeleściły, były wysokie, i nie sposób w nich zobaczyć innego wilka, poszedłby aby się przywitać ale najzwyczajniej w świecie mu się nie chciało ^^

Brenda

Patrzyła tępo na niebo aż nie doszło do niej gdzie jest i po co. No tak, polanka pełna kwiatków (!!!!). Już lepiej nie mogła trafić!
Podniosła się i rozejrzała, by dostrzec niewidzialne wilki, które już powinny się w jej oczach zmaterializować.
Dostrzegła jednego wilka. A co tam, raz kozie śmierć (niestety). Podeszła do niego. Normalnie wkurzyłaby się za nieodpowiedzenie na jej "dzień dobry" i zrównałaby gościa z glebą lecz nie dziś.
- Ave. - Powtórzyła. Najwyżej go wkurzy, tylko czy to ważne?

Demon

spojrzał na wilczycę i odpowiedział jej - Witaj, - a po chwili dodał - jestem Demon, a ty? - i nastała krotka chwila milczenia, w oczekiwaniu odpowiedzi ^^

Brenda

Znów opadła na plecy na trawę w odległości jakiś dwóch metrów od Demona.
- Demon? - Spytała z lekka unosząc brew. - Jesteś Demonem?
Miała dziś jakieś opóźnione myślenie.

Demon

spojrzał na wilczycę- nie, ale takie mam Imię - odparł, i jednocześnie zmienił kierunek patrzenia, tym razem patrzył w dal, przed siebie jakby zastanawiając się

Alerth

Spojrzała na wilczycę która przyszła. Chyba ją widziała. Podeszła do niej. -Przepraszam, my się kiedyś spotkałyśmy? - zapytała przekręcając głowę lekko w bok.

Brenda

Głos wilków dochodził do niej jakby przez ścianę. Potrzebowała czasu by wrócić do siebie. Uniosła wzrok na niebieską wilczycę.
- Nie sądzę, choć może kiedyś napotkałaś mnie na swej drodze. - Podniosła się do pozycji siedzącej opierając się na rękach. Spojrzała w słońce poprzez kosmyki włosów zasłaniające jej oczy.

Alerth

- Hmm.. a nie czasem Czekoladowe Jeziorko? Co ta wilczyca była i ten smok. - stwierdziła i zrobiła minę myśliciela. Machnęła ogonem.

Brenda

Nie chciało jej się grzebać w myślach, we wspomnieniach które pamięta jak przez mgłę. Lecz nad tym jeziorem była całkiem niedawno. Co to tam... A tak, co się zrobiła afera.
Brenda wtedy znów stała się tym, czym nie chciałaby być. Bezrozumnym potworem. Jakby nie mogła być po prostu absurdalną Brendą... Pamięta, że poczuła zapach krwi jakiegoś wilka. A potem już nic nie pamięta...
- Prawdopodobnie. - Rzuciła i powróciła wzrokiem do Demona. - No cóż, jestem Brenda.

Akita

Niezauważenie, przybyłą w to miejsce, aby odpocząć nie co od tej męczącej tułaczki po krainach. Klapęła na zadzie i po cichu wymamrotała coś niezrozumiale pod nosem.
~ W co ona się pakuje, przecież tutaj jest już tłok ~ Takie myśli krążyły po jej łbe, lecz nie zwracała na to zbytnio uwagi. Koncentrowała się raczej na znalezieniu czegoś co mogłoby posłużyć za pretekst do wypalenia jakiejś ciętej riposty, w jej stylu.

Brenda

Głupie życie.
Tylko tyle przemknęło jej przez myśl. Jednak czuła, że wraca do siebie.
Nagle wydała z siebie przeciągłe "kvaaaaaak!".
Tak! Wraca do siebie. Z jej twarzy znikł nikły wyraz zaciekawienia i ustąpił miejsca zwykłej nieodgadnionej masce.

Torak

Wbiegłem na polane widząc jakieś wilki-Witaj Torak jestem-powiedziałem do wilczycy-już się kiedys spotkaliśmy-dodałem z uśmiechem.

Akita

Z nudów, ziewnęła przeciągle ukazując rząd śnieżnobiałych, ostrych jak brzytwa kłów, które bez żadnego problemu radzą sobie z rozszarpywaniem jej ofiar. Czarne jak noc futro, nieźle dawało popalić, w słońcu, toteż wadera, przeniosła swe cielsko w inne miejsce, a mianowicie, pod rozłożystym drzewem na środku polany.